Η μέρα των ηρώων

Αν δεν ήταν μια προπαγανδιστική αθλιότητα made in USA θα μπορούσε να είχε και ενδιαφέρον. Ο Μπεργκ μπολιάζει τα γεγονότα του αυθεντικού περιστατικού με μυθοπλαστικές πινελιές που έχουν κινηματογραφικό ψαχνό (ο εντοπισμός των δύο βομβιστών με τη βοήθεια της τεχνολογίας αλλά και τη συνδρομή του ντόπιου μπάτσου που υποδύεται ως συνήθως σαν χαζοχαρούμενο ο Μαρκ Γουόλμπεργκ, καθώς και 2-3 σκηνές καταιγιστικής δράσης), αυθεντικό αρχειακό υλικό και μια νευρώδη κάμερα που συντείνει στη δημιουργία και τον κλιματισμό του σασπένς, αλλά ως εκεί. Το στιλιζάρισμα από ένα σημείο και μετά καταντά υπερβολή, η αίσθηση της μπλοκμπαστεριάς έχει ως στόχο να θαμπώσει το βλέμμα του θεατή κι όταν ο σκηνοθέτης ξεμένει από πυρομαχικά στρέφεται στην εύκολη λύση του μελό και της εκβιαστικής συγκίνησης. Πιο πριν βέβαια έχει φροντίσει να μας γεμίσει με οργή για τους «καργιόληδες τρομοκράτες», όπως ουρλιάζει συνέχεια ο ανεξέλεγκτος χαρακτήρας του Γουόλμπεργκ.