Για τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη δεν μπορεί κανείς να πει τη φράση «φέτος είναι η χρονιά του». Γιατί «η χρονιά του» είναι κάθε χρόνο. Με διαφορετικά, ενδιαφέροντα και επιτυχημένα βήματα. Μετά τις διθυραμβικές κριτικές που πήρε για την ερμηνεία του στο «Σλουθ», στο οποίο συμπρωταγωνιστεί φέτος με τον Γιώργο Κιμούλη (μαζί υπογράφουν τη διασκευή και τη σκηνοθεσία), πήρε και τα καλύτερα σχόλια από τους συντελεστές της ταινίας «Επικίνδυνες μαγειρικές» που βγήκε πρόσφατα στις κινηματογραφικές αίθουσες. Όποια και αν είναι η αφορμή, το σίγουρο είναι ότι έχει πάντα ιδιαίτερο ενδιαφέρον να συνομιλεί κανείς μαζί του. Αυτή τη φορά μιλάει για γαστριμαργικές απολαύσεις, για τις κριτικές, την οικονομική κρίση, τον Παπανδρέου, τον Σαμαρά, τον έρωτα, την απιστία και θυμώνει γιατί…
Ποια είναι η ερώτηση που έχεις βαρεθεί να σου κάνουν με αφορμή την ταινία;
Το αν ξέρω να μαγειρεύω και αν ο έρωτας περνάει από το στομάχι! Είναι η ερώτηση που αδειάζω. Το θεωρώ φοβερά κλισέ! Για μένα ο έρωτας δεν περνάει από το στομάχι. Γιατί αν ίσχυε αυτό θα σήμαινε ότι οι άνθρωποι είναι πιο ικανοί στο να γεύονται από το να σκέφτονται ή να βλέπουν. Ξέρεις αυτή η φράση «ο έρωτας περνάει από το στομάχι» ξεκινάει από τον μαμάκια Έλληνα. Ότι, δηλαδή, για να σ’ αγαπήσει και να σε ερωτευτεί, πρέπει να του φτιάξεις και ωραίο φαγητό που να προσιδιάζει και στης μαμάς του. Εγώ όλο αυτό το ελληνικό το βρίσκω λίγο εκνευριστικό. Όσο για το αν μαγειρεύω, όχι. Το αφήνω σε ανθρώπους που πληρώνονται γι' αυτό. Στα εστιατόρια!
Σου αρέσει δηλαδή ως τρόπος διασκέδασης το να πας σε ένα εστιατόριο ή προτιμάς bars, clubs κτλ;
Έτσι κι αλλιώς για μπαρ ή κλαμπ είμαι λίγο μεγάλος. Δεν μπορώ οτιδήποτε έχει πάρα πολύ δυνατό ήχο και δεν μπορείς να συνομιλήσεις. Ποτέ δεν το πολυμπορούσα, αλλά κάποτε ήταν σχεδόν αναγκαίο να το κάνει κανείς λόγω ηλικίας. Τώρα το έχουμε γλιτώσει. Ιδανικά μου αρέσουν μέρη που δεν έχουν μουσική. Τα απολαμβάνω πολύ.
Θυμάμαι περισσότερο δείπνα σε σχέση με ανθρώπους ή με το πώς περάσαμε. Γενικά μου αρέσει να τρώω καλό φαγητό και, επειδή αρέσει σε διάφορους στο περιβάλλον μου, το κάνω κιόλας. Αλλά, ευχαριστιέμαι πάρα πολύ εύκολα σε σχέση με το φαγητό. Μία ανάμνηση;…. Ήμουν κάποτε σε ένα ταξίδι στην Ιταλία, σταματήσαμε στην Τοσκάνη με το αυτοκίνητο -ήταν μεσημέρι- και πήραμε από ένα super market σε ένα χωριό ένα κομμάτι τοπική μοτσαρέλα bufala, κάτι ντομάτες και κάτσαμε στο αυτοκίνητο και φάγαμε. Η γεύση αυτής της ντομάτας είναι η γεύση που μου έχει μείνει ανεξίτηλη- όπως και η γεύση της συγκεκριμένης μοτσαρέλας.
