Στη βόρεια Ινδία, ο πεντάχρονος Σαρού μπαίνει σε λάθος τρένο για να βρεθεί χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του, στη χαοτική Καλκούτα. Εκεί γίνεται ένα από τα ημι-άγρια παιδιά του δρόμου και σαν από θαύμα καταφέρνει να επιβιώσει από πολλούς κινδύνους, καταλήγοντας σε ορφανοτροφείο. Θα υιοθετηθεί από ένα ζευγάρι Αυστραλών που τον μεγαλώνουν με αγάπη, αλλά δεν μπορεί να αφήσει πίσω του το παρελθόν κι αποφασίζει να αναζητήσει την οικογένειά του.
Η συγκινητική ταινία του Γκαρθ Ντέιβις (έχει κάνει το τηλεοπτικό «Top of the lake») προέρχεται από μια αληθινή ιστορία που συνέβη στην Ινδία. Το στόρι της υιοθεσίας και της ανάγκης του ήρωα να βρει 25 χρόνια μετά από το χωρισμό τη μητέρα και τον αδελφό του, χρησιμεύει στο σκηνοθέτη να φτιάξει μια ταινία με εσωτερικές συγκρούσεις και συναισθηματική ένταση. Χωρίς να είναι καμιά σπουδαία δημιουργία, το «Leon» καταφέρνει να κεντρίσει το ενδιαφέρον του θεατή χάρη στις λεπτομέρειες της πλοκής και τις θετικές παρουσίες των πρωταγωνιστών του. Ειδικά ο Ντεβ Πατέλ του «Slumdog millionaire», που έχει το βαρύτερο φορτίο, προσδίδει στο χαρακτήρα του όχι απλώς την αναγκαία ανθρωπιά αλλά και το υπαρξιακό χάσιμο ενός ανθρώπου κυριολεκτικά μοιρασμένου σε δύο κόσμους. Το εσωτερικό παίξιμο του ινδού ηθοποιού ταιριάζει γάντι στο ρόλο του εύθραυστου αλλά αποφασισμένου Σαρού και είναι εκείνος που ανοίγει το δρόμο για να σταθούν ικανοποιητικά δίπλα του οι Νικόλ Κίντμαν και Ρούνι Μάρα. Ειδικά η Κίντμαν στο ρόλο της αυστραλής μητέρας του Σαρού έχει τις δυνατές στιγμές της (οι κορυφαίες του φιλμ είναι οι δικές τους) και πετυχαίνει να «ανοίξει» το διάλογο και σε άλλα ζητήματα, όπως τις πολιτισμικές διαφορές, την έννοια της οικογένειας, την υιοθεσία μεταξύ ατόμων διαφορετικού χρώματος και τη σχέση του ανθρώπου με το θείο. Ακόμη κι αν σε κάποια ζητήματα υπάρχουν σοβαρές ενστάσεις –η κλιμάκωση της ιστορίας οδηγεί αναπόφευκτα σε ένα μελό φινάλε που δεν μπορείς να συγκρατήσεις τα δάκρυα–, το «Leon» διαθέτει τη φυσικότητα, το λυρικό στοιχείο και τον ανθρωπισμό που χρειάζεται μια ταινία αυτού του είδους. Μια ταινία που μιλάει για την απώλεια και τους δαίμονες της ψυχής που δεν ησυχάζουν ποτέ παρά μόνο αν κλείσει ο κύκλος της υπαρξιακής αναζήτησης.
Μπρατισλάβα των 80s. Μια δασκάλα χρησιμοποιεί τους μαθητές και τους γονείς της για να της κάνουν διάφορα θελήματα ασκώντας ως μοχλό πίεσης τους στενούς δεσμούς της με το κυβερνών κομμουνιστικό κόμμα.
Απίστευτη κι όμως αληθινή ιστορία, από το κομμουνιστικό παρελθόν της Τσεχοσλοβακίας. Με ένα απολαυστικό κεντρικό ρόλο, ο σκηνοθέτης βάζει στο κέντρο της προβληματικής του μια εύστοχη και αιχμηρή πολιτική χροιά, διανθισμένη με μια χούφτα ηθικών διλημμάτων. Το ενδιαφέρον είναι πως ακόμη κι όταν η δράση της δασκάλας αποκαλύπτεται, ο φόβος της τιμωρίας από το καθεστώς αποτρέπει τους γονείς να την καταγγείλουν. Είναι ακριβώς το κρίσιμο σημείο όπου το φιλμ από παιδαγωγικό, ιστορικό και πολιτικό μεταβάλλεται σε δικαστικό θρίλερ, για να προβεί σε φωνή καταγγελίας για τη γενικευμένη διαφθορά που επικρατεί στη χώρα σήμερα.
