* Μπορεί το Δέντρο της Ζωής να πήρε τον Χρυσό Φοίνικα, ο Λαρς φον Τρίερ όμως έγινε το πρόσωπο του φεστιβάλ. Οι δηλώσεις του για το πώς «κατανοεί τον Χίτλερ» ή το ότι «είναι ναζί» έγιναν στα πλαίσια μιας (ok, όχι πετυχημένης) πλάκας, αλλά δημιούργησαν γρήγορα ένα θέμα πολύ μεγαλύτερο απ’ ό,τι του άξιζε. Ο Δανός έγινε persona non grata στις Κάννες και για μία ακόμη φορά έκλεψε τις εντυπώσεις, κάτι που μάλλον δεν θα κατόρθωνε υπό άλλες συνθήκες η ανέλπιστα συγκρατημένη Melancholia του. Και η πρωταγωνίστριά του Κίρστεν Ντανστ πήρε το βραβείο ερμηνείας, λίγο σαν αποζημίωση για τα όσα υπόμεινε σιωπηλά στο όνομα της τέχνης.
* Το Once Upon a Time in Anatolia του Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν (που μοιράστηκε με το Gamin au Velo των αδελφών Νταρντέν το μεγάλο βραβείο της επιτροπής) είχε ίσως τον πιο λάθος τίτλο του φεστιβάλ, μια και σε έκανε να περιμένεις (αν δεν είχες δει άλλη ταινία του) κάτι επικό και μεγαλόπρεπο. Αυτό που παρέδωσε ήταν μεγαλόπρεπο μεν, αλλά με την πιο εσωτερική και αργόσυρτη εκδοχή του όρου.
*Το δέρμα που κατοικεί ο Πέδρο Αλμοδόβαρ είναι συνθετικό και δίχως ρυτίδες. Φυσικά ο Πέδρο με το La Piel Que Habito έμεινε μία ακόμη φορά χωρίς Φοίνικα, πληρώνοντας ξανά το τίμημα του να μην υπακούει σε κανένα κανόνα σοβαροφάνειας και... «auteur-ισμού». Δεν βαριέστε, το φιλμ του είναι συναρπαστικό. Pulp και ουσιαστικό μαζί, ιλουστρασιόν αλλά και βαθύ, ακριβώς όπως μας έχει συνηθίσει.
*To Drive, ένα «ευρωπαϊκής» αισθητικής θρίλερ για ένα λιγομίλητο stunt driver και τη βραδινή του δουλειά ως οδηγός σε ληστείες, χάρισε στον Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν το βραβείο σκηνοθεσίας και στους θεατές του Φεστιβάλ στιγμές αδρεναλίνης και απενοχοποιημένων χειροκροτημάτων σε μια αίθουσα που δεν έχει συνηθίσει να βλέπει κυνηγητά με αμάξια και κεφάλια να ανατινάζονται. Και το bromance του σκηνοθέτη με τον πρωταγωνιστή του Ράιαν Γκόσλινγκ χάρισε στους φωτογράφους χαριτωμένα ενσταντανέ, ειδικά όταν οι δυο τους φιλήθηκαν στο στόμα μετά τα βραβεία.
*Ο Σον Πεν μπορεί να έμοιαζε σαν φαβορί για βραβείο στο This Must be the Place του Πάολο Σορνετίνο, αλλά το έχασε από τον Ζαν Ντιζαρντέν του The Artist. Όχι μόνο γιατί ο ρόλος του ως λιγάκι βλαμμένος ροκ σταρ που ενηλικιώνεται (και κουρεύεται) στα πενήντα του, ακροβατεί επικίνδυνα στα όρια της καρικατούρας, αλλά και γιατί η πρώτη αμερικάνικη ταινία του Ιταλού σκηνοθέτη του Il Divo υποφέρει από έλλειψη focus και αφηγηματικού κέντρου βάρους.
*Όσο για το φινάλε, αυτό ήρθε μουσικά με τον πνεύμα του Ζακ Ντεμί να ευλογεί το Les Biens-Aimes του Κριστόφ Ονορέ, ένα μιούζικαλ που όπως και τα «Τραγούδια της Αγάπης» αφηγείται τις ερωτικές περιπέτειες των ηρωίδων του (μαμά και κόρη οι Κατρίν Ντενέβ και Κιάρα Μαστρογιάνι) με τρυφερότητα και πάθος.
