Στην πραγματικότητα το «Call me by your name» δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα απλό love story που αντιγράφει ιδανικά κάποια πραγματικά σπουδαία έργα της γκέι φιλμογραφίας, όπως το «Μυστικό του Brockback mountain» ή τη «Ζωή με την Αντέλ». Τι είναι όμως αυτό που έχει μετατρέψει το φιλμ σε καλτ δημιουργία, οσκαρική επιτυχία (4 υποψηφιότητες μεταξύ των οποίων καλύτερης ταινίας), ενώ πολλοί κριτικοί διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι η ταινία του Γκουαντανίνο (το κλείσιμο της άτυπης τριλογίας για την ερωτική επιθυμία μετά από τα «Είμαι ο έρωτας» και «Κάτω από τον ήλιο») «είναι η καλύτερη της χρονιάς»; Πρώτα από όλα το timing είναι το σωστό. Σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι ανάγκη να αφηγηθεί ο κινηματογράφος μια ιστορία όπου η ερωτική ταυτότητα και ο σεξουαλικός προσανατολισμός προσδιορίζονται πλέον στις σωστές τους διαστάσεις. Όχι ως κάτι αξιοπερίεργο ή «καταραμένο» αλλά σαν μια φυσιολογική, ανθρώπινη κατάσταση όπου δύο ερωτευμένοι μπορούν να ζουν χωρίς ντροπές ή κοινωνικές κατακραυγές τον έρωτά τους. Η σκηνοθεσία του Λούκα Γκουαντανίνο πυκνώνει τη σύντομη ερωτική σχέση του Έλιο και του Όλιβερ (το σενάριο του Τζέιμς Άιβορι διασκευάζει αρκετά πιστά το ομώνυμο μυθιστόρημα του αιγύπτιου συγγραφέα Αντρέ Ασιμάν) γύρω από ένα υγρό, ζεστό καλοκαίρι που γίνεται ο φυσικός καμβάς για να ζωγραφιστεί η πυρετική ένταση του πρώτου έρωτα. Με μερικές έξοχες σκηνές (το άγαλμα που ξεβράζει η θάλασσα, τα κλασικά κομμάτια στο πιάνο που παίζει ο Έλιο, οι ποδηλατάδες στην εξοχή), ο ιταλός σκηνοθέτης σχηματοποιεί και εξωτερικεύει το πάθος αυτό σε ένα όχημα που δεν του λείπουν οι ιδεολογικές και κοινωνικές γωνίες. Όμως εδώ εντοπίζονται και οι σοβαρότερες ενστάσεις μας για το φιλμ. Σε μια γλυκιά και αφοπλιστική ιστορία που κυλάει σαν χάδι, με δύο πρωταγωνιστές που έχουν εκπληκτική χημεία (μεγάλη ερμηνεία από τον 22χρονο Σαλαμέ που δικαίως προτάθηκε για το όσκαρ Α΄ ρόλου) και η οπτική του σκηνοθέτη θυμίζει το «Θάνατος στη Βενετία» από την αντίθετη γωνία (ο γηρασμένος συνθέτης που βρίσκεται στο τέλος της ζωής του είναι σαν να δίνει τη σκυτάλη στον επίσης μουσικό και «μπερδεμένο» Έλιο που τώρα ξεκινά τη μεγάλη περιπέτεια στη ζωή του), το «Να με φωνάζεις με τ’ όνομά σου» κάνει το λάθος να γίνει πολύ προφανές και διδακτικό στα κρίσιμα σημεία του. Με συνεχείς αναφορές στους αρχαίους κλασικούς, από το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα μέχρι τον Ηράκλειτο («Τα πάντα ρει»), τον Αριστοτέλη και τον «Πραξιτέλη» που ο πατέρας του Έλιο αποκαλεί ως τον «κορυφαίο γλύπτη της αρχαιότητας», λες και κομίζει Γλαύκα εις Αθήνας – και σύνδεση της απόκρυψης της ερωτικής ταυτότητας με το εβραϊκό ζήτημα, ο Γκουαντανίνο κάνει αυτό που δεν θα άντεχαν ούτε οι ήρωές του: να τους κουνήσει κάποιος το δάχτυλο!
19°