Η δική σου σχέση με το φαγητό είναι σαν του Δημήτρη (Γιώργος Χωραφάς) ή σαν του Δαμοκλή (Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης); Δηλαδή καθημερινή και προσγειωμένη ή πιο εκλεπτυσμένη, με το σωστό τελετουργικό κτλ;
Μοιράζεται! Γιατί δεν μπορώ να σου πω ότι είμαι ένας εραστής του φαγητού ή ένας επαΐων επί του φαγητού. Ευχαριστιέμαι με πολύ απλά πράγματα. Πηγαίνω πάντως και σε πολύ καλά εστιατόρια, πηγαίνω σε εστιατόρια Michelin, τα ψάχνω όταν πηγαίνω στο εξωτερικό. Περισσότερο όμως είμαι του Δημήτρη. Δηλαδή, ενώ τρώω πολλές φορές δημιουργική κουζίνα- έχω φάει και στο καλύτερο εστιατόριο του κόσμου, το Bully, έξω από την Βαρκελώνη- η διάθεσή μου είναι συνήθως για απλές καθαρές γεύσεις και για… φαγητένια φαγητά.
Αν σου έδιναν απλά το σενάριο και δεν σου πρότειναν ρόλο ποιον από τους δύο θα επέλεγες;
Αυτόν που είχα. Είναι κόντρα ρόλος για μένα και βρήκα πιο ενδιαφέροντα τον τρόπο με τον οποίο εξεδήλωνε τον συναισθηματισμό με το φαγητό, τον ερωτισμό του, αλλά και τη συνολική του ιδιοσυγκρασία μέσα από το φαγητό.
Παρεμπιπτόντως ποιο είναι το ποτό με το οποίο συνοδεύεις το φαγητό σου;
Είμαι λάτρης -και σιγά σιγά γίνομαι επαΐων- του κόκκινου κρασιού, εδώ και αρκετά χρόνια, από τότε που ζούσα στο Λος Άντζελες.
Το ψάχνεις δηλαδή;
Πολύ! Μπορεί και να ταξιδέψω για κρασί. Διαλέγω συγκεκριμένες ετικέτες, ψάχνω, βρίσκω, ασχολούμαι πάρα πολύ.
Τις κριτικές για την ταινία τις διάβασες; Ο Δανίκας για σένα έγραψε «ο Μαρκουλάκης, ο μόνος αληθινός ηθοποιός», ο Κουτσογιαννόπουλος «μόνο μετά τη δυναμικότερη είσοδο του Μαρκουλάκη το έργο έρχεται στα ίσα του και αποκτά ενέργεια και φυσικότητα». Αντιθέτως πολύ κακές ήταν οι κριτικές για την Κάτια Ζυγούλη...
Περίμενε! –λέει γελώντας- Πιστεύεις τώρα ότι θα σου απαντήσω στην ερώτηση που σκοπεύεις μου κάνεις;
Όχι! Νομίζω όμως ότι μία από τις παρανοήσεις στην ταινία αυτή είναι η προσκόλληση στο τι κάνει η Κάτια Ζυγούλη. Το να αντιμετωπίζεται η ταινία είτε θετικά είτε αρνητικά ως η πρώτη ταινία της Κάτιας Ζυγούλη. Είναι λάθος. Είτε θετικά είτε αρνητικά τονίζω! Θεωρώ άδικο να προσκολλάται κανείς στο πως απέδωσε η Ζυγούλη τον ρόλο της. A propos, θεωρώ ότι είναι μία αξιοπρεπέστατη παρουσία.
Σε ενόχλησε το ότι ασχολήθηκαν με το πώς παίζει η Κάτια Ζυγούλη;
Το θεωρώ εκ των ων ουκ άνευ. Από τη στιγμή που εκτίθεσαι, το να σου την πέφτουν είναι κάτι που θα το ζήσεις σε οτιδήποτε κάνεις. Η ίδια στάθηκε με εξαιρετική αξιοπρέπεια στο αντικείμενό της. Αυτό πάντως το κάνουμε σε όλα τα πράγματα στην Ελλάδα. Μετατρέπουμε κάτι από μια ιδέα, από ένα πετυχημένο ή αποτυχημένο έργο, σε σχόλιο για τους ανθρώπους του. Το κάνουμε σε όλα τα πράγματα. Στην πολιτική, στην τέχνη, παντού. Αντί να ασχολούμαστε με την ιδέα, δηλαδή, με το περιεχόμενο των πραγμάτων, ασχολούμαστε με τους ανθρώπους. Δεν ασχολούμαστε με τα μέτρα στην οικονομία, αλλά τι θα κάνει ο Παπανδρέου, τι θα του πει ο Σαμαράς.
