Παίζουν: Έμα Σουάρεζ, Αντριάνα Ουγκάρτε, Ρόζι ντε Πάλμα
Η Χουλιέτα ετοιμάζεται να αφήσει τη Μαδρίτη για την Πορτογαλία, όπου ελπίζει να περάσει το επόμενο διάστημα. Όμως η τυχαία συνάντηση με τη νεαρή Μπέα, που ήταν η παιδική φίλη της κόρης της Αντία, θα την κάνει να αναβάλει το ταξίδι και να ανατρέξει στο τραυματικό παρελθόν της.
Η ιστορία μοιάζει τυπική αλμοδοβαρική παρότι προέρχεται από τρία διηγήματα της Αλίς Μονρό. Πρωταγωνίστρια είναι φυσικά μια γυναίκα, η Χουλιέτα, που τη βλέπουμε σε 2 χρόνους. Στο σήμερα που είναι μια εύθραυστη 50χρονη μάνα η οποία «θρηνεί» την απώλεια της κόρης της που έφυγε στα 18 της για διαλογισμό και απομόνωση στα Πυρηναία και δεν ξαναγύρισε ποτέ, ενώ το κομμάτι του παρελθόντος αναφέρεται στη νεανική ηλικία της Χουλιέτα και τον παράφορο έρωτά της για τον ψαρά Χουάν. Η γυναίκα-ερωμένη και η γυναίκα-μητέρα είναι τα δύο πρόσωπα της πρωταγωνίστριας. Ερωτικά πάθη, ζήλειες και διογκωμένα «εγώ», απραγματοποίητα όνειρα σε προβλέψιμες ζωές, παιχνίδια της μοίρας, κατάθλιψη... όλα χωρούν στη ζωή της Χουλιέτα, όμως η ορμή του πάλαι ποτέ «οργισμένου ισπανού» φαίνεται να έχει καταλαγιάσει. Η σχέση μητέρας και κόρης (η Χουλιέτα «παίζει» και στα δύο ταμπλό, αφού ένα κρίσιμο κομμάτι του έργου αφορά στη σχέση με τους γονείς της) είναι το καύσιμο μιας πλοκής που κινείται σε ρηχά και απόλυτα προβλέψιμα μελοδραματικά μονοπάτια. Η σοβαροφάνεια επίσης της «Julieta» (φράσεις όπως «η απουσία σου γεμίζει τη ζωή μου και την καταστρέφει» ακούγονται σαν ροζ λογοτεχνία του χειρίστου είδους) είναι ακόμη ένα στοιχείο που θα ξενίσει τους φαν του Αλμοδόβαρ με αποκορύφωμα το αποτυχημένο –αν όχι αστείο– επιμύθιο περί «σχέσης τέχνης και ζωής». Το τελευταίο με τσιτάτα από την Οδύσσεια (η άρνηση της αιώνιας ζωής για χάρη της περιπέτειας) που συνδυάζονται με κάποιους αφελείς συμβολισμούς –η αυτοκτονία του άντρα στο τρένο, η εικόνα του ελαφιού που ψάχνει να ζευγαρώσει, η μοιραία καταιγίδα μετά τον τσακωμό– σφραγίζουν τη θεματική του σκηνοθέτη γύρω από την ατομική ενοχή και την πληγή της απώλειας. Σαν παθητικό, άβουλο σύμβολο μιας μίζερης ζωής, η Χουλιέτα είναι μια αποκαρδιωτική, ελάχιστα ελκυστική ηρωίδα που πολύ μικρή σχέση έχει με το παλιό σύμπαν του Αλμοδόβαρ. Στεγνή από συναισθηματικό πλούτο και με ανύπαρκτη πνευματική γοητεία, μας αφήνει παγερά αδιάφορους. Το φιλμ προβλήθηκε στο πλαίσιο του τελευταίου φεστιβάλ Καννών με την προσδοκία να κερδίσει ο Ισπανός τον Χρυσό Φοίνικα, που λείπει από τη συλλογή του. Πολύ λογικά έφυγε με άδεια χέρια από την Κρουαζέτ. Με μια και μόνο φράση: Eίναι ο χειρότερος και πιο συμβατικός Αλμοδόβαρ των τελευταίων ετών. Χειρότερος ακόμη και από εκείνο το σύντομο αεροπορικό ανέκδοτο με τίτλο «Δεν κρατιέμαι», που πάντως σε κάποιες σκηνές σε έκανε να γελάς.
Ο Κρίστιαν Γουλφ διατηρεί ως βιτρίνα ένα συνοικιακό λογιστικό γραφείο, ενώ στην πραγματικότητα «μαγειρεύει» τα βιβλία επικίνδυνων εγκληματικών οργανώσεων.
