Ο Σέιν Μπλακ είναι υπεύθυνος για ένα από τα πιο κλασικά buddy movies στην ιστορία του σινεμά έχοντας γράψει το σενάριο για το «Φονικό όπλο» (και τις συνέχειές του) και τώρα υπογράφει μια ακόμη παραλλαγή σε μια γνώριμη αλλά εξαιρετικά απολαυστική συνταγή. Ο Ράιαν Γκόσλινγκ κι ο Ράσελ Κρόου μοιάζουν φτιαγμένοι για να υποδυθούν τους –μια ιδέα καρτούν χαρακτήρες που ενσαρκώνουν εδώ– σκληρούς τύπους με ανασφάλειες και τρυφερή καρδιά, ενώ το Λος Άντζελες σπάνια υπήρξε τόσο κινηματογραφικό όσο σε αυτή τη μεγαλόπνοη αστυνομική κωμωδία που μπλέκει τη δράση με το χιούμορ και μια δόση παραλόγου. Στην πραγματικότητα, αν το «The nice guys» έπαιρνε τον εαυτό του πιο σοβαρά θα μπορούσε κάλλιστα να βρει τη θέση του στο πάνθεον των σύγχρονων νεο-νουάρ, εφόσον τόσο οι χαρακτήρες όσο και η ίντριγκα έχουν το απαραίτητο βάθος, όμως πιθανότατα δεν θα ήταν τόσο ανίερα διασκεδαστικό. Από την πρώτη σκηνή της ταινίας που περιέχει ένα αυτοκινητιστικό και μια γυμνή πορνοστάρ και που θα μπορούσε να είναι βγαλμένη από το «Mullholand Drive» του Ντέιβιντ Λιντς, το «The nice guys» ξεκαθαρίζει ότι δεν είναι μια τυπική κωμωδία ούτε ένα τυπικό αστυνομικό φιλμ. Κι από εκεί και πέρα, πατάει γκάζι διατρέχοντας με φόρα και δίχως ενοχή τη μυθολογία του LA και τους κανόνες κάθε είδους, δίνοντας στην πορεία στους δύο πρωταγωνιστές του την ευκαιρία να χτίσουν δύο τύπους που θα θέλαμε να ξαναδούμε σύντομα στην οθόνη.
16°
