Σύμμαχοι

Λουσάτο, ιλουστρασιόν, με στιλ κι έξτρα λάμψη από πασαρέλα που μαρτυράει πως η υπέρμετρη φροντίδα στα κοστούμια και τις κουπ είχε ως συνέπεια να εγκαταλειφθούν όλα τα υπόλοιπα –κυρίως η αληθοφάνεια της ιστορίας– στον παράγοντα τύχη. Το φιλμ του Ζεμέκις ξεκίνησε με φιλοδοξίες για σπουδαία πράγματα (κάποια όσκαρ ίσως τσιμπήσει αλλά μόνο σε τεχνικές κατηγορίες), όμως είναι καταδικασμένο να μείνει στην κινηματογραφική ιστορία για άλλους λόγους (με πιάνετε, έτσι;). Η κατασκοπική ίντριγκα που εμπνεύστηκε ο σεναριογράφος Στίβεν Νάιτ («Επικίνδυνες υποσχέσεις») από μια αληθινή ιστορία που άκουσε όταν ήταν νέος, επιχειρεί να συναγωνιστεί σε επίπεδο θεάματος τα μεγάλα έπη του είδους. Όμως οι «Σύμμαχοι» δεν είναι ούτε η νέα «Εξιλέωση» ούτε καν ο «Άγγλος ασθενής». Είναι μια προσεγμένη στις λεπτομέρειές της και φροντισμένη υπερπαραγωγή που γνωρίζει πως όταν δίπλα στη λέξη πόλεμος κολλήσει η λέξη έρωτας τα περιθώρια κέρδους είναι μεγάλα. Όταν δε στο παρασκήνιο των γυρισμάτων εισβάλλει και το τρίτο πρόσωπο (η εκκεντρική πρώην κυρία Πιτ μπούκαρε στο σετ όταν βγήκε στα πρωτοσέλιδα η «μοναδική χημεία» των δύο πρωταγωνιστών) τότε ο ντόρος γύρω από το φιλμ δυναμώνει και τα προβλεπόμενα κέρδη αναμένεται να καταγράψουν πολλά μηδενικά. Στην πραγματικότητα η ταινία είναι μια μετριότητα με επικάλυψη χρυσού. Η ιστορία κυλάει νεράκι, αν και ποτέ δεν πείθει απόλυτα για το ρεαλισμό της, η περίφημη χημεία των Πιτ-Κοτιγιάρ είναι ένα καλό διαφημιστικό τέχνασμα και το μόνο που κρατάει σε εγρήγορση το θεατή είναι το μυστήριο της ταυτότητας της ηρωίδας και οι ενέργειες του συζύγου της (φιλότιμες οι προσπάθειες του αμερικανού σταρ, που όμως προδίδεται από το ρηχό σενάριο) να αποδείξει την αθωότητα της συντρόφου του. Μέχρι τότε όμως το πουλάκι θα έχει πετάξει και θα αναρωτιέται ο θεατής πού στον κόρακα βρίσκεται ο σκηνοθέτης του «Φόρεστ Γκαμπ» και του «Ναυαγού», που κάποτε ήξερε να βγάζει αληθινό συναίσθημα ακόμη και μέσα από μια απλή ατάκα.