Ο Στίβεν, διάσημος καρδιοχειρουργός που ζει με την οφθαλμίατρο σύζυγό και τα δύο παιδιά τους σε πολυτελή κατοικία, αναπτύσσει φιλική σχέση με το δεκαεξάχρονο ορφανό από πατέρα Μάρτιν. Όταν συστήνει τον Μάρτιν στην οικογένειά του τα πάντα αλλάζουν, οι τακτοποιημένες ζωές τους αναστατώνονται κι ένα ανεξήγητο συμβάν –ο μικρός γιος παραλύει στα πόδια– φέρνει αντιμέτωπο τον Στίβεν με μια πρωτοφανή απόφαση που πρέπει να πάρει προκειμένου να επιστρέψει η ζωή στην κανονικότητα της…
Ο «Φόνος του ιερού ελαφιού» μιλά για μια άδεια ζωή. Τη ζωή του καρδιοχειρουργού Στίβεν που ως άλλος θεός παρατείνει ή «αφαιρεί» τις ζωές κάποιων ασθενών του. Με αυτό τον τρόπο δίνει νόημα στη μονοτονία της δικής του ζωής του η οποία ορίζεται από μια ειδυλλιακή οικογένεια (η οφθαλμίατρος σύζυγος, η ταλαντούχα στο τραγούδι κόρη και ο επαναστάτης μικρός γιος που αρνείται να συμμορφωθεί με τις εντολές του πατέρα), ένα πλούσιο σπίτι και μια σειρά από ακριβά αντικείμενα –ένα αδιάβροχο ρολόι αντοχής σε βάθος 200 μέτρων στο βυθό έχει τη δική του σημασία– που προσδίδουν λάμψη στο κατά τα άλλα άχρωμο και αποστειρωμένο μικρόκοσμο του. Η πρώτη ρωγμή που σταδιακά μετατρέπεται σε βαθιά ουλή είναι οι συναντήσεις του με τον 16χρονο Μάρτιν, ένα αινιγματικό αγόρι που ο Στίβεν επιχειρεί να βάλει στη ζωή του από τύψεις (;) για το θάνατο του πατέρα του. Όταν όμως η παρουσία του Μάρτιν γίνει επίμονη, αδιάκριτη και παρεμβατική, ο ήρωας θα προσπαθήσει να βγάλει το αγόρι από τη ζωή του. Αυτή η αντίδρασή του θα προκαλέσει μια σειρά ανεξήγητων επεισοδίων και θα κλείσει μόνο με την υπέρτατη θυσία. Τη θυσία του ιερού ελαφιού. Η καλλιτεχνική ωριμότητα του Λάνθιμου αγγίζει υψηλά επίπεδα που, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν τα φανταζόμασταν. Με την έννοια ότι ο «Αστακός» είχε ανεβάσει τόσο ψηλά τον πήχυ που ήταν δύσκολο όχι μόνο να τον ξεπεράσει αλλά και να τον φτάσει ακόμη. Το «Ελάφι» είναι η απευθείας σύνδεση προαιώνιων αναπάντητων ερωτημάτων με την καταγραφή ενός κόσμου σε βαθιά υπαρξιακή και πολιτική κρίση. Με τη χειρουργική ακρίβεια που δένει υποδειγματικά το μαύρο χιούμορ, την αρχαία τραγωδία, το κιουμπρικό σύμπαν (αρκετά σημεία του φιλμ θα φέρουν στο νου τα «Μάτια ερμητικά κλειστά» με την θαυμάσια και πάλι Κίντμαν να προσπαθεί να βγάλει από το αδιέξοδο το γιατρό σύζυγό της) και τα διαχρονικά θέματα που έχουν να κάνουν με το νόημα της ύπαρξης, ο Λάνθιμος με τη συνδρομή του σεναριογράφου Ευθύμη Φιλίπππου μεγαλουργεί και πάλι. Όπως η καρδιά του Μάρτιν σημαδεύτηκε από την απώλεια του πατέρα, έτσι και ο Στίβεν θα πρέπει να περάσει μια αντίστοιχη επώδυνη δοκιμασία για να οδηγηθεί σε ένα επόμενο στάδιο ανθρωπισμού. Ο Λάνθιμος σημαδεύει με την κάμερά του τη ζωή ανθρώπων που δεν έχουν καμιά απολύτως συνείδηση πέρα από εκείνη της επαγγελματικής καταξίωσης και της επίπλαστης ευτυχίας (που αμφότερα βασίζονται στον άκρατο υλισμό και την εγωπάθεια) πετυχαίνοντας ακριβώς στο κέντρο το στόχο του. Βραβείο σεναρίου στο φεστιβάλ Καννών.