Ο Γκάβιν Ο’ Κόνορ («Τσότσι») στήνει ένα έντονα φορμαλιστικό σύμπαν, χτισμένο γύρω από την αβανταδόρικη και αξιομνημόνευτη περσόνα του «λογιστή» του, ένα γνήσιο αντιήρωα που πίσω από την αντικοινωνική, αυτιστική και σχολαστική συμπεριφορά του, κρύβει την τραγωδία της παιδικής του ηλικίας. Τον μοναχικό... Γουλφ υποδύεται αποτελεσματικά ο Μπεν Άφλεκ, προσδίδοντας τις αναγκαίες δραματικές νότες όπου χρειάζεται, παράλληλα με το μεθοδικά καλογυρισμένο κομμάτι της δράσης. Όλα αυτά εντελώς αναίτια γκρεμίζονται στο τελευταίο ημίωρο, όταν ο σκηνοθέτης καταλήγει σε ένα υπερστιλιζαρισμένο και φασαριόζικο ξεκαθάρισμα λογαριασμών, στο οποίο το κερασάκι στην τούρτα είναι η απίθανη (με την αρνητική έννοια) σεναριακή ανατροπή όπου ο ήρωας συναντά το κομμάτι που λείπει από το παζλ του παρελθόντος του.
Η ιστορία του Πιτ, ενός 10χρονου παιδιού που ζει στο δάσος μαζί με το φίλο του Έλιοτ, ένα δράκο που μπορεί να γίνεται αόρατος.
Ταμάμ για την Ντίσνεϊ, η δυνατή φιλία του Πιτ και του Έλιοτ προέρχεται από ένα παλιό (1977) μιούζικαλ της εταιρείας με τους Μίκι Ρούνεϊ και Σέλεϊ Γουίντερς, το οποίο γνώρισε σχετική επιτυχία χάρη στο συνδυασμό του ανθρώπινου στοιχείου και του σκίτσου στο ίδιο πλάνο, παρά την αμφίβολη ποιοτική της αξία. Εδώ όμως ο Λόουερι, σκηνοθέτης του θαυμάσιου «Μείνε δίπλα μου» (δραματικό νεογουέστερν του 2013 με τους Κέισι Άφλεκ και Ρούνι Μάρα), φτιάχνει ένα γλυκό, τρυφερό και παραμυθένιο ριμέικ, που βάζει την ψηφιακή τεχνολογία να υπηρετήσει υποδειγματικά το real action σκηνικό. Το αποτέλεσμα έχει κάτι από τη δυναμική του «Μόγλι» –συνδυαζόμενη με τη χάρη του «Πώς να εκπαιδεύσετε το δράκο σας»– με τους σεναριογράφους να «φωνάζουν» (ίσως περισσότερο από ό,τι θα έπρεπε) για την ανάγκη να κρατήσουμε ζωντανή τη μαγεία στη ζωή μας!
Ακόμη
>>> Δύο αδέλφια που ζουν στη νύχτα και το περιθώριο, φτιάχνουν το ιδανικό κλαμπ με τίτλο «Belgica» (**) αλλά αδυνατούν να βρουν τη γαλήνη στην ψυχή τους. Σκηνοθετεί με ένταση ο Φέλιξ Φαν Γκρόνινγκεν του οσκαρικού «Ραγισμένα Όνειρα». >>> Στο λιτό και πολιτικό δράμα του Ζαν Γιμού «Η Μεγάλη Επιστροφή» (**), που διαδραματίζεται στο τέλος της κινεζικής Πολιτιστικής Επανάστασης, συναντάμε έναν πολιτικό κρατούμενο να το σκάει μετά από 10 χρόνια εξορίας και να επιχειρεί να ξανασυναντήσει τη γυναίκα (Γκονγκ Λι) και την κόρη του.
>>> Ο Φρανσουά Οζόν φτιάχνει ένα ασπρόμαυρο δράμα εποχής με τίτλο «Frantz» που εκτυλίσσεται μετά από το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου κι αφορά το ιδιαίτερο ειδύλλιο που αναπτύσσεται μεταξύ μιας νεαρής γερμανίδας χήρας (βραβείο νέας ηθοποιού στη Βενετία για την Πάουλα Μπέερ) κι ενός αινιγματικού Γάλλου.
>>> Στο προσχηματικό μεταφυσικό φιλμ τρόμου «Ouija: Η πηγή του Κακού» (* ½ ) του Μάικ Φλάναγκαν παρουσιάζεται το πρίκουελ της ταινίας του 2014, πηγαίνοντάς μας 50 χρόνια πίσω στο χρόνο για να εντοπίσουμε τις αρχές του Κακού.
>>> Τα νεανικά «Σχολικά γυμνάσια» επιχειρούν να συνδυάσουν τα «Ferris Bueller’s Day Off» και «Μόνος στο Σπίτι».
>>> Ο «Περίεργος» του Κάρλο Λιτσάνι είναι μια ταινία του 1956 βασισμένη σε έργο του Ντάριο Φο, ο οποίος παίζει κιόλας το βασικό ρόλο.
21°
