Στο reboot της Universal γύρω από τον κλασικό μύθο της «Μούμιας» η προσπάθεια να συγκεραστεί το παλιό με το μοντέρνο είναι εμφανής σε κάθε σκηνή. Δεν είναι εύκολο κάτι τέτοιο καθώς η ιστορία έχει το στοιχείο της αυθεντικότητας (οι σαρκοφάγοι της αρχαίας Αιγύπτου πάντα ασκούσαν έλξη στην ανθρωπότητα) που πρέπει όμως να προσαρμοστεί στα μέτρα της μπλοκμπαστεριάς και του καθηλωτικού θεάματος. Ο Τομ Κρουζ ως βασική επιλογή έχει καλές και μέτριες στιγμές, με την αυταπάρνησή του στις σκηνές δράσης να αποσπά το θαυμασμό μας, ενώ στο περίτεχνο φινάλε που μας προϊδεάζει για μια ακόμη πιο συναρπαστική συνέχεια, η εμπειρία του σε δραματικούς ρόλους ενισχύει τις θετικές εντυπώσεις. Η Άναμπελ Γουάλις («Peaky blinders») στο ρόλο της μυστηριώδους αρχαιολόγου που βοηθά τον ήρωα να ξεφορτωθεί την κατάρα του είναι κάπως χαμένη στο πώς να προσεγγίσει το χαρακτήρα της (η κωμωδία προφανώς και δεν είναι το φόρτε της δαντελένιας Βρετανίδας που δείχνει να είναι ταμάμ για φιλμ εποχής), ενώ η σκοτεινή Σοφία Μπουτέλα ως βασίλισσα Άμανετ βάζει τα δυνατά της και τα καταφέρνει σε ένα ρόλο που δείχνει χάρτινος και περιορισμένου δραματουργικού βάθους. Αυτή η «Μούμια» πάντως, παρά τις σκηνοθετικές αστοχίες (κάποια κλισέ από παλιές «Μούμιες» όπως το πρόσωπο που σχηματίζει η αμμοθύελλα κ.ά.) ή το άγχος να έχει επιτυχία και κατά συνέπεια κι άλλες συνέχειες, έχει σχετικό ενδιαφέρον, που σχετίζεται με την αναζήτηση της επόμενης μέρας σε έναν κόσμο όπου ο κυνισμός και η μανία για δύναμη μοιάζουν να επικρατούν. Εκεί είναι που ποντάρουν οι δημιουργοί του φιλμ προσδίδοντας στο χαρακτήρα του αμοραλιστή πρωταγωνιστή τους ψήγματα ανθρωπιάς και καλοσύνης. Και το εμπνευσμένο εύρημα του κλεισίματος της ιστορίας σε αυτό τον ιδιότυπο κόσμο θεών και τεράτων, με όχημα την αγάπη, κάνει τη διαφορά μεταξύ καλού και κακού να γίνεται περισσότερο δυσδιάκριτη από ποτέ.
17°
