Γυρισμένο εξ ολοκλήρου σε ένα σκάφος, το φιλμ της Αθηνάς Τσαγγάρη, γραμμένο μαζί με τον Ευθύμη Φιλίππου, θα μπορούσε να ειδωθεί σαν την κινηματογραφική απεικόνιση ενός κοινωνικού πειράματος. Απομονωμένοι στο δικό τους μικρόκοσμο μια ομάδα από άντρες καταλήγουν να παίζουν τα παιχνίδια των ρόλων και των ενστίκτων τους, παιχνίδια δύναμης και ανασφάλειας, εξουσίας και υποταγής, σαν ξαφνικά το κενό που τους χωρίζει από τη στεριά (μερικά μίλια ή μερικά εκατοστά όταν θα δέσουν στη μαρίνα) να τους αποκόπτει οριστικά από τους κανόνες μιας αποδεκτής κοινωνικής συμπεριφοράς. Το φιλμ της Τσαγγάρη θα μπορούσε να εξελιχθεί με μια σειρά από διαφορετικούς τρόπους, από σκοτεινό ψυχόδραμα μέχρι αιματηρό θρίλερ, αλλά προτιμά να ακολουθήσει την οδό μιας πολύ αστείας, πολύ πικρής, πολύ διαπεραστικής κωμωδίας. Το χιούμορ είναι πάντα άλλωστε ένα εξαιρετικό εργαλείο για να κόψει τα στρώματα της κοινωνικής μας επένδυσης, τις άμυνες και τις συμβάσεις, για να αποκαλύψει –αν μπορείς να το δεις– αυτό που βρίσκεται κρυμμένο από κάτω, τον αληθινό, φοβισμένο, κουλουριασμένο στη φωλιά του εγώ του, εαυτό μας. Το «Chevalier» θα μπορούσε να ειδωθεί σαν μια απολαυστική κωμωδία για τον ανδρικό ανταγωνισμό, τον τρόπο που οι άντρες «μένουν για πάντα παιδιά», αλλά οι κοινωνικά καθορισμένοι ρόλοι του φύλου χάνουν την ισχύ τους όταν υπάρχουν μόνο άντρες ή μόνο γυναίκες σε μια ιστορία. Κάπως έτσι, μπορείς στους ήρωες του φιλμ να διαβάσεις μια σειρά από χαρακτηριστικά που δεν είναι ούτε γυναικεία ούτε ανδρικά, αλλά ανθρώπινα. Και το «Chevalier» τα αποκαλύπτει, μας αποκαλύπτει, με τρόπο τρυφερό αλλά και άφοβο, καταγράφοντας την κατάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης στο εδώ και το τώρα (αλλά ίσως και πάντα), μέσα από την πρόφαση μιας κωμωδίας που «σου ανοίγει την καρδιά» με τον τρόπο ενός ξυραφιού...
13°
