Μια σπάνια σύζευξη συγκίνησης και χιούμορ σφραγίζει το ευρηματικό στόρι αυτής της θαυμάσιας ουγγρικής ταινίας που μιλάει με παραβολές για το διαχωρισμό της ζωής σε «ανάπηρους» («γιατί να είμαι πάντα εγώ ο ανάπηρος;» λέει με παράπονο κάποια στιγμή ο ένας νεαρός) και «κανονικούς» ανθρώπους, χωρίς όμως να γίνεται ούτε μια στιγμή μελό ή διδακτική. Με απόλυτα δομημένη στους κώδικες του γκανγκστερικού φιλμ (οι τρεις ανάπηροι φίλοι εκτελούν συμβόλαια θανάτου για λογαριασμού μαφιόζου) αφήγηση και με περίσσευμα ευρηματικότητας, πρωτοτυπίας αλλά και ο ανθρωπιάς, ο Ούγγρος Ατίλα Τιλ στη δεύτερη μόλις ταινίας του μιλάει για τη διαφορετικότητα με τρόπο που δεν έχουμε ξαναδεί στο σινεμά. Μια ταινία θαρραλέα και πρωτότυπη που κάνει σκόνη κάθε στερεότυπο ή συμβατικό κανόνα που συναντάμε είτε στη ζωή είτε στην τέχνη.
