Μερικές φορές φοβόμαστε κάτι, όμως θέλουμε οπωσδήποτε να το κάνουμε. Κοιτάζω τις φωτογραφίες μου μικρός, και βλέπω ότι κρύβομαι. Μια φορά στον «Ελευθέριο Βενιζέλο», ο Παντελής Βούλγαρης μου πρότεινε να παίξω και ντράπηκα.
Όχι, δεν είχα αποφασίσει από την αρχή να παίξω στην ταινία. Ένα απόγευμα τραβήξαμε μια πρόβα με τη Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη –τη γυναίκα μου– και μένα, κι αυτό που είδα έμοιαζε πιο πολύ με ζωή παρά με ταινία. «Να το κλειδί!» σκέφτηκα. Αργότερα αποφασίσαμε να παίξουν και τα παιδιά μας. Αυτά μας το ζήτησαν και μας έκαναν να αναλάβουμε το όποιο ρίσκο.
Μεγαλώνοντας δύο παιδιά, δεν φαντάζεστε πόσο θυμώνω όταν κάνω ακριβώς ό,τι με θύμωνε στον πατέρα μου. Επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη; Έφτασε η στιγμή να καταλάβω τους γονείς μου; Δεν ξέρω. Ξέρω πως μια γραμμή με ενώνει με αυτούς, περνά από μένα και τη Βαγγελιώ, καταλήγει στα παιδιά μας.
Να πω εδώ ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στους δύο «γονείς» μας στην ταινία, τον κ. Βουτσά και την κ. Γιουλάκη, για το ταλέντο, την πείρα και το χιούμορ που απλόχερα μας χάρισαν.
Μ’ αρέσει να κάνω μεγάλες αποστάσεις περπατώντας, χαζεύοντας κάποιον. Άλλοτε, περνώντας με τον ηλεκτρικό, κοιτάζω σ’ ένα παράθυρο. Άλλες φορές, διασχίζω την τρέλα των δρόμων με τη μηχανή. Κάθε φορά μια αίσθηση διαφορετική. Δεν μπορώ να φανταστώ τις ιστορίες μου σε μια άλλη χώρα, σε ένα άλλο περιβάλλον. Ο «Διαχειριστής» έχει μια διεύθυνση, Μαντζαγριωτάκη 133, Καλλιθέα.