Μια και το αναφέρεις, εσύ πώς είδες τα μέτρα; Γιατί διάβασα μία ενδιαφέρουσα άποψη που διατύπωσες πρόσφατα, ότι δεν σε ενοχλεί να είμαστε υπό την επιτήρηση των Βρυξελλών, ότι δεν μπορούν άλλοι να πληρώνουν τα σπασμένα της χώρας μας και ότι όποιος κάνει τα λάθη αυτός και να πληρώνει. Πώς σου φάνηκαν λοιπόν τα μέτρα, αλλά και οι αλλαγές στο ασφαλιστικό;
Το ότι έπρεπε να γίνουν αλλαγές στο ασφαλιστικό είναι δεδομένο. Θα έπρεπε να αλλάξει εντελώς. Κανονικά θα έπρεπε να κλείσουν αυτά τα ταμεία και να αλλάξει εντελώς ο τρόπος που σκεφτόμαστε. Δεν μπορεί να είσαι στην εποχή των μικροτσίπ και να σκέφτεσαι με τους τρόπους της προβιομηχανικής εποχής. Το ασφαλιστικό σύστημα δημιουργήθηκε για να ικανοποιήσει τις τότε ανάγκες του κοινωνικού κράτους. Για να υπάρξει σήμερα κοινωνικό κράτος χρειάζεται άλλο τρόπο λειτουργίας. Το γεγονός ότι τόσοι πολλοί φοροδιαφεύγουν, τόσοι πολλοί πληρώνουν και κανείς στο τέλος δεν εξυπηρετείται όπως θα έπρεπε, δείχνει ότι χρειάζονταν αλλαγές. Επίσης, σε μία χώρα που γηράσκει το όριο ηλικίας 60 είναι πάρα πολύ μικρό. Νομίζω ότι το 65 είναι κανονικότατο όριο ηλικίας! Διότι πλέον ο άνθρωπος έχει ένα προσδόκιμο ζωής 75-80 χρόνια και όπως καταλαβαίνεις είναι εντελώς παράλογο να συνταξιοδοτείται κάποιος στο 60, πόσο μάλλον στα 55 ή στα 48! Δηλαδή εγώ σε 8 χρόνια να μπορούσα να πάρω σύνταξη! Ε, όχι! Δεν γίνεται να συνεχιστεί αυτό!
Όλες αυτές οι αντιδράσεις από τα συνδικάτα, από το ΚΚΕ πώς σου φάνηκαν;
Εγώ δεν ήθελα να απεργήσουμε. Απεργήσαμε προχθές και, εφόσον απείργησε ο φορέας μου, ήμουν κι εγώ υποχρεωμένος να απεργήσω. Παρόλα αυτά, αν με ρωτάς προσωπικά, εγώ διαφωνούσα με την απεργία!
Τι σε ενόχλησε περισσότερο από όλα αυτά που ακούστηκαν όλο αυτό το διάστημα και πώς σου φάνηκε η στάση της αντιπολίτευσης;
Εγώ πιστεύω ότι ο Σαμαράς, άσχετα το τι ήταν, άσχετα με το τι ξέραμε για αυτόν, αυτό που βλέπουμε τώρα είναι μία ήπια συνεπής και λελογισμένη αντιπολίτευση
Στο θέμα των μεταναστών δηλαδή συμφωνείς μαζί του;
Όχι, αλλά παρόλα αυτά, θεωρώ ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο για τους μετανάστες θα έπρεπε να λάβει υπόψη του και τις ενστάσεις, τις αντιρρήσεις ή τις φοβίες που έχει ένα άλλο σημαντικό μέρος του πληθυσμού. Θεωρώ ότι θέλει έναν πολύ ήπιο και λεπτό χειρισμό το όλο θέμα και μία προσεκτική μελέτη. Γιατί, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι ίδιες όλες οι περιπτώσεις των μεταναστών . Άλλωστε, απ’ ό,τι έχω καταλάβει, στην πολιτική, όπως και στους υπόλοιπους τομείς της ζωής, ακόμα και δίκιο να έχεις πρέπει να μπορείς να το διεκδικήσεις με τρόπο που να το κερδίσεις. Για παράδειγμα, εγώ είμαι υπέρ του να κατέλθουν τα θρησκευτικά σύμβολα από τα δικαστήρια και από τις αίθουσες των σχολείων. Αυτό το θεωρώ δεδομένο! Όμως γνωρίζω ότι το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, ακόμα και κάποιοι που δεν είναι θρήσκοι, αυτή την πρόταση θα την αντιμετώπιζαν με καχυποψία. Όταν λοιπόν προσπαθείς να πραγματοποιήσεις κάτι, να μην προσπαθείς να το κάνεις με μπουνιές. Έχω την αίσθηση ότι μέχρι τώρα ο Σαμαράς έχει δείξει μία ήπια και συνετή πλευρά της αντιπολιτευτικής του ικανότητας, τώρα γιατί το κάνει δεν ξέρω.
