Στο θρυλικό διηπειρωτικό τρένο «Οριάν Εξπρές», ένας φόνος αναστατώνει τους εκλεκτούς επιβάτες του. Ο βέλγος ντετέκτιβ Ηρακλής Πουαρώ (Κένεθ Μπράνα) αναλαμβάνει να βρει τη «ρωγμή» στη μυστηριώδη υπόθεση δολοφονίας του πλούσιου γκάνγκστερ Ράτσετ (Τζόνι Ντεπ) ανακρίνοντας έναν-έναν τους επιβάτες της πρώτης θέσης, για να ανακαλύψει έκπληκτος ότι όλοι κρύβουν ένα μεγάλο μυστικό.
Φανταχτερό καστ με πολλά όσκαρ να έχουν στριμωχτεί στην πρώτη θέση της πολυτελούς αμαξοστοιχίας, μια διάσταση εκσυγχρονισμού της ιστορίας του βιβλίου της Κρίστι που γράφτηκε το 1934 και φλεγματικό πνεύμα εκ μέρους του Μπράνα είναι τα βασικά καύσιμα μιας ψυχαγωγικής ταινίας που παρακολουθείται, αν μη τι άλλο, ευχάριστα. O Μπράνα πάντως δεν επιδιώκει να φτιάξει μια απλή whodunit ταινία μυστηρίου, διασκευή της θρυλικής ταινίας του Σίντνεϊ Λιούμετ από το 1974 που έφτασε μέχρι τα Όσκαρ. Το σπινθηροβόλο χιούμορ και οι διαρκείς ανατροπές συμπλέουν απόλυτα με το πνεύμα της συγγραφέως και τονίζονται με κάθε τρόπο (άκρως ψυχαγωγικό τις περισσότερες φορές), αλλά είναι ευδιάκριτο από ένα σημείο και μετά –ίσως και πιο πριν για τους πιο παρατηρητικούς θεατές– ότι ο βρετανός σκηνοθέτης επιθυμεί να οδηγήσει την ταχεία του σε πιο δύσκαμπτα και απαιτητικά μέρη, προκειμένου να αφήσει τη δική του σφραγίδα. Αυτό συμβαίνει κυρίως στο φινάλε, που για ευνόητους λόγους δεν μπορούμε να αναφέρουμε τι ακριβώς γίνεται αλλά είναι σαφέστατη η απόπειρα του Μπράνα να βουτήξει στα βαθιά. Η ντελικάτη σκηνοθεσία με την πειστική ατμόσφαιρα μυστηρίου. Η άψογη αναπαράσταση εποχής σε συνδυασμό με το σαρδόνιο χιούμορ. Μια υποψία κωμικής αποδόμησης του ήρωα («είστε λίγο αστείος εμφανισιακά, κύριε Πουαρό» λέει η ρωσίδα κοντέσα με σαφέστατη μπηχτή στα γελοία μουστάκια του Βέλγου), που όμως ισορροπεί κάθε φορά που εκείνος αποτραβιέται στην προσωπική του τραγωδία και την «αγαπημένη Κατερίνα» του, είναι στοιχεία που ο Μπράνα εισάγει αποτελεσματικά στην τραγική ιστορία των Άρμστρονγκ που συγκλόνισε την Αμερική στα 30s. Εδώ πρέπει να επισημανθεί η καίρια συμβολή του σεναριογράφου Μάικλ Γκριν, που ισορροπεί με ακρίβεια το δράμα, το χιούμορ και το σασπένς, πριν ο σκηνοθέτης επιλέξει να προσδώσει στην ταινία μια κάπως αμήχανη μελοδραματική νότα στο φινάλε που αποσυντονίζει κάπως το σύνολο, όπως ακριβώς συμβαίνει με τη χιονοστιβάδα που οδηγεί την κλινάμαξα σε εκτροχιασμό γύρω στη μέση της ταινίας. Ακόμη κι έτσι όμως η ταινία έχει γοητεία παρά την παλιομοδίτικη αισθητική της, ενώ όπως προαναφέραμε εξυπηρετεί απόλυτα τη βασική συνθήκη στη σχέση ταινίας-θεατή, την ψυχαγωγία του τελευταίου.
Όταν ο Μαρξ συνάντησε τον Ενγκελς (The Young Karl Marx) (**) Σκηνοθεσία: Ραούλ Πεκ
Πρωταγωνιστούν: Όγκουστ Ντιλ, Στεφάν Κοναρσκέ, Βίκι Κριπς, Ολιβιέρ Γκουρμέ, Χάνα Στιλ
Το 1844 ο Καρλ Μαρξ βρίσκεται εξορισμένος στο Παρίσι μαζί με τη γυναίκα του Τζένι και ζουν σε συνθήκες φτώχιας. Εκεί θα γνωρίσει τον Φρίντριχ Ενγκελς, γόνο βιομηχανικής οικογένειας που έχει ξεκινήσει να κρατά αποστάσεις από την τάξη του.
