Ποίηση Χωρίς Τέλος

Το δεύτερο μέρος της αυτοβιογραφικής τριλογίας του χιλιανού Αλεχάντρο Χοδορόφσκι «Ποίηση χωρίς τέλος», ακολουθεί τα αυστηρά χνάρια του σουρεαλιστικού «Χορού της πραγματικότητας». Είναι μια συναισθηματική δοκιμασία, διανθισμένη με ψυχολογικές αναφορές, δοσμένη μέσα από οδυνηρές μνήμες (η αυταρχική φιγούρα του πατέρα εξακολουθεί να σκιάζει τη χαμένη παιδικότητα του ήρωα όπως και στο προηγούμενο φιλμ ενώ η μονίμως αέρινη μητέρα τραγουδάει όπερα), εικόνες τρόμου (ο καταστροφικός σεισμός των 9,5 ρίχτερ στο Σαντιάγο τη δεκαετία του 50) αλλά και βραδιές καλλιτεχνικής δημιουργίας ή απέραντης ηδονής, όπως η ερωτική σκηνή με την πληθωρική Στέλα Ντιάζ που μας φέρνει στο νου τη διαστροφική γοητεία μιας άλλης ταινίας του σκηνοθέτη, το αριστουργηματικό «Santa Sangre» . Κάθε κομμάτι από την πλούσια ζωή του 87χρονου σκηνοθέτη έχει τη δική του αξία στο φιλμ. Κάθε σκηνή κουβαλά μέσα της τη δική του αλήθεια ακόμη και μέσω της άποψης του διευθυντή φωτογραφίας του φιλμ, του Κρίστοφερ Ντόιλ που με τη συμμετοχή του εδώ προφανώς και αποτίει φόρο τιμής στο μεγάλο χιλιανό. Το πυκνογραμμένο και φορτισμένο από δεκάδες συμβολισμούς  φιλμ είναι σημαδεμένο – χαρακωμένο καλύτερα- από τη σχέση του Χοδορόφσκι  με τον πατέρα του, τον οποίο στο φιλμ υποδύεται ο γιος του σκηνοθέτη. Σε μια απόπειρα συμφιλίωσης με το παρελθόν, ο δημιουργός βάζει στο ίδιο πλάνο τους δύο γιους του, οι οποίοι στην ταινία υποδύονται το γερασμένο πατέρα και τον ώριμο πλέον γιο. Είναι μια σκηνή έντασης, σύγκρουσης αλλά και κάθαρσης μαζί. Μια σκηνή –ανθολογίας βγαλμένη από το χορό της  πραγματικής ζωής του Αλεχάντρο Χοδορόφσκι.