Ο Θορ, φυλακισμένος στην άλλη άκρη του σύμπαντος και χωρίς το τρομερό του σφυρί, πρέπει να νικήσει το χρόνο και να επιστρέψει στον πλανήτη του Asgard που απειλείται από την αδίστακτη Χέλα. Για να γίνουν όλα αυτά, όμως, πρώτα πρέπει να στεφθεί νικητής μιας θανάσιμης μονομαχίας ενάντια στον πρώην σύμμαχό του και επίσης Εκδικητή – τον Απίθανο Hulk.
Η Marvel έχει εξαπολύσει όλα τα βαριά όπλα της στην κόντρα με την DCComics για τα πρωτεία στο χώρο των σούπερ ηρώων. Ο ξανθομάλλης Θορ φυσικά και έχει κοινό, οπότε δεν είναι δυνατόν να μείνει ανεκμετάλευτος. Η νέα του περιπέτεια διαθέτει όλα τα στοιχεία που συναντήσαμε στις προηγούμενες εμφανίσεις του. Χορταστικά εφέ, διαρκή περάσματα στο χωροχρόνο, χιούμορ που κάνει σκόνη κάθε απόπειρα σοβαροφάνειας και μια κακιά (η Κέιτ Μπλάνσετ) να την πιεις στο ποτήρι. Βέβαια από όλο το εξαιρετικά μελετημένο μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας κινηματογραφικό πρότζεκτ απουσιάζει η έκπληξη (κάτι πάει να γίνει στο φινάλε με τη σχέση του Θορ και του κακού αδελφού του, αλλά κι εκεί η κατάληξη είναι προβλέψιμη) και η συνοχή. Πολλά κομμάτια είναι μάλλον αυθαίρετα δομημένα και η ανομοιογένεια στους διαλόγους (η κόντρα Θορ - Χαλκ περνάει από σαράντα κύματα και άλλες τόσες αλλαγές διάθεσης) μαρτυράει την αδιάψευστη αλήθεια: όπου λαλούν πολλά κοκόρια (σεναριογράφοι) αργεί να ξημερώσει.
Ο Παναγής Πάνδωρας, ένας εύπορος γοητευτικός ψυχίατρος και γιος μεγαλοεκδότη, παντρεύεται την όμορφη Τζορτζίνα Τσελέπη, μια ηθοποιό αποφασισμένη να κάνει καριέρα. Όμως μετά από το γάμο η Τζορτζίνα, στην προσπάθειά της να ταιριάξει στο περιβάλλον του Παναγή, απαρνιέται τον εαυτό της. Αυτή η απόφαση θα την οδηγήσει σε πραγματικό αδιέξοδο την ίδια ώρα που ο σύζυγός της πάει με άλλες γυναίκες και σχεδιάζει το πέρασμά του στην πολιτική.
Καριερίστες πολιτικοί. Δικηγόροι διαπλεκόμενοι. ΜΜΕ που ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις. Σταρλετίτσες που ονειρεύονται να γίνουν ηθοποιοί. Συμβόλαια θανάτου που δύσκολα εκτελούνται. Εναγκαλισμοί όλων των «εξουσιών» και στο βάθος… η Ελλάδα της κρίσης. Ο Νίκος Περάκης πατάει στο σενάριο της Κατερίνας Μπέη για να αφηγηθεί μια ιστορία life style με πρωταγωνιστές κάποιους κατάπτυστους τύπους που συνεχίζουν να μας ταλαιπωρούν αλλά όχι και να μας αφορούν. Δύσκολα θα ταυτιστεί ο θεατής με κάποιον από δαύτους παρότι όλοι ξέρουμε ότι αυτή είναι πάνω κάτω η πλειοψηφία, η μάζα του ελληνικού λαού. Άλλες φορές η σάτιρα του σκηνοθέτη έχει αποτέλεσμα κι άλλες όχι. Σίγουρα δεν είναι η καλύτερη ταινία του έμπειρου σκηνοθέτη αλλά πάραυτα διαθέτει στιγμές γνήσιου κωμικού οίστρου που θα σας κάνει να χαμογελάσετε με νόημα.
