Η πρόσφατη ελληνική παράδοση στο φεστιβάλ Βενετίας (πέρσι ήταν εδώ το «Attenberg» και η «Χώρα προέλευσης») συνεχίζεται φέτος με τις «Άλπεις», τη νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου μετά τον «Κυνόδοντα».
Ιδιοφυές όσο και η ταινία που τον πήγε ως τα Όσκαρ, ακόμη πιο σκοτεινό και ιδιαίτερο στο χιούμορ του, το καινούργιο του φιλμ είναι μέχρι τώρα μια από τις καλύτερες ταινίες που είχαμε στο διαγωνιστικό πρόγραμμα. Η ιστορία της αφορά σε μια ομάδα ανθρώπων με το όνομα «Άλπεις», που αντικαθιστούν νεκρούς συγγενείς για χάρη ανθρώπων που δεν μπορούν να αντέξουν την απώλειά τους. Μπλέκοντας το παράδοξο χιούμορ με ένα παγωμένο δράμα και κορυφώνοντας την ιστορία με τρόπο αποστασιοποιημένο άλλα σπαρακτικό, οι «Άλπεις» επεκτείνουν το βεληνεκές του σινεμά του Λάνθιμου και δικαίως εντυπωσιάζουν.
Τι άλλο ξεχώρισε; Το «Carnage» του Ρομάν Πολάνσκι, για τη συνάντηση δυο καλοβαλμένων ζευγαριών που βρίσκονται για να λύσουν την αψιμαχία των παιδιών τους και καταλήγουν να μάχονται το ένα το άλλο, ανατέμνει με το νυστέρι του γέλιου τον αστικό καθωσπρεπισμό και την εμμονή με την πολιτική ορθότητα. Το «Shame» του Στιβ ΜακΚουίν δίνει στον Μάικλ Φασμπέντερ το ρόλο ενός σεξομανή executive και τον παρακολουθεί να δίνει μια χαμηλότονα σαρωτική ερμηνεία, σε μια τολμηρή ματιά στη σύγχρονη μοναξιά. Στο «Tinker, Tailor, Soldier, Spy», ο Τόμας Άλφρεντσον του «Άσε το κακό να μπει» προσφέρει μια εξαιρετική μεταφορά στο ομώνυμο κατασκοπικό βιβλίο του Τζον Λε Καρέ. Όχι σαν μια ταινία αγωνίας, αλλά σαν ένα ψυχολογικό πορτρέτο μιας ομάδας ηρώων και μιας ολόκληρης εποχής. Μετά το εξαιρετικό «Περσέπολη», η Μαρζάν Σατραπί και ο Βενσάν Παρονό κάνουν με το «Poulet aux Prunes» την πρώτη ταινία τους με ηθοποιούς για την ιστορία ενός βιολιστή στο Ιράν του ’50, που αποφασίζει να πεθάνει όταν σπάει το βιολί του. Ζουμερή σαν δαμάσκηνο, τρυφερή σαν κοτοπουλάκι...
23°
