Δεν είναι τυχαίο ότι η καλύτερη ταινία του Τσάρλι Κάουφμαν, ενός σεναριογράφου που έχει γράψει μερικές από τις πιο εγκεφαλικές ταινίες για την ανθρώπινη φύση, είναι γυρισμένη χωρίς κανέναν άνθρωπο, σε έναν ψεύτικο, κατασκευασμένο κόσμο. Και ότι καταφέρνει να είναι η πιο ανθρώπινη, αληθινή και ειλικρινής απ’ όλες όσες έχει υπογράψει μέχρι σήμερα, είτε ως σεναριογράφος είτε ως σκηνοθέτης. Το «Anomalisa» είναι όπως κάθε σενάριο του Κάουφμαν γεμάτο υπέροχες ιδέες που αυτή τη φορά μεταφέρονται στην οθόνη με ιδανικό τρόπο, κατορθώνοντας να χρησιμοποιήσει τις μικροσκοπικές μα απόλυτα εκφραστικές κούκλες σαν ενδιάμεσο ανάμεσα στο μυαλό και τα συναισθήματα και να γεφυρώσει μέσω αυτών ένα χάσμα που έκανε το σινεμά του μέχρι τώρα αξιοθαύμαστο μα απόμακρο.
Αντίθετα το «Anomalisa» είναι σπαρακτικά τρυφερό, αξιαγάπητο όσο και απόλυτα πικρό, σκοτεινό με τον τρόπο μιας πληγωμένης καρδιάς που, όσο κι αν προσπαθεί, ξέρει ότι δεν θα γιατρευτεί ποτέ. Ο ήρωάς του Μάικλ Στόουν είναι ένας συναισθηματικός Σίσυφος καταδικασμένος να ακούει συνέχεια την ίδια φωνή, να βλέπει σε όλους τους ανθρώπους τα ίδια ελαττώματα, να μην μπορεί να ξεφύγει από τις παγίδες της δικής του φύσης. Η Λίσα, από την άλλη, είναι ένα γεμάτο ατέλειες πλάσμα που δεν φοβάται να τις χαϊδέψει, που δεν φοβάται να τραγουδήσει το «Girls just want to have fun», ονειρεύεται να είναι «εκείνη που θα περπατήσει στο φως», ακόμη κι αν σε μια ταινία του Τσάρλι Κάουφμαν δεν είναι τόσο βέβαιο ότι μια τέτοια βόλτα θα κρατήσει για πολύ. Όμως, όπως διδάσκει μελαγχολικά το φιλμ, δεν υπάρχει «για πάντα», αλλά όσο κρατά το τώρα μπορεί για μερικές στιγμές να είναι ακόμη κι υπέροχο...