Ο νεαρός συγγραφέας Εμανουέλ βρίσκεται για θεραπεία στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Εκεί, διαβάζει, γράφει, καπνίζει, πίνει και φλερτάρει. Καθώς εξοικειώνεται με τη μελαγχολία της νέας ζωής του, ο Εμανουέλ ανακαλύπτει ότι υπάρχει ακόμα μια ζωή που πρέπει να ζήσει στο έπακρο.
Καλοφτιαγμένο, αν και παλιομοδίτικο βιογραφικό δράμα χτισμένο γύρω από τις τελευταίες στιγμές του ρουμανοεβραίου ποιητή Μαξ Μπλέτσερ –«Ρουμάνο Κάφκα» τον αποκαλούσε ο Ευγένιος Ιονέσκο– από τον Ράντου Ζούντε που επιμένει στην καταγραφή της λεπτομέρειας μιας σειράς επώδυνων ιατρικών μεθόδων και ενός λόγου που παρά τον «παλιοκαιρισμό» του διατηρεί ατόφια τη γοητεία και τη σπιρτάδα του. Είναι όμως τόσο βαρύ και σκληρό το στόρι που δύσκολα θα κατορθώσει να στηριχτεί στο φτωχό και ενίοτε απλοϊκό σχεδιασμό του ρουμάνου σκηνοθέτη, για να κερδίσει το θαυμασμό του θεατή. Όσο συγκινητική κι αν είναι η ζωή η Μπλέτσερ, που πέθανε σε νεαρή ηλικία (29 ετών), ο Ζούντε δεν φτάνει την αξία του προηγούμενου αριστουργηματικού φιλμ του «Αφέριμ». Κατορθώνει όμως ξανά να δώσει το πλούσιο και πυκνό πολιτικό σχόλιο του γύρω από μια ολόκληρη εποχή που σημαδεύεται από τη μισαλλοδοξία και το σκοταδισμό.
Ακόμη
»»» Στο φουτουριστικό «Τι συνέβη στη Δευτέρα» (What Happened to Monday) (*1/2) του Τόμι Βίρκολα με τη Νούμι Ραπάς σε επτά ρόλους, το 2073, ο υπερπληθυσμός και η πείνα έχουν αναγκάσει τις οικογένειες να κάνουν μόνο ένα παιδί. Όμως επτά πανομοιότυπες αδελφές ζουν μία κρυφή ζωή υιοθετώντας την ίδια ταυτότητα και κάθε μία μπορεί να βγει στον έξω κόσμο μία φορά την εβδομάδα. Ελάχιστa πειστικό, μπερδεμένο και… υπερβίαιο για να καλύψει τις υπόλοιπες σεναριακές αδυναμίες.
»»» Ο «Μεγάλος περίπατος της Άλκης» (**1/2) είναι ένα ενδιαφέρον και ιστορικά πλούσιο ντοκιμαντέρ της Μαργαρίτας Μαντά για την Άλκη Ζέη, που θα σας κάνει να γελάσετε με την ψυχή σας ειδικά στις σκηνές που εμφανίζεται η συγγραφέας με την αδελφή της και μιλούν για το γάμο της πρώτης!
»»» Το «Mimosas» (***) του Όλιβερ Καξ είναι ένα πνευματικό road movie γυρισμένο με την αισθητική ενός γουέστερν στα όρη του Μαρόκου, γύρω από το τελευταίο ταξίδι ενός ετοιμοθάνατου Σεΐχη, που απέσπασε το μεγάλο βραβείο στην Εβδομάδα Κριτικής του 69ου Φεστιβάλ Καννών.
