Βασισμένη σε ένα βιβλίο της Πατρίτσια Χάισμιθ, που στην εποχή του κυκλοφόρησε με ψευδώνυμο και τον τίτλο «Τhe Price of Salt», η ταινία του Τοντ Χέινς είναι ένα από εκείνα τα φιλμ στα οποία δεν μπορείς να ανακαλύψεις ούτε ένα ψεγάδι. Η συναρπαστική ιστορία του, η σαρωτική ομορφιά του, το συγκλονιστικό βάθος των συναισθημάτων του, η τεχνική του πλευρά, όλα συνηγορούν στο να το χαρακτηρίσεις αριστούργημα. Και είναι. Ένα κομμάτι σινεμά που μοιάζει οργανικά δομημένο σε ένα σύνολο που λειτουργεί απόλυτα και μαγευτικά, μια ταινία που σε αγκαλιάζει και σε περιβάλλει, σε μεταφέρει σε μια εποχή, σε μια ψυχολογική, αισθητική, πνευματική και συναισθηματική κατάσταση. Σε ένα σημείο όπου δεν βλέπεις απλά μια ταινία, μα βιώνεις κάτι με τρόπο βαθύ και ουσιαστικό. Είναι απόλαυση να βλέπεις την Κέιτ Μπλάνσετ και τη Ρούνι Μάρα στην οθόνη, ο τρόπος που κατορθώνουν να διαπερνούν τους χαρακτήρες τους και να τους δίνουν ζωή δίχως καμιά περιττή ερμηνευτική υπερβολή είναι κυριολεκτικά αξιοθαύμαστος και είναι υπέροχος ο τρόπος που ο Χέινς κατορθώνει να ανακαλύπτει όλα τα επίπεδα μιας ιστορίας που μιλά για κάτι βαθιά προσωπικό και αδιόρατο, μα και για κάτι μεγαλύτερο, συνολικό, κοινωνικό. Όλα έρχονται στο φως με λεπτότητα και κομψή μελαγχολία, με τη δύναμη ενός φιλμ που έχει το βάθος και την αλήθεια μιας αφοπλιστικής εξομολόγησης. Και αναμφίβολα δεν είδατε καμιά πιο όμορφη ταινία όλη τη χρονιά, ή εδώ και πολλά χρόνια. Κάθε πλάνο του «Carol» είναι απλά υπέροχο, και υπέροχα αληθινό, σαν να βλέπεις μια ταινία που όντως γυρίστηκε στα 50s, με τον Έντουαρτ Λάκμαν να φωτογραφίζει αριστουργηματικά τους χώρους και της ηρωίδες του συχνά πίσω από «ιδρωμένα» τζάμια, από παρμπρίζ αυτοκινήτων, ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους, συμβολικά μα και απόλυτα λειτουργικά. Από την εικόνα και τις ερμηνείες, από τα κοστούμια ως τη μουσική, όλα στο «Carol» είναι άψογα. Κι όλα είναι σινεμά. Με τον τρόπο που ο κινηματογράφος οφείλει να είναι: «μεγαλύτερος από τη ζωή», ικανός να χωρέσει την αλήθεια της, βοηθός μας στο να την κατανοήσουμε και να την αποδεχτούμε.
21°