Underworld: Η Αιματοχυσία ** (Underworld: Blood Wars)
Η καταδιωγμένη από Λύκους και Βρικόλακες Σελίν βλέπει την ευκαιρία αποκατάστασης του ονόματός της, όταν η φυλή της τη συγχωρεί για να οργανώσει την άμυνά τους στην επίθεση των λυκάνθρωπων.
Η βαμπιρέλα Σελίν της Κέιτ Μπεκινσέιλ σε νέες περιπέτειες με το ίδιο απαράμιλλο –αν όχι και καλύτερο– σεξ απίλ και φονικό ένστικτο. Έχοντας φτάσει στο νο 5 της underworld εποποιίας μεταξύ Λύκων και Βαμπίρ, το φιλμ συνεχίζει από εκεί που μας άφησε η «Αναγέννηση» του 2012 και δεν είναι άλλο από το μητρικό φίλτρο της ηρωίδας και τις ενέργειες που κάνει για να προστατεύσει την κόρη της. Οι καινούργιες σεναριακές προσθήκες είναι ελάχιστες (ο νέος αρχηγός των λυκανθρώπων, οι μακιαβελικές συμμαχίες στο συμβούλιο των απέθαντων, τα νέα φλερτ μεταξύ των βρικολάκων), καθώς το ζητούμενο είναι η αποθέωση της Μπεκινσέιλ μέσα από τα μαύρα κολλητά δερμάτινά της.
Μια παιδοψυχολόγος που έχασε πρόσφατα τον άντρα της κι έχει τον έφηβο γιο της καθηλωμένο στο κρεβάτι, αποκτά εμμονή με την υπόθεση εξαφάνισης ενός μικρού αγοριού, την ίδια ώρα που μια σφοδρή καταιγίδα την καθηλώνει στην απομονωμένη κατοικία της.
Ο πιτσιρικάς Τζέικομπ Τρέμπλι, που μας καθήλωσε πέρυσι με την ερμηνεία του στο «Δωμάτιο», αρχίζει να παίζει σε ταινίες που δεν πρόκειται να προσφέρουν απολύτως τίποτα στην καριέρα του – όπως και σε εκείνη της πρωταγωνίστριας Ναόμι Γουότς. Κι αν στην περίπτωση του 10χρονου Τρέμπλι που έχει όλο το μέλλον μπροστά του το βάρος πέφτει στους γονείς, το θέμα της Ναόμι Γουότς (που δεν έχει χρόνο για χάσιμο) έχει να κάνει με τον ατζέντη της που την οδηγεί από τη μια κακοτοπιά στην άλλη – δεν νομίζουμε να έχουμε ξαναδεί ποτέ τόσο άσκοπες τσιρίδες και χαμένη ενέργεια.
Aκόμη...
>>> Το «Bachelor» του Αντώνη Σωτηρόπουλου είναι μια άθλια αντιγραφή του αμερικανικού «Hangover» (τέσσερις φίλοι το τσακίζουν με αφορμή το γάμο του ενός) με άνοστο χιούμορ που το καθιστά ως τη χειρότερη ελληνική κωμωδία των τελευταίων ετών. Μπροστά της τα ανοσιουργήματα «Ι love Karditsa» και «Σούλα έλα ξανά» φαντάζουν συμπαθητικά, αλλά το τραγικό δεν έχει να κάνει με το πόσο κακή είναι η ταινία. Το χειρότερο είναι πως θα αρέσει σε αρκετούς και κυρίως στην πιτσιρικαρία. >>> Η αργεντίνικη «Επίσημη ιστορία» (La Historia Oficial) του Λουίς Πουένζο είχε προκαλέσει αίσθηση στην εποχή της (1985) κερδίζοντας μάλιστα και το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Πρόκειται για μια ιστορία υιοθεσίας (μια συντηρητική καθηγήτρια υποψιάζεται ότι το κορίτσι που υιοθέτησε ανήκει σε αντικαθεστωτικούς που «εξαφανίστηκαν») βασισμένη σε αποκαλυπτικά γεγονότα που είδαν το φως της δημοσιότητας αμέσως μετά την πτώση του στρατιωτικού καθεστώτος. Έντιμο σινεμά, αποφασισμένο να βασιστεί στη δύναμη της αληθινής ιστορίας του κι όχι τόσο στην καλλιτεχνική πρωτοτυπία, καθώς είναι μια μάλλον συμβατική αφηγηματικά δημιουργία. >>> Το 2013, ο Έντουαρντ Σνόουντεν αποκάλυψε σε δύο δημοσιογράφους τα πρoγράμματα μαζικής παρακολούθησης που εφαρμόζει η αμερικανική κυβέρνηση. Αυτή η συνάντηση και οι δραματικές μέρες που ακολούθησαν καταγράφηκαν στο βραβευμένο ντοκιμαντέρ «CitizenFour» της Λόρα Πόιτρας.
