Για κάποιον που έχει όνειρο ζωής να επισκεφτεί κάποτε το φεστιβάλ των Καννών κι έρχεται για πρώτη φορά, η άφιξη στην Κρουαζέτ είναι ένα συναισθηματικό roller coaster: από τη μία η ταλαιπωρία και οι αδιανόητες ουρές που ξεκινούν από την παραλαβή της διαπίστευσης και συνεχίζονται σε κάθε ταινία, από την άλλη η αίσθηση ότι βρίσκεσαι επιτέλους στο σημαντικότερο κινηματογραφικό φεστιβάλ του πλανήτη κι ότι συμμετέχεις σε μια γιορτή που συγκεντρώνει επαγγελματίες και λάτρεις του σινεμά από όλο τον κόσμο.
Για έναν πρωτάρη χρειάζονται τουλάχιστον δύο μέρες μέχρι να οργανωθεί και να εγκλιματιστεί σ' αυτό το ξέφρενο κυνήγι του εντοπισμού της αίθουσας, της (πιθανής πάντα και ποτέ δεδομένης) εισόδου σ' αυτή και της αναζήτησης ασύρματου δικτύου που είναι είδος πολυτελείας και πρώτης ανάγκης ταυτόχρονα έξω από τους χώρους του φεστιβάλ (αλλά και μέσα σ’ αυτούς), γι’ αυτό και γίνεται το αδιαχώρητο, όπου διατίθεται. Χρειάζεται επίσης μια περίοδος προσαρμογής σ' αυτό το συνδυασμό κοσμοπολιτισμού και eurotrash, στα δράκοντεια μέτρα ασφαλείας και την κινηματογραφική μέθεξη της παρακολούθησης των σημαντικότερων ταινιών της χρονιάς μαζί με τους συνετελεστές τους, τους οποίους ανά πάσα στιγμή μπορείς να πετύχεις στο δρόμο.
Εκτός από αυτή την περίοδο προσαρμογής, λοιπόν, οι δύο πρώτες μέρες της παραμονής εδώ σημαδεύτηκαν από το πρώτο κύμα άφιξης κινηματογραφικών αστέρων, την απογοήτευση της ταινίας έναρξης, την πρώτη σημαντική ταινία του Διαγωνιστικού και τις υπόλοιπες μικρές ή μεγάλες εκπλήξεις που ακολούθησαν.
Αφίξεις:
H κριτική επιτροπή του Επίσημου Διαγωνιστικού παρατάχθηκε για τις καθιερωμένες φωτογραφίες τόσο στο πρωινό photocall, όσο και στο κόκκινο χαλί της επίσημης έναρξης του φεστιβάλ. Την παράσταση έκλεψαν ο πρόεδρος της επιτροπής Pedro Almodovar, η Jessica Chastain και η super star του ασιατικού κινηματογράφου Fan Bingbing, ενώ για την οικοδέσποινα της τελετής Monica Bellucci τα λόγια θα είναι πάντοτε λίγα.
Μπορεί η ταινία της να απογοήτευσε ως επίσημη έναρξη του 70ου φεστιβάλ, η Marion Cotillard όμως ήταν ό,τι καλύτερο διέθετε το χαοτικό κι ανερμάτιστο Les Fantômes d' Ismaël και φυσικά μονοπώλησε το ενδιαφέρον των φωτογράφων, αν και βρήκε ισχυρό ανταγωνισμό από το φόρεμα της συμπρωταγωνίστριάς της, Charlotte Gainsbourg.
Η πρώτη κυρία της καρδιάς μας Robin Wright Penn ήρθε στις Κάννες για να μιλήσει στο πρόγραμμα Women In Motion για το ρόλο των γυναικών στην παγκόσμια κινηματογραφία κι έκανε όχι μόνο ένα, αλλά δύο περάσματα από το κόκκινο χαλί.
Η θρυλική Βρετανίδα ηθοποιός και ακτιβίστρια Vanessa Redgrave κατέφτασε στις Κάννες για την πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα, το Sea Sorrow, το οποίο καταπιάνεται με το προσφυγικό ζήτημα στην Ευρώπη, για το οποίο άλλωστε επισκέφτηκε πέρυσι και τη χώρα μας.
Η βραβευμένη με Όσκαρ Julianne Moore πρωταγωνιστεί για τέταρτη (και δυστυχώς χειρότερη) φορά σε ταινία του Todd Haynes, έκλεψε ωστόσο τις εντυπώσεις της δεύτερης μέρας.
