Οι πελάτες (θαμώνες και άγνωστοι) σε ένα συνοικιακό καφέ μπαρ της Μαδρίτης βρίσκονται καθηλωμένοι όταν ένας ελεύθερος σκοπευτής ανοίγει πυρ σκοτώνοντας δύο περαστικούς. Οι ώρες περνούν με αγωνία, η περιοχή δείχνει αποκλεισμένη από την αστυνομία, αλλά τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμη για τους παγιδευμένους του μπαρ...
Μπαρ. Σημείο συνάντησης, κοινωνικοποίησης, διασκέδασης, αλλά και κινδύνου –αν όλα πάνε στραβά– σύμφωνα με την οπτική του Αλέξ ντε λα Ιγκλέσια, σκηνοθέτη του καλτ «Η τελευταία ακροβάτις της Μαδρίτης», ο οποίος επιχειρεί άλλη μια ανατομία της ισπανικής κοινωνίας. Σε μια πρώτη ανάγνωση, το φιλμ δείχνει διαφορετικό από την «Ακροβάτιδα» καθώς το κλειστοφοβικό θρίλερ συνωμοσιολογίας που αφηγείται ο 52χρονος σκηνοθέτης από το Μπιλμπάο αφορά κυρίως το σήμερα παρά το φρανκικό παρελθόν της χώρας του, χωρίς πάντως να λείπουν τα αιχμηρά σχόλια γύρω από αυτό («καλά είσαι φασίστας;» ρωτάει ο ένας εκ των εγκλείστων τον συνταξιούχο αστυνομικό για να πάρει την απάντηση «Όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας»). Η πρόκληση, κοινός τόπος για τα περισσότερα έργα του πληθωρικού Ντε λα Ιγκλέσια, είναι το κίνητρο για να επιχειρηθεί άλλη μια κωμική σουρεαλιστική ανάγνωση του κοινωνικού γίγνεσθαι στην ιβηρική χερσόνησο. Όταν η απειλή δείχνει θανάσιμη, ακόμη κι όταν δεν είναι ξεκάθαρο το πρόσωπο του εχθρού (παρά την ανταλλαγή ιδεών και απόψεων, η ετερόκλητη ομάδα των παγιδευμένων δεν έχει εντοπίσει την πραγματική αιτία του κακού για ό,τι τους συμβαίνει), θα βγει στην επιφάνεια το πραγματικό πρόσωπο της κοινωνίας. Δυστυχώς, σύμφωνα με το σκηνοθέτη, αυτό σπάνια είναι το θετικό. Οι παγιδευμένοι αλληλοτρώγονται και το ρητό «ο θάνατός σου, η ζωή μου» καθορίζει τα επόμενα βήματά τους.
