Η πορεία, γνώριμη... Βραβευμένα διαφημιστικά, κολλητικά βίντεο κλιπ και τώρα σινεμά. Ο Βρετανός σκηνοθέτης του «Project X» εξήγησε στην Athens Voice πόσο εύκολο είναι να κάνεις ένα ξέφρενο πάρτι ταινία.
>>>Νομίζω ότι μετά από αυτή την ταινία, το μόνο που θέλω είναι να μπω σε έναν οίκο ευγηρίας και να παίζω σκάκι με ηλικιωμένους όλη μέρα. Στ’ αλήθεια, πόσο πάρτι μπορεί ν’ αντέξει κανείς; Τα γυρίσματα κράτησαν εφτά εβδομάδες και το μεγαλύτερο μέρος τους ήταν κυριολεκτικά ένα πάρτι.
>>>Γυρίζαμε κάθε βράδυ από τις 5 το απόγευμα μέχρι τις 5 το πρωί κι έπρεπε να κρατάμε όλη την ώρα την ενέργεια του κόσμου ζωντανή. Αυτό που προσπάθησα να κάνω ήταν να δημιουργήσω το περιβάλλον ώστε οι άνθρωποι να μην προσποιούνται ότι διασκεδάζουν, αλλά να διασκεδάζουν στ’ αλήθεια. Γυρίζαμε σε ένα σπίτι στο οποίο η μουσική έπαιζε συνέχεια δυνατά και που όλοι όσοι βρίσκονταν εκεί είχαν έρθει για να χορέψουν και να διασκεδάσουν. Ήξερα πως αν πετύχαινα αυτό, το μόνο που θα είχα να κάνω θα ήταν να καταγράψω το τι συμβαίνει και όχι να προσπαθήσω να σκηνοθετήσω ένα πάρτι.
>>>Αν και είμαι σίγουρος ότι σε λίγους μήνες θα αρχίσουν να γεννιούνται παιδιά που συνελήφθησαν στα γυρίσματα του «Project X», τα πράγματα κύλησαν μάλλον ήρεμα στη διάρκειά τους. Υπήρχε τάξη μέσα σ’ αυτό το χάος κι όλοι όσοι συμμετείχαν στο πάρτι μάς συμπεριφέρθηκαν υπεύθυνα, κάτι που δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο όταν το πάρτι κρατάει στην ουσία ένα μήνα...
>>>Μπορεί ο τρόπος που γυρίστηκε η ταινία να ήταν ανορθόδοξος, αλλά νομίζω ότι αφηγείται μια γνώριμη ιστορία. Είναι στην ουσία μια ιστορία ενηλικίωσης, την οποία όλοι μπορούμε να κατανοήσουμε. Βασίζεται σε ένα συναίσθημα που όλοι μοιραζόμαστε όσο μεγαλώνουμε, μια λίγο επαναστατική διάθεση που συνοδεύει την εφηβεία και μαζί την ανάγκη να ξεχωρίσεις, να κάνεις κάτι σημαντικό.
>>> Ξεκινώντας το «Project X» είχα στο μυαλό μου ταινίες σαν το «Risky Βusiness» ή το «Weird Science», αλλά και όλες τις ταινίες του Τζον Χιουζ. Υπήρξαν για μένα έμπνευση όχι τόσο στο ύφος ή τη μορφή τους, όσο στο συναίσθημα που μου άφησαν, στον τρόπο που με έκαναν να νιώσω όταν τις είδα. Θα ήθελα, ιδανικά, η ταινία μου να έχει τον ίδιο αντίκτυπο στα παιδιά που θα τη δουν σήμερα. Να τη θυμούνται με έναν αντίστοιχο τρόπο, όταν μεγαλώσουν...
19°
