Δύο αγόρια αποδρούν από τη μουντή καθημερινότητά τους με όχημα ένα κλεμμένο Λάντα που θα τους οδηγήσει στη φωτεινή, περιπετειώδη και αισιόδοξη πλευρά της ανατολικογερμανικής εξοχής.
Για πρώτη φορά ο Φατίχ Ακίν στρέφει την κάμερά του προς την παιδική αθωότητα και τον ονειρικό κόσμο της προεφηβικής ηλικίας. Οι ήρωές του έχουν το αφοπλιστικό, οργίλο ύφος του παιδιού που δεν το «καταλαβαίνει κανείς» αλλά και τη λαχτάρα για μια περιπέτεια που είναι βέβαιο ότι θα θυμούνται για μια ζωή. Με το πρόσχημα του road movie ο τουρκογερμανός σκηνοθέτης (που διασκευάζει το μυθιστόρημα του Βόλφγκανγκ Χέρντορφ), προβαίνει σε ένα είδος χρονικογραφήματος με αφηγηματικά κωμικά εργαλεία που δεν μας συνηθίσει, παρά μόνο στο θαυμάσια αψεγάδιαστο και εξωφρενικό «Soul Kitchen». Το «Βερολίνο, αντίο» παρότι δεν είναι ατόφια κωμωδία διαθέτει όλα τα αγαπημένα μοτίβα του Ακίν στην πρώτη γραμμή, χωρίς όμως το σκληρό περίγραμμα της δραματικής έντασης που γνωρίζουμε από την υπόλοιπη φιλμογραφία του. Είναι ένα τρυφερό και λυρικό χρονικό ενηλικίωσης για το τέλος της αθωότητας, που έχει φυσικά τις πιο σκοτεινές στιγμές του (ακόμη κι αν αυτό είναι το πρώτο ερωτικό σκίρτημα προορισμένο να αφήσει παντοτινή χαρακιά στην καρδιά του ερωτευμένου Μάικ) αλλά κυρίως είναι ένας ύμνος στην απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη ελευθερία. Αυτή, η μόνιμη θεματική του Φατίχ Ακίν, κινεί τα βήματα των αγοριών προς την αυτογνωσία, την περιπέτεια και αναπόφευκτα προς την ενηλικίωση με τίμημα φυσικά την απώλεια της αθωότητας και της απομυθοποίησης του εξιδανικευμένου ρομαντισμού. Το συναπάντημα με το όμορφο χαμίνι –το κορίτσι που ζει στο σκουπιδότοπο και θέλει να φτάσει στο σπίτι της γιαγιάς της στην Πράγα– είναι το κρίσιμο σημείο που οδηγεί την περιπέτεια του Μάικ και του Τσικ προς τον τερματισμό αλλά και η αφετηρία της νέας ζωής που θα ξεκινήσει από δω και μπρος. Ή, όπως πολύ σωστά επισημαίνει η συμμαθήτρια του Μάικ όταν εκείνος επιστρέφει σαν βρεγμένη γάτα στη σχολική τάξη του, «Κάτι έχει αλλάξει πάνω σου, αλλά τι;».
Δύο χρόνια μετά από μία υπερκόπωση, ο Ντιβάλ είναι ακόμα άνεργος. Όταν ένας αινιγματικός άνδρας επικοινωνεί μαζί του, θα του προσφέρει μία απλή αλλά καλοπληρωμένη δουλειά: θα πρέπει απλώς να απομαγνητοφωνεί τηλεφωνικές συνομιλίες από «κοριό». Καθαρά λόγω οικονομικών κινήτρων, ο Ντιβάλ συμφωνεί χωρίς να εξετάσει την πραγματική ταυτότητα της επιχείρησης.
Θρίλερ παλιάς κοπής, με τον Φρανσουά Κλιζέ να πασχίζει να δώσει πειστικότητα και ψυχολογικό βάρος στο χαρακτήρα του (ως ένα σημείο τα καταφέρνει) αλλά το μπουκωμένο με υπερβολές και ελάχιστα πειστικές ανατροπές σενάριο βάζει τρικλοποδιές στο δρόμο του ικανότατου πρωταγωνιστή. Υπάρχει όμως μια καλοχτισμένη ατμόσφαιρα μυστηρίου και πολιτικής συνωμοσίας όπου οι βίαιοι μηχανισμοί οργανωμένου εγκλήματος και μυστικών υπηρεσιών αλληλοσυμπληρώνονται, με τον «αθώο» ήρωα να προσπαθεί να βγει αλώβητος μέσα από αυτούς.