Αστοχίες, φλυαρίες και μάλλον αδόκιμα σχήματα (πέρα από τη φιλία και την ανταλλαγή ιδεών παρακολουθούμε και τα ερωτικά βάσανα των δύο αντρών) που δύσκολα καταφέρνουν να βρουν το συνδετικό κρίκο της πολιτικής ανάγνωσης μιας βιογραφίας που θεωρητικά τουλάχιστον αυτό τον στόχο έχει ή έστω θα όφειλε να έχει. Εκτός κι αν όσα παρακολουθούμε στο φιλμ αφορούν συμπληρωτικά και κάπως ανούσια ευφυολογήματα γύρω από την ανάπτυξη της φιλοσοφίας των δύο μεγάλων προσωπικοτήτων που με τις πολιτικές ιδέες τους έθεσαν τις βάσεις για να αλλάξει ο κόσμος. Η ταινία πάντως του Πεκ είναι τόσο παλιομοδίτικη και μονοδιάστατη, που δύσκολα θα επιχειρούσε και μόνο ως σκέψη κάτι τέτοιο (την αλλαγή του κόσμου δηλαδή) παρά τη βαριά κοσμοθεωρία –και κυρίως ιστορία– που κουβαλάει στις αποσκευές της.
Οι γάτες της Κωνσταντινούπολης (Kedi) (***) Σκηνοθεσία: Τσεϊντά Τορούν
Σενάριο: Τσεϊντά Τορούν
Μουσική: Κίρα Φοντάνα
Μέσα από επτά διαφορετικές γάτες που σουλατσάρουν στα σοκάκια και τις αγορές της Κωνσταντινούπολης παρακολουθούμε ένα μοναδικό πορτρέτο της τουρκικής πρωτεύουσας.
Απολαυστικό ντοκιμαντέρ με θρυλική σταδιοδρομία στα διάφορα διεθνή φεστιβάλ για διαφορετικούς λόγους. Οι φιλόζωοι –και δη οι γατόφιλοι– θα «τρελαθούν» με την έξυπνη σκηνοθετική άποψη πάνω στη ζωή των γατών (πολλές φορές η κάμερα τρυπώνει στα στέκια τους με τη δική τους ανοχή αλλά και ευελιξία των τετράποδων πρωταγωνιστών), αλλά η ταινία αυτή είναι πολλά παραπάνω. Κυρίως ένα από τα πιο εύστοχα, εμπεριστατωμένα και τεκμηριωμένα φιλμ πάνω στην ιστορία, την πολιτική και την καθημερινότητα της τουρκικής μεγαλούπολης. Θεσπέσια και τα σχόλια των ανθρώπων που φροντίζουν αυτές τις αδέσποτες γάτες: προσέξτε την ανάλυση που κάνει ο τούρκος έμπορος στην «ψυχοπαθή της γειτονιάς» η οποία τον δικαιώνει απόλυτα on camera όταν ορμάει με λύσσα να «φάει» την ερωτική αντίζηλο της!
Μια χαρούμενη οικογένεια (Happy Family) (**) Σκηνοθεσία: Χόλγκερ Τάπε
Με τις φωνές των: Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου, Κατερίνας Γκίργκις, Στεφανίας Φιλιάδη, Νικόλα Κατσάτσου
Η οικογένεια των Γουίσμποουν βρίσκεται σε κρίση. Το βιβλιοπωλείο της μαμάς Εμα είναι καταχρεωμένο, ο μπαμπάς Φρανκ δουλεύει ασταμάτητα, η έφηβη κόρη Φέι δυσκολεύεται στο σχολείο και ο μικρός Μαξ πέφτει θύμα bullying. Τα πράγματα όμως χειροτερεύουν όταν μια μάγισσα τους μεταμορφώνει σε τέρατα...
Γουστόζικο και καλοσχεδιασμένο animation που βασίζεται στα παραδοσιακά τέρατα τρόμου (βρiκόλακες, λυκάνθρωποι, το τέρας του Φρανκενσάιν, η μούμια) σε συνδυασμό με μια σάτιρα της life style ζωής –χάρμα το σκετς όπου οι μοντέλες και η διευθύντρια του της life style περιοδικού (προφανείς οι αναφορές στο «Ο διάβολος φοράει Πράντα»– που έχει νόημα. Χαριτωμένο, ανάλαφρο και σινεφιλικό, σε μεγάλο βαθμό θα αποζημιώσει εξίσου μικρούς και μεγάλους.
ΑΚΟΜΗ
»»» Η τελευταία, όγδοη ταινία της δημοφιλούς σειράς τρόμου «Saw» με τίτλο «Saw Legacy: Jigsaw» (*) σε σκηνοθεσία Μάικλ και Πίτερ Σπίριγκ είναι μια ανόητη και αδικαιολόγητη αναπαραγωγή των προηγουμένων σπλάτερ ταινιών που στόχο έχουν το δίπτυχο «σοκ και χρήμα». Κι αν στη δεύτερη περίπτωση μπορεί και να τα καταφέρουν, στη δεύτερη προκαλούν μόνο χασμουρητά.
19°
