Ο «Φόνος του ιερού ελαφιού» μιλά για μια άδεια ζωή. Τη ζωή του καρδιοχειρουργού Στίβεν που ως άλλος θεός παρατείνει ή «αφαιρεί» τις ζωές κάποιων ασθενών του. Με αυτό τον τρόπο δίνει νόημα στη μονοτονία της δικής του ζωής του η οποία ορίζεται από μια ειδυλλιακή οικογένεια (η οφθαλμίατρος σύζυγος, η ταλαντούχα στο τραγούδι κόρη και ο επαναστάτης μικρός γιος που αρνείται να συμμορφωθεί με τις εντολές του πατέρα), ένα πλούσιο σπίτι και μια σειρά από ακριβά αντικείμενα –ένα αδιάβροχο ρολόι αντοχής σε βάθος 200 μέτρων στο βυθό έχει τη δική του σημασία– που προσδίδουν λάμψη στο κατά τα άλλα άχρωμο και αποστειρωμένο μικρόκοσμο του. Η πρώτη ρωγμή που σταδιακά μετατρέπεται σε βαθιά ουλή είναι οι συναντήσεις του με τον 16χρονο Μάρτιν, ένα αινιγματικό αγόρι που ο Στίβεν επιχειρεί να βάλει στη ζωή του από τύψεις (;) για το θάνατο του πατέρα του. Όταν όμως η παρουσία του Μάρτιν γίνει επίμονη, αδιάκριτη και παρεμβατική, ο ήρωας θα προσπαθήσει να βγάλει το αγόρι από τη ζωή του. Αυτή η αντίδρασή του θα προκαλέσει μια σειρά ανεξήγητων επεισοδίων και θα κλείσει μόνο με την υπέρτατη θυσία. Τη θυσία του ιερού ελαφιού. Η καλλιτεχνική ωριμότητα του Λάνθιμου αγγίζει υψηλά επίπεδα που, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν τα φανταζόμασταν. Με την έννοια ότι ο «Αστακός» είχε ανεβάσει τόσο ψηλά τον πήχυ που ήταν δύσκολο όχι μόνο να τον ξεπεράσει αλλά και να τον φτάσει ακόμη. Το «Ελάφι» είναι η απευθείας σύνδεση προαιώνιων αναπάντητων ερωτημάτων με την καταγραφή ενός κόσμου σε βαθιά υπαρξιακή και πολιτική κρίση. Με τη χειρουργική ακρίβεια που δένει υποδειγματικά το μαύρο χιούμορ, την αρχαία τραγωδία, το κιουμπρικό σύμπαν (αρκετά σημεία του φιλμ θα φέρουν στο νου τα «Μάτια ερμητικά κλειστά» με τη θαυμάσια και πάλι Κίντμαν να προσπαθεί να βγάλει από το αδιέξοδο το γιατρό σύζυγό της) και τα διαχρονικά θέματα που έχουν να κάνουν με το νόημα της ύπαρξης, ο Λάνθιμος με τη συνδρομή του σεναριογράφου Ευθύμη Φιλίπππου μεγαλουργεί και πάλι. Όπως η καρδιά του Μάρτιν σημαδεύτηκε από την απώλεια του πατέρα, έτσι και ο Στίβεν θα πρέπει να περάσει μια αντίστοιχη επώδυνη δοκιμασία για να οδηγηθεί σε ένα επόμενο στάδιο ανθρωπισμού. Ο Λάνθιμος σημαδεύει με την κάμερά του τη ζωή ανθρώπων που δεν έχουν καμιά απολύτως συνείδηση πέρα από εκείνη της επαγγελματικής καταξίωσης και της επίπλαστης ευτυχίας (που αμφότερα βασίζονται στον άκρατο υλισμό και την εγωπάθεια) πετυχαίνοντας ακριβώς στο κέντρο το στόχο του. Βραβείο σεναρίου στο φεστιβάλ Καννών.
12°
