Δύο γυναίκες, τρόφιμοι σε ψυχιατρικό ίδρυμα της Τοσκάνης, δραπετεύουν και ζουν μια μοναδική περιπέτεια με το δικό τους –τίγκα στην εκκεντρικότητα– τρόπο.
Από την πρώτη σκηνή, το οξύμωρο δίνει τον τόνο του τρυφερού κι ανθρώπινου φιλμ που έφτιαξε ο σκηνοθέτης του «Ανθρώπινου κεφάλαιου». Σε μια ειδυλλιακή βίλα της Τοσκάνης φιλοξενούνται τσακισμένες υπάρξεις. Η σύνθεση φωτός και σκοταδιού θα ισχύει σε κάθε πλάνο. Ειδικά από τη στιγμή που η αλέγκρα, μεγαλομανής, διπολική και σεξουλιάρα Μπεατρίς (μια γενναία περφόρμανς από την Τεντέσκι) θα συναντήσει την κατατονική και σχιζοφρενή Ντονατέλα οι αντιθέσεις κουμπώνουν ιδανικά. Η ζωντάνια της πρώτης απέναντι στο πένθιμο σαρκίο που σέρνει η δεύτερη, είναι το μόνιμο σχήμα χαρμολύπης που υπογράφει ο σκηνοθέτης ο οποίος συνεργάζεται εκ νέου (μετά από το «Κεφάλαιο») με τη θεατρίνα αδελφή της συντρόφου του Σαρκοζί. Το ενδιαφέρον με την κωμωδία δρόμου του Βίρτζι είναι πως παρά την αφιλόξενη ιστορία της (το εμπορικό success story μιας ταινίας με πρωταγωνιστές ψυχικά ασταθείς χαρακτήρες είναι πάντα αβέβαιο) καταφέρνει αμέσως να αγγίξει το θεατή και ενίοτε να πετύχει κάτι ακόμη πιο δύσκολο: την περιβόητη ταύτισή του με τους χαρακτήρες που παρακολουθεί. Είναι η ανθρώπινη τραγωδία που κρύβεται πίσω από τις συμπεριφορές των δύο γυναικών (κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος αν τελικά η Μπεατρίς είναι όντως η δισεκατομμυριούχος αριστοκράτισσα που ξέπεσε, όπως ισχυρίζεται, ενώ πιο λογική δείχνει ως πηγή δυστυχίας και αιτία για τις απόπειρες αυτοκτονίας της Ντανατέλα η απομάκρυνση του παιδιού της) και η χρησιμοποίησή της για να περάσει ο σκηνοθέτης τα θέματα που τον απασχολούν. Η απόλυτη ελευθερία, το δικαίωμα να είναι κάποιος ο εαυτός του και το γλυκόπικρο σχόλιο γύρω από την αναζήτηση της ευτυχίας είναι το καύσιμο για κάθε επαναστατική ταινία που θέλει να γίνει λάβαρο της γενιάς της. Η «τρέλα» των δύο γυναικών θυμίζει σε έντονο βαθμό τις «Θέλμα και Λουίζ» (οι σκηνές στο ανοιχτό αυτοκίνητο είναι κοπιαρισμένες από τη δημιουργία του Ρίντλεϊ Σκοτ) χωρίς όμως το ηρωικό προφίλ των Σάραντον - Ντέιβις ή τη μεγαλεπήβολη οπτική του βρετανού σκηνοθέτη. Ο Iταλός Ρέτσι χαμηλώνει την κάμερα στο ύψος της εύθραυστης ψυχολογίας των ηρωίδων του και τις συνοδεύει με τρυφερότητα και συμπόνοια στο χαμηλότονο και λιγότερο εμβληματικό περίπατό τους στην ηλιόλουστη Τοσκάνη. Ενδιαφέρεται περισσότερο να απαλύνει τις ψυχικές πληγές που τις ταλαιπωρούν, παρά να τις κάνει πρότυπα περιπέτειας. Και το πετυχαίνει με θαυμάσιο τρόπο. Εκεί που κάποια στιγμή το δάκρυ πάει να κυλήσει στο μάγουλο, βάζει μια καίρια ατάκα στο στόμα της μιας ή της άλλης και το γέλιο ξεσπάει λυτρωτικά.
Οι στρατιωτίνες Ορόρ και η Μαρέν επιστρέφουν από μία αποστολή στο Αφγανιστάν, κάνοντας μια ενδιάμεση στάση σε ένα πεντάστερο ξενοδοχείο της Κύπρου. Εκεί, έχουν στη διάθεση τους τρεις μέρες άδεια για να μπορέσουν να «αποσυμπιεστούν» .