Park ***
Σκηνοθεσία: Σοφία Εξάρχου
Παίζουν: Δημήτρης Κίτσος, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Ενούκι Γκβενετάτζε, Λένα Κιτσοπούλου, Γιώργος Παντελεάκης, Thomas Bo Larsen
Μια παρέα αγοριών ζει ανάμεσα στις εγκαταλελειμμένες αθλητικές εγκαταστάσεις του Ολυμπιακού Χωριού της Αθήνας. Τα αγόρια περιφέρονται άσκοπα ανάμεσα στα ερείπια, στήνοντας βίαια παιχνίδια-αντίγραφα των ολυμπιακών αθλημάτων, ενώ οργανώνουν ζευγαρώματα σκύλων με σκοπό να βγάζουν χρήματα.
Το βραβευμένο (Σαν Σεμπαστιάν) ντεμπούτο της Σοφίας Εξάρχου είναι μια ταινία για τον εγκλεισμό και την απομόνωση μιας χαμένης γενιάς αλλά και για τη διάψευση του «ολυμπιακού ονείρου» μιας χώρας, το οποίο έσβησε νωρίς και απότομα. Λίγα χρόνια μετά από τους Αγώνες του 2004, τα αδέσποτα αγρίμια της ταινίας έχουν ελάχιστα κίνητρα ζωής. Λίγα χρήματα, ο έρωτας που δύσκολα ανθίζει στο αφιλόξενο αυτό τοπίο, η διέξοδος για το ερωτευμένο ζευγάρι της με προορισμό τα τουριστικά ξενοδοχεία των νοτίων προαστίων. Σκληρό, ωμό αλλά και με ψήγματα απέραντης μελαγχολίας και ευαισθησίας φιλμ από την ταλαντούχα Εξάρχου, που γνώρισε επιτυχία σε αρκετά φεστιβάλ του εξωτερικού (Στοκχόλμη, Τορόντο, Ρέικγιαβικ, Γενεύη κ.ά.)
Σε μία εποχή με έντονες κοινωνικές αλλαγές (τέλη 70s), η Ντορόθεα Φιλντς, μια αποφασιστική μητέρα που ζει μόνη με τον έφηβο γιο της, στρέφεται σε βοήθεια ώστε να τα βγάλει πέρα με την ανατροφή του, σε δύο νεότερες γειτόνισσες και φίλες της.
Τρεις γυναίκες διαφορετικών εποχών, χαρακτήρων και… προβλημάτων σχηματίζουν το ολοκληρωμένο προφίλ της γυναίκας του 20oύ αιώνα. Φυσικά το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στην πληθωρική Ντοροθέα που συμβολίζει τον παλιό κόσμο («μην την παρεξηγείτε – είναι παιδί του Κραχ» λέει για τη γεννημένη στα 1924 μητέρα του ο φιλότιμος γιος της) και την αποδίδει με ερμηνεία για σεμινάριο η θαυμάσια Ανέτ Μπένινγκ. Οι άλλες δύο –η Άμπι, ένα ελεύθερο πνεύμα και punk καλλιτέχνιδα, και η Τζούλι, μια ξύπνια και προκλητική γειτόνισσα– αποτελούν το μέλλον της… γυναίκας, σε τούτη την απροκάλυπτα φεμινιστική αλλά με σωστές δόσεις δράματος, χιούμορ και ανθρωπιάς ταινίας που προτάθηκε για το Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου για τη δουλειά του Μάικ Μιλς, ο οποίος επέστρεψε στο σινεμά 6 χρόνια μετά τους «Πρωτάρηδες».
Ακόμη...
>>> To «Κονγκ: Η νήσος του Κρανίου» (**) του Τζόρνταν Βογκτ - Ρόμπερτς είναι μια καλογυρισμένη μεν περιπέτεια φαντασίας που ακολουθεί πάντως την πεπατημένη του είδους: μονοδιάστατοι χαρακτήρες, ηρωισμός και αυτοθυσία χωρίς δεύτερη σκέψη, εντυπωσιακά εφέ που επισκιάζουν κάθε προσπάθεια δημιουργίας ενός περισσότερου ψυχολογικού υπόβαθρου. Καθώς όμως ο μύθος του Κινγκ Κονγκ είναι από τους πλέον αγαπημένους για τους σινεφίλ, το έργο που έχει ως πρωταγωνιστές ουκ ολίγους σταρ (Τομ Χίντλστον, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Μπρι Λάρσον, Τζον Γκούντμαν, Τζον Σι Ράιλι) βλέπεται και με άνεση χάρη στο σασπένς, τη σφιχτοδεμένη δράση και το…ψαχνό που εντοπίζεται στη σεναριακή βασική ιδέα η οποία θέλει τον Κονγκ να μην είναι μόνος του σε αυτό το αρχαϊκό θέατρο του τρόμου!
17°
