Δύσκολα το φιλμ θα κεντρίσει το ενδιαφέρον εκείνων που είτε αγνοούν είτε απεχθάνονται τη μουσική των Stooges. Όμως είναι τέτοια η εξωπραγματικά cool αύρα του Ίγκι Ποπ που αρκεί για να μαγέψει τον οποιοδήποτε θεατή. Το φιλμ ως μουσικό ντοκιμαντέρ δεν έχει κάποια συνταρακτική καινοτομία να επιδείξει. Μάλλον κινείται σε προβλέψιμα μονοπάτια, η γραμμική εξιστόρηση της ζωής του Ίγκι on camera διανθίζεται είτε με σπάνιο φωτογραφικό και βίντεο υλικό είτε με κινούμενα σχέδια που συναγωνίζονται σε αφασική φαντασία τους τινέιτζερ «κομμουνιστές» της μπάντας, ενώ τα πιπεράτα σχόλια για τις καταχρήσεις ουσιών και αλκοόλ είναι ήδη γνωστά. Ποιο είναι λοιπόν το βασικό συστατικό επιτυχίας αυτού του σχεδόν δοξαστικού για την περσόνα του Ίγκι ντοκιμαντέρ; Η διάθεση του πρωταγωνιστή να πει τα πράγματα με το όνομά τους (οι μηχανισμοί του μουσικού κατεστημένου, η αφέλεια των Stooges –στα όρια της ανοησίας– στα πρώτα βήματα της καριέρας του, κάποιες χρήσιμες λεπτομέρειες για τους Λου Ριντ, Ντ. Μπάουι, Nico κ.ά.) έχουν αξία που αποκτά μεγαλύτερη διάσταση, όταν βλέπουμε την οργιαστική μέθεξη του διονυσιακού περφόρμερ κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή. Πρόκειται για ένα φιλμ που μιλά για την καθαρότητα του αμερικανικού μουσικού πνεύματος όπως την αντανακλά η σαγηνευτική φιγούρα του Ίγκι, που ασπάστηκε την ημίγυμνη περσόνα του από τα πέπλουμ των 60s και τον Φαραώ του Γιουλ Μπρίνερ!
18°
