Μια δύσκολη καμπή στην ιστορία του Μεγάλου Νησιού παρουσιάζεται όπως ακριβώς αρμόζει στους Βρετανούς: σαν μια παλαβή περιπέτεια με αυτοσαρκαστικό χιούμορ και περίσσευμα αισιοδοξίας. Ακόμη κι όταν η πραγματικότητα τείνει να τους καταβάλει, η δανή σκηνοθέτρια των φιλμ «Μια κάποια εκπαίδευση» και «Η λέσχη της κομψής αλητείας», Λόνε Σέρφιγκ, έχει την ικανότητα να ξεφεύγει από τις κακοτοπιές με αέρινο τρόπο και μοναδική κομψότητα. Σαν αυτά της ηρωίδας της, Κάτριν (η άξια Τζέμα Άρτερτον προσθέτει... γαλόνια με αυτό το ρόλο στην υποκριτική στολή της), που βρίσκει δουλειά σε μια ζόρικη εποχή όχι για άλλο λόγο αλλά επειδή, όπως εύστοχα της λέει ο αξεπέραστος Μπιλ Νάι που υποδύεται το βετεράνο ηθοποιό της προπαγανδιστικής ταινίας την οποία γυρίζουν, «εμείς οι δύο είμαστε εδώ σήμερα, όχι για άλλο λόγο, αλλά επειδή οι νέοι άντρες λείπουν ή πεθαίνουν στον πόλεμο». Η Σέρφιγκ καταφέρνει να συνδέσει άψογα το κωμικό με το τραγικό χωρίς να γίνεται ποτέ άστοχη ή μελό. Έχοντας πάντα το βλέμμα της στραμμένο προς το θέμα της ταινίας της (η πολεμική προπαγάνδα στο σινεμά) κατορθώνει με άνεση να ανιχνεύει πίσω από το «μήνυμα» την ανθρώπινη πλευρά –μαζί κι ένα δυνατό ερωτικό στόρι– και να αναζητά το ηθικό πλεονέκτημα ενός τέτοιου «ύπουλου» μηχανισμού. Σε τελική ανάλυση, η Σέρφινγκ λέει πως οι Βρετανοί απευθύνονται με τις κατασκευασμένες ταινίες στο θυμικό του λαού για να προσδώσουν πίστη στον αγώνα τους και οι Αμερικανοί προγραμμάτιζαν την προπαγάνδα τους για να έχουν την έγκριση της κοινής γνώμης στην απόφαση να μπουν στον πόλεμο, ενώ ανάλογα έπρατταν και οι ναζιστές με τη συνδρομή των Γκέμπελς-Ρίφενσταλ στα εντυπωσιακά έπη της δεύτερης. Επειδή όμως η Σέρφιγκ δεν είναι καμιά τυχαία, βγάζει κι άλλους άσους από το μανίκι προσθέτοντας στα κάδρα της μια γλυκιά νοσταλγική νότα, ένα διακριτικό σχόλιο για την καλλιτεχνική δημιουργία και μια πικρή διαπίστωση για το ρόλο της γυναίκας που έπρεπε να σπάσει ταμπού αιώνων και να «περπατήσει μέσα από την κόλαση» (η κλασική ρήση του Τσόρτσιλ) για να βρει την αναγνώριση και την αποδοχή που της αξίζει.