Οι Κάννες πόνταραν φέτος σε εγχώριο κι όχι χολιγουντιανό προϊόν για την επίσημη έναρξή τους, το οποίο διέθετε αρκούντως λαμπερά κι αναγνωρίσιμα ονόματα (Marion Cotillard, Charlotte Gainsbourg, Louis Garrell, Matthieu Amalric) κι έναν συνεπή, βραβευμένο πέρυσι σκηνοθέτη (Arnaud Desplrchin), το αποτέλεσμα όμως ήταν μία από τις πλέον αποτυχημένες ταινίες έναρξης των τελευταίων χρόνων, καθώς ο σκηνοθετης προσπάθησε να αφηγηθεί την ιστορία ενός …σκηνοθέτη σε κρίση (θέμα που καλύφθηκε κι έφτασε στο αποκορύφωμά του με το 8 1/2 του Fellini) και της πρώην γυναίκας του που επιστρέφει μετά από αφάνεια 18 ετών με τρεις ταινίες στη συσκευασία της μίας, μπλέκοντας είδη (δράμα χαρακτήρων, μεταφυσική αλληγορία, κατασκοπική κωμωδία) κι αφηγηματικά επίπεδα και χάνοντας φυσικά κάθε έννοια συνοχής και δομημένης αφήγησης. Oι Marion Cotillard και Charlotte Gainsbourg κάνουν ότι μπορούν, αλλά δεν είναι αρκετές για να δώσουν υπόσταση σ΄ αυτό το φάντασμα ταινίας που ξεχειλώνει στη διάρκεια των 120 λεπτών.
Wonderstruck
Ο Todd Haynes αδικήθηκε κατάφωρα πρόπερσι με το αριστουργηματικό Carol, η επιστροφή του όμως στο Διαγωνιστικό δεν ήταν αυτό που αναμενόταν τελικά και η μεταφορά στη μεγάλη οθόνη του μυθιστορήματος του Bryan Selznick με θέμα τους παράλληλους βίους δύο κωφών παιδιών που τα χωρίζουν 50 χρόνια, τα ενώνει όμως ο μαγικός ρεαλισμός κι ένα μυστικό που φυσικά δεν θα αποκαλύψουμε, θα μπορούσε να δώσει κάτι πραγματικά αξιομνημόνευτο ή ακόμα κι ένα νέο Hugo (η ταινία του Scorsese βασίστηκε άλλωστε σε βιβλίο του ίδιου συγγραφέα), χάθηκε όμως σε φορμαλιστικές αναζητήσεις που αποξενώνουν το θεατή, ενώ οι σποραδικές στιγμές συγκίνησης, ιδίως στη δεύτερη ιστορία που είναι γυρισμένη με την τεχνοτροπία του βωβού κινηματογράφου, δεν οδηγούν ποτέ στην σε κορύφωση. Η μούσα του σκηνοθέτη Julianne Moore έχει πολύ μικρό ρόλο για να σώσει την ταινία, η οποία κανονικά δε θα έπρεπε να ελπίζει σε καμία βράβευση, εκτός αν ο Pedro Almodovar αναγνωρίσει στον Haynes τη σημασία του στην queer ανεξάρτητη κινηματογραφία και θυμηθεί την κοινή τους αγάπη για το κλασικά μελοδράματα.
Loveless
Με το καλημέρα έσκασε η πρώτη σπουδαια ταινία του 70ου φεστιβάλ κι ένα, κατά την ταπεινή μας άποψη, από τα φαβορί για κάποιο από τα μεγάλα βραβεία., Το Loveless, του Ρώσου σκηνοθέτη του Leviathan, Andrey Zvyagintsev παίρνει ως αφορμή την εξαφάνιση ενός μικρού αγοριού από το σπίτι των εν διαστάσει και σε διαδικασία διαζυγίου γονιών του και μετατρέπεται σταδιακά και αριστοτεχνικά σε ένα ρέκβιεμ για τον θάνατο και την απουσία της αγάπης, τον “πιο ανυπόφορο τρόπο να ζεις”, όπως θα πει χαρακτηριστικά ένας από τους βασικούς χαρακτήρες της ταινίας. Με σκηνές ανθολογίας, όπως το πλάνο που ο γιός κρυφακούει τον καυγά των γονιών και δεν μπορεί να συγκρατήσει τα βωβά δάκρυά του, την αναζήτηση του εξαφανισμένου παιδιού σε ένα ταρκοφσκικής σκηνογραφίας εγκαταλελειμμένο κτίριο μέσα στο δάσος και την ανατριχιαστική μέσα στην αμφισημία και τις αμφιβολίες ως προς τι πραγματικά έχει συμβεί σκηνή της αναγνώρισης στο νεκροτομείο, το Loveless κατηγορήθηκε από τους επικριτές του ότι παραπαίει πολλές φορές στην παγίδα του πρόδηλου αλληγορικού συμβολισμού, αλλά ακόμα κι αν ίσχυε αυτό, είναι πραγματικά αποστομωτική η δεινότητα του Ρώσου σκηνοθέτη, όχι μόνο να στηλιτεύει τη νεκρική απάθεια της ρωσικής κοινωνίας των ημερών του Πούτιν, αλλά και να δημιουργεί κάτι οικουμενικά σημαντικό και πολύσημο
It all sounds Greek to me (ή αλλιώς το ελληνικό χρώμα της ημέρας)
Στο Sea Sorrow της Vanessa Redgrave κάνει ένα πέρασμα η Μιμή Ντενίση.
18°