Η κυβέρνηση;
Αργεί μεν, ξυπνά δε. Και για να το πω απλά: είναι η μόνη μας λύση!
Πως θεωρείς ότι θα ήταν τα πράγματα αν στην παρούσα οικονομική συγκυρία ήταν στην εξουσία η προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ;
(γέλια) Είναι αστείο αυτό που λες τώρα! Καταρχάς δεν είναι τυχαίο το ότι η βόμβα δεν έσκασε στα χέρια της προηγούμενης Κυβέρνησης. Φρόντισαν να την πετάξουν και να φύγουν. Δεν είμαι σίγουρος ότι όλα βαίνουν τέλεια αυτή τη στιγμή, αλλά εγώ αν ήμουν Ευρωπαίος θα αύξανα τον βαθμό της εμπιστοσύνης μου, από το γεγονός ότι συναλλάσσομαι με άλλους. Ακόμα και το πιο χαζό να πάρεις: το γεγονός ότι οι περισσότεροι εκπρόσωποι αυτής της Κυβέρνησης μιλάνε πάρα πολύ καλά αγγλικά και γαλλικά, γιατί τους έχω δει, και νιώθεις ότι έχεις ανθρώπους που κατέχουν το αντικείμενό τους σε όλες τις γλώσσες που έχουν να χρησιμοποιήσουν. Αυτό, έτσι χαζά να το δεις, σου δίνει μία ωραία αίσθηση.
Γιατί δεν αυξάνεται η εμπιστοσύνη των διεθνών οίκων;
Υπάρχει μία παροιμία που λέει μπορείς να κοροϊδέψεις πολύ κόσμο ή μπορείς να κοροϊδεύεις πολύ καιρό, δεν μπορείς να κοροϊδεύεις πολύ κόσμο για πολύ καιρό
Να ξαναγυρίσουμε στο έργο. Κάποια στιγμή ο Δαμοκλής και ο Δημήτρης συνειδητοποιούν ότι μοιράζονται την ίδια γυναίκα και δεν τους αρέσει καθόλου αυτή η ιδέα της κοινοκτημισύνης, εσύ πως το βλέπεις όλο αυτό;
Αν ήθελα να μοιράζομαι το αυτοκίνητό μου θα έπαιρνα ταξί!
Απιστία…
Προσωπικά είμαι και σε αυτό φιλελεύθερος. Δεν το θεωρώ τρομερό ζήτημα. Το θεωρώ μάλλον φυσικό, αν και δεν το κάνω, και δεν το κάνω ακριβώς γιατί ζω σε ένα κόσμο που το θεωρεί λάθος. Για να έχουμε όμως απιστία σημαίνει ότι πρέπει να έχουμε πίστη. Η κοινή πίστη που δείχνει ένα ζευγάρι ο ένας στον άλλο είναι κάτι όμορφο και αξίζει να τιμάται. Παρόλα αυτά δεν θεωρώ ότι είναι φοβερό θέμα η απιστία. Θεωρώ φοβερό το να ερωτευτεί κανείς κάποιον άλλο. Συνήθως δε οι μεγάλοι έρωτες δεν έχουν μπλέξιμο με τη συνουσία. Πολύ συχνά δεν πάνε μαζί αυτά τα δύο. Στην εσωτερική τους ζωή οι άνθρωποι ζουν έναν μεγάλο έρωτα. Εγώ πιο πολύ θα ζήλευα έναν τέτοιο μεγάλο έρωτα.
20°
