Το ντοκιμαντέρ του Φώτου Λαμπρινού («Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων») αφηγείται την πρώτη κρίσιμη διαδρομή (1917-1934) ενός οράματος για τη δημιουργία του πρώτου εργατικού κράτους στην ιστορία του ανθρώπου. Ιστορικά τεκμηριωμένο, με πληθώρα μαρτυριών και έγκριτων απόψεων και κυρίως τη δύναμη της εικόνας –συνδυασμός «Επίκαιρων» και σπάνιου αρχειακού υλικού– να συμπληρώνει ιδανικά το παζλ του τολμηρού ντοκιμαντέρ του Λαμπρινού, ο οποίος ρίχνει φως σε μία από τις «μυθιστορηματικές» σελίδες της Ιστορίας του 20ού αιώνα και καταδεικνύει με αντικειμενικότητα κι αποφασιστικότητα την απομυθοποίηση των γεγονότων που διαδέχτηκαν την Επανάσταση. Ο σκηνοθέτης δεν αρκείται σε μια απλή καταγραφή της Ιστορίας. Με την κριτική ματιά και το εκτόπισμα του πολιτικοποιημένου καλλιτέχνη, ο Λαμπρινός, που μιλάει ακόμη και για πραξικόπημα των Μπολσεβίκων που ανέτρεψαν τη νόμιμα εκλεγμένη εθνοσυνέλευση, βάζει μεν τα πράγματα σε μια σειρά αλλά ανιχνεύει την ατομική ευθύνη (καταπληκτικό το εύρημα στο… προφητικό φινάλε με τον πίνακα του Σολομόν Νικρίτιν, «Δίκη λαού») και αναζητά τα υψηλά ιδεώδη πέρα από πολιτικές ετικέτες και βαρυσήμαντα διαγγέλματα.
17°
