O Ρέιφ Φάινς είχε υποδυθεί τον Κοριολανό στην σκηνή το 2000 αλλά όπως λέει, ένοιωθε ότι οι λογαριασμοί τους δεν είχαν κλείσει κι ότι στο θεατρικό του Σέξπιρ κρυβόταν μια βαθιά κινηματογραφική ιστορία με θεματικές που βρίσκουν απήχηση στο σήμερα. Έτσι μετέφερε την Ρώμη στο παρόν, τον πόλεμο στα Βαλκάνια, πρόσθεσε πολλές τηλεοπτικές οθόνες και προσέλαβε τον Μπάρι Άκρόιντ του Hurt Locker για να φωτογραφίσει τις σφαίρες και το αίμα με τρόπο που πονά. Πρόσθεσε στο μείγμα ηθοποιούς σαν την Βανέσα Ρεντγκρέιβ, τον Μπράιαν Κοξ, αλλά και τον Τζέραρντ Μπάτλερ που νιώθεις ότι ανά πάσα στιγμή είναι ικανός να φωνάξει “This is Corioles”! Δεν μπορείς να αρνηθείς ότι το σκηνοθετικό του ντεμπούτο είναι πλούσιο σε ιδέες και προσπάθεια, αλλά από την άλλη έχει κάμποσο αχρείαστο “θόρυβο” και σκηνές overacting που θα ταίριαζαν καλύτερα στην σκηνή. Δεν είναι η καλύτερη μεταφορά σεξπιρικού έργου στο πανί, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι και η χειρότερη, κι αυτό από μόνο του είναι ένα μικρό κατόρθωμα...
Δεν ήταν μόνο ο Βέντερς που ενέδωσε στο 3D σινεμά. Το ίδιο έκανε και ο Βέρνερ Χέρτζογκ με το Cave of Forgotten Dreams, μια κατάδυση στα σπήλαια του Σοβέ και τις προϊστορικές τοιχογραφίες που τα κοσμούν, “μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις στην ιστορία του ανθρώπινου πνεύματος” όπως λέει ο ίδιος ο Χέρτζογκ. Εν τούτοις η ταινία του που μας εισάγει σε έναν κόσμο που ελάχιστοι έχουν την ευκαιρία να επισκεφθούν δεν συγκίνησε