Αν ζούσαμε σε έναν διαφορετικό κόσμο, ανάμεσα στα μέλη της κριτικής επιτροπής του Φεστιβάλ Βερολίνου που μόλις τελείωσε, θα ήταν παρών και ο Τζαφάρ Παναχί, που βρίσκεται φυλακισμένος στο Ιράν. Ακόμη κι εν τη απουσία του όμως, βοήθησε κατά πολύ τον συμπατριώτη του Ασγκάρ Φαραντί να έρθει πιο κοντά στην Χρυσή Άρκτο μια που η όλη ατυχής σύμπτωση έδωσε στην βράβευση του Nader and Simin, a Separation, μια ξεκάθαρα πολιτική χροιά. Όχι ότι η ταινία χρειαζόταν οποιαδήποτε βοήθεια για να φτάσει ως τα βραβεία. Η ιστορία ενός χωρισμού και των αλυσιδωτών αντιδράσεων που προκαλεί σε δυο οικογένειες, ήταν με διαφορά μια από τις καλύτερες ταινίες του διαγωνιστικού, ένα δυνατό δράμα χαρακτήρων που εκτοξεύει προς κάθε κατεύθυνση ακανθώδη ηθικά ερωτήματα που βρίσκουν τον στόχο τους εντός κι εκτός της οθόνης. Εκτός από την Χρυσή Άρκτο, το κορυφαίο βραβείο του φεστιβάλ, κέρδισε επίσης τα βραβεία ανδρικής και γυναικείας ερμηνείας για το σύνολο των ηθοποιών του, επισφραγίζοντας κάτι που δεν ήταν τίποτα λιγότερο από θρίαμβος. “Αυτό το βραβείο σου ανήκει, ελπίζω την επόμενη φορά να βρίσκεσαι εδώ” ήταν τα λόγια του Φαραντί προς τον απόντα Παναχί, όμως η νίκη του και η ίδια του η ταινία, απέδειξε πως ακόμη κι υπό το καθεστώς μιας σκληρής λογοκρισίας, ένας σπουδαίος σκηνοθέτης μπορεί να βρει τρόπο να μιλήσει για πράγματα ουσιαστικά.
Ο Μπέλλα Ταρ από την άλλη, δεν είπε κουβέντα καθώς παρέλαβε την Αργυρή Άρκτο για το Turin Horse μια αδυσώπητα πεσιμιστική ελεγεία για “την αβάσταχτη βαρύτητα του είναι” όπως την περιέγραψε ο ίδιος. Πιθανότατα ήλπιζε ότι θα έφευγε με το μεγάλο βραβείο του Φεστιβάλ, μια που σύμφωνα με τις δηλώσεις του, αυτή θα ήταν η τελευταία του ευκαιρία . Το εντυπωσιακό ασπρόμαυρο φιλμ του, είναι σύμφωνα με τον ίδιο το τελευταίο του, αν και πιθανότατα, η μη κατάκτηση της Χρυσής Άρκτου, ίσως τον κάνει να αλλάξει γνώμη.
Το γερμανικό σινεμά, αποζημιώθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας που πήγε στον Ούρλιχ Κόλερ για το Sleeping Sickness μια φιλόδοξη αλλά μάλλον αναιμική ματιά στην σχέση της δύσης με την αφρικάνικη ήπειρο που δοκίμασε δίχως μεγάλη επιτυχία, να ανοίξει την ματιά της “σχολής του Βερολίνου” σε θέματα λιγότερο εσωστρεφή.
To The Forgiveness of Blood του Τζόσουα Μάρστον κέρδισε το βραβείο σεναρίου, έστω κι αν αυτή η ιστορία μιας βεντέτας στην σύγχρονη Αλβανία, στηρίχθηκε μάλλον στην ματιά του σκηνοθέτη της παρά στην αδρή σκιαγράφηση των χαρακτήρων και την δομή του σεναρίου της.
Το αργεντίνικο El premio, της Πάουλα Μάρκοβιτς, κέρδισε το βραβείο καλλιτεχνικής συνεισφοράς για την φωτογραφία και την σκηνογραφία του, ενώ το If not us Who του Αντρές Βάιελ πήρε το βραβείο Άλφρεντ Μπάουερ που απονέμεται σε μια “εξαιρετικά νεωτερική ταινία”, ασχέτως αν δεν είχε τίποτα καινούριο ή άξιο βράβευσης.
Εκτός των επισήμων βραβείων του διαγωνιστικού, στο φεστιβάλ απονέμεται μια ακόμη σειρά από διακρίσεις. Ανάμεσά τους αυτή της καλύτερης πρώτης ταινίας που πήγε στο On the Ice του Άντριου Οκπεάχα ΜακΛιν, ενώ ειδική μνεία δόθηκε στο The Guard του Τζον Μάικλ ΜακΝτόνα και στο The Fatherless της Μαρί Κρόιτζερ. Η χρυσή Άρκτος μικρού μήκους πήγε στο Night Fishing του Παρκ Τσαν-γουκ και του αδελφού του Παρκ Τσαν-κιόνγκ, ένα φιλμ 33 λεπτών που γύρισαν με i phone (και πολύ post production).
Το βραβείο Teddy για την καλύτερη queer ταινία του φεστιβάλ πήγε στο Ausente του Αργεντινού Μάρκο Μπέργκερ που εξιστορεί μια μέρα στην ζωή ενός δασκάλου κολύμβησης κι ενός έφηβου μαθητή του που τον βοηθά να παραδεχτεί την θαμμένη πλευρά του ερωτικού του προσανατολισμού.
Τέλος ανάμεσα στις δεκάδες, μνείες, βραβεύσεις, επαίνους και εύγε που δόθηκαν από κάθε είδους επιτροπή στα πλαίσια του φεστιβάλ, υπάρχει και κάτι που μας αφορά. Η εληνοαλβανική Αμνηστία του Μπουγιάρ Αλιμάνι κέρδισε το βραβείο C.I.C.A.E. για το τμήμα Forum που απονέμει κάθε χρόνο, η ένωση κινηματογραφικών αιθουσών τέχνης.
21°
