Η εναλλακτική οικογενειακή κομεντί του Ρος χαϊδεύει τα αυτιά όσων θεωρούν την οργανωμένη κοινωνία και την αστική ζωή ως τα θεμέλια του παρακμιακού και «αμαρτωλού» δυτικού κόσμου. Η υμνολογία στην αθωότητα και την επιστροφή στη φύση γίνεται με όχι και τόσο... αθώους μηχανισμούς. Η σχολική παιδεία μπαίνει στο στόχαστρο και πυροβολείται από παντού με μεγαλοστομίες και διδαχές του τύπου «ποιο είναι το νόημα της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας», ενώ άλλα εξίσου αφελή βαρύγδουπα συνοδεύουν την αξία της μόρφωσης στο σπίτι, τη σημασία του κυνηγιού της τροφής μας (sic), την εξέλιξη των ειδών και άλλα τέτοια καλούδια. Στην πραγματικότητα ο σκηνοθέτης βρίσκεται σε σύγκρουση με τον εαυτό του, αφού διαπιστώνει κι ο ίδιος τα κενά της προχώ φιλοσοφίας του (τα παιδιά είναι «φρικιά», όπως λέει κι ο μεσαίος γιος, καταδικασμένα να μην ενταχθούν ομαλά στην πολιτισμένη κοινωνία ακόμη κι αν εκείνη βρίσκεται στο πυρ το εξώτερον) και παλεύει να βρει τη χρυσή τομή. Θα το κάνει με τον πλέον προβλέψιμο και εκβιαστικά μελοδραματικό τρόπο, που απλώς επιβεβαιώνει τις υποψίες μας. Καλά και άγια όλα αυτά, αλλά σε ποιον αιώνα είπαμε πως ζούμε;
17°
