Ο ηθοποιός μετράει τα τσιγάρα που κάπνισε ο πολιτικός, τις λέξεις που έγραψε και τους πίνακες που ζωγράφισε και μοιάζει σίγουρος ότι θα ήταν αντίθετος στο Brexit
Λίγες μέρες πριν βγει στις ελληνικές αίθουσες η ταινία «Darkest Hour», ο Γκάρι Όλντμαν που υποδύεται τον Ουίστον Τσώρτσιλ μίλησε στη γαλλική εφημερίδα Le Point για τον μεγάλο άντρα της Βρετανίας, ένα είδος πολιτικού που έχει πια εξαφανιστεί εντελώς όπως πιστεύει.
Ο 59χρονος ηθοποιός σε πρώτη ματιά δεν μοιάζει καθόλου με τον πρώην βρετανό πρωθυπουργό. Για να μπορέσει να μπει στο πετσί του ρόλου και να θυμίσει τον Τσώρτσιλ, παραδέχεται ότι χρειάστηκε συνολικά πάνω από 200 ώρες μακιγιάζ και 20 κιλά επιπλέον. Η μύτη του, το μέτωπό του και τα μάγουλά του μεταμορφώθηκαν εντελώς χάρη σε προσθετικά αξεσουάρ που σε συνδυασμό με το μακιγιάζ άλλαξαν εντελώς την εικόνα του. Και φυσικά η μεταμόρφωση ολοκληρώθηκε με μία καθόλου κολακευτική περούκα με αραιά λευκά μαλλιά.
Ο Γκάρι Όλντμαν όμως δεν θα μπορούσε να πείσει ως Τσώρτσιλ, αν δεν κάπνιζε μανιωδώς. Παρόλο λοιπόν που επιβάρυνε την υγεία του καπνίζοντας περίπου 400 τσιγάρα στις 58 ημέρες των γυρισμάτων και όπως ομολογεί δηλητηριάστηκε από τη νικοτίνη, δεν κρύβει τον θαυμασμό του για τον μεγάλο βρετανό πολιτικό. Άλλωστε υπολογίζει ότι ο ίδιος ο Τσώρτσιλ έχει καπνίσει περίπου 150.000 τσιγάρα στη διάρκεια της ζωής του. «Ο θαυμασμός μου για τον Τσώρτσιλ τριπλασιάστηκε μετά από αυτήν την ταινία. Κοιτάξτε τη ζωή του… Έζησε τέσσερις πολέμους, πέρασε από όλα τα μεγάλα πολιτικά πόστα, εκλέχτηκε δύο φορές πρωθυπουργός, νίκησε τους ναζί, έγραψε 50 βιβλία (έχει γράψει συνολικά περισσότερες λέξεις από τον Σέξπηρ και τον Ντίκενς μαζί), ζωγράφισε 500 πίνακες που παρουσιάστηκαν σε 16 εκθέσεις, κέρδισε Νόμπελ Λογοτεχνίας… Νιώθω ότι δεν έχω κάνει τίποτα μπροστά του».
Ένα από τα στοιχεία του Τσώρτσιλ που εντυπωσιάζει τον Όλντμαν είναι ότι έγραφε τις ομιλίες του πάντα μόνος του: «Πιστεύω ότι κανείς πρωθυπουργός σήμερα δεν γράφει μόνος του τις ομιλίες ή τις συνεντεύξεις του. Ο Τσώρτσιλ, ο Λίνκολν, ο Ουάσινγκτον και ο Ντε Γκωλ ήταν απίστευτοι πολιτικοί και ήταν απαραίτητοι στην ιστορία μας, κανονικοί δεινόσαυροι». Η θύμησή τους φέρνει αναγκαστικά τη σύγκριση με το σήμερα. «Κοιτάξτε τη ζωή μας σήμερα. Δεν πάω πουθενά χωρίς αυτό το πράγμα (δείχνοντας το smartphone του). Περάσαμε από τους μεγάλους έλληνες ρήτορες στη γλώσσα στον emojis και εκφραζόμαστε με smileys. Ζούμε σε έναν κόσμο τρελών».
Επιχειρώντας να απαντήσει στο ερώτημα τι ήταν αυτό που ξεχώριζε τον Τσώρτσιλ από τους υπόλοιπους πολιτικούς, αναφέρεται αμέσως στην καθαρή του σκέψη και τον χαρακτηρίζει σχεδόν προφήτη. «Τα κατάλαβε όλα πριν από όλους τους άλλους. Είδε τον ερχομό του Χίτλερ, όταν κανείς δεν ήθελε να τον ακούσει. Κανείς δεν μπορούσε τότε να πιστέψει ότι μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο θα πέφταμε σε έναν ακόμα χειρότερο πόλεμο. Αλλά ο Τσώρτσιλ έβλεπε πάντα μακριά».
Όταν πέφτει το υποθετικό ερώτημα τι θα σκέφτονταν ο πρώην πρωθυπουργός για το Brexit, ο Όλντμαν δεν φαίνεται να κολλάει να απαντήσει. «Ο Τσώρτσιλ ήταν ο πρώτος τη δεκαετία του ’40 ήδη που πολέμησε για μία ενωμένη Ευρώπη και μία ισχυρή γαλλο-γερμανική συμμαχία. Αφού νίκησε τον ναζισμό, κοίταξε προς την ΕΣΣΔ και είδε την κομμουνιστική απειλή. Ένιωσε ότι θα ήταν ο επόμενος εχθρός. Και η σκέψη και μόνο ότι μία νέα δικτατορία θα έπαιρνε όμηρο την ανθρωπότητα τον έσπρωξε να επιμείνει ακόμα περισσότερο στο να γίνει η Ευρώπη ένα μπλοκ ενωμένο, σταθερό και δυνατό. Πιστεύω λοιπόν ότι θα ήταν στεναχωρημένος σήμερα, αν έβλεπε τη στροφή της Μεγάλης Βρετανίας».
Ο Όλντμαν είναι βέβαιος ότι σήμερα λείπει ένας Τσώρτσιλ, όχι μόνο στην Αγγλία αλλά και παντού. «Σίγουρα χρειαζόμαστε έναν Τσώρτσιλ, αν και θα αναγκάζονταν να αλλάξει συνήθειες, μίας και σήμερα δεν θα μπορούσε να πίνει και να καπνίζει όπως έκανε! Υπάρχουν ακόμα ηγέτες δυνατοί όπως ο Ομπάμα, ο Μακρόν ή η Μέρκελ, αλλά τι είναι αυτό που ορίζει έναν πολιτικό σήμερα; Στην ταινία μας ο Τσώρτσιλ είναι σε μία πολύ λεπτή θέση. Αποφασίζει να στείλει μερικές χιλιάδες άντρες στον θάνατο για να σώσει 300.000. Να τι είναι ένας πολιτικός σε όλο του το μεγαλείο. Αλλά πώς θα αντιμετωπίζαμε τέτοιες αποφάσεις σήμερα; Τι θα έλεγε ο 21ος αιώνας για μία θυσία σαν κι αυτήν; Και τελικά ποιος θα ήθελε ειλικρινά να κάνει μία τέτοια δουλειά;».