Η βία και η γυναίκα είναι το θέμα της ταινίας που υπογράφουν οι αδελφέν Κουλέν («17 γυναίκες»). Μια βαθιά εξερεύνηση της ανθρώπινης φύσης και ταυτόχρονα ένα χρονικό μελέτης της γυναικείας συμπεριφοράς σε καταστάσεις πολέμου. Τα συμπεράσματα που βγάζουν οι συνδημιουργοί είναι προς συζήτηση. «Θέλαμε να δείξουμε ότι δεν είναι μόνο οι άντρες βίαιοι. Και η γυναίκα είναι ικανή για τη βία». Το φιλμ έχει μια σκοτεινή γοητεία που έρχεται σε αντιδιαστολή με το φωτεινό τοπίο της Κύπρου (στην πραγματικότητα πρόκειται για τη Ρόδο, εκεί έγιναν τα γυρίσματα) και οι ερμηνείες των δύο ηθοποιών το στηρίζουν με απόλυτη φυσικότητα. Φορώντας χακί στολές, πασχίζουν να βρουν τη θηλυκότητα, τη δίψα για ζωή και την ανάγκη της κανονικότητας μέσα από μια διαδρομή βουτηγμένη στο θάνατο και τη φρίκη. Βραβείο σεναρίου στις Κάννες, στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα».
Φανταστικά ζώα και πού βρίσκονται (Fantastic Beasts and Where To Find Them) **
Ο Νιουτ Σκαμάντερ καταφθάνει στη Νέα Υόρκη του 1926 για την έρευνα και διάσωση μαγικών πλασμάτων. Μερικά από αυτά φυλάσσονται με ασφάλεια στη δερμάτινη βαλίτσα του, αλλά η καταστροφή έρχεται, όταν καταλήγει στα χέρια του ανυποψίαστου Τζέικομπ Κοβάλσκι.
Το κεφάλαιο μαγεία δεν έκλεισε για τη Τζ. Κ. Ρόουλινγκ! Το σενάριο της νέας σειράς (έχουν ήδη ανακοινωθεί άλλες 4 ταινίες) προέρχεται από το εγχειρίδιο της Σχολής του Χόγκουαρτς, «Φανταστικά Ζώα και Πού Βρίσκονται», γραμμένο από τον Νιουτ Σκαμάντερ, ήρωα του φιλμ. Η προσπάθεια να δοθεί κάτι μεγαλύτερο από τη μυθολογία του «Πότερ» είναι ολοφάνερη. Ευφάνταστα μαγικά ανάπλαση μιας Νέας Υόρκης που ζει υπό καθεστώς φόβου, σύγχρονο κυνήγι μαγισσών με concept τη διαφορετικότητα, γλυκά τερατάκια που μεταμορφώνονται σε μακάβριους μπαμπούλες, θεωρίες συνωμοσίας made in USA, άψογη συσχέτιση φαντασίας και τρόμου. Το φιλμ είναι ικανό να ανοίξει νέα πεδία στο χώρο του φανταστικού, αρκεί να χωνέψει ο θεατής γρήγορα τις πολλές νέες «ξένες γλώσσες» και να αρχίσει ταχύρρυθμα μαθήματα μαγείας.
Στο κοντινό μέλλον, δύο νεαρές γυναίκες ζουν μαζί με τον πατέρα τους σε ένα σπίτι στο βουνό. Ξαφνικά, μία μέρα, το ρεύμα κόβεται χωρίς να γνωρίζει κανείς την αιτία. Οι βδομάδες περνούν γρήγορα και γίνονται μήνες, με το αίσθημα ανασφάλειας να εντείνεται για τις δύο γυναίκες ειδικά όταν χάνεται ο πατέρας τους...
Βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο της Τζιν Χέγκλαντ, το φιλμ μιλά για τη δύναμη που πηγάζει από μέσα μας σε συνθήκες επικείμενης καταστροφής. «Είναι το τέλος του κόσμου» ακούγεται κάποια στιγμή και το εύρημα αυτό δίνει τον τόνο στην ατμόσφαιρα μελαγχολίας και μηδενισμού που κυριαρχεί στο φιλμ. Υπάρχουν ικανοποιητικές εικόνες λυρισμού, οι ερμηνείες των δύο κοριτσιών (ειδικά της Γουντ) προσφέρουν αληθοφάνεια, κάποια σκηνοθετικά κολπάκια υπογραμμίζουν το υπαρξιακό αδιέξοδο αλλά όλα αυτά αργούν να πάρουν μπροστά. Επίσης η ερωτική ιστορία μάλλον αποσυντονίζει παρά βοηθά την ίντριγκα, ενώ τρανταχτές λεπτομέρειες (όπως π.χ. το φρεσκοξυριμένο πρόσωπο του Μινγκέλα μετά από 3μηνη ταλαιπωρία) προκαλούν θυμηδία και ειρωνικά σχόλια.
Ακόμη...
>>> Στο «Μέλλον» (L’ Avenir) της Μία Χάνσεν Λαβ, που είχε υπογράψει το προ 2ετίας «Eden», η Ιζαμπέλ Ιπέρ υποδύεται μια καθηγήτρια φιλοσοφίας σε Λύκειο στο Παρίσι που βλέπει τον κόσμο της να γκρεμίζεται όταν ο σύζυγός της της ανακοινώνει ότι θα την αφήσει για μία άλλη γυναίκα. Ελεύθερη πλέον (αν και χωρίς να το θέλει), θα πρέπει να επαναπροσδιορίσει τη ζωή της.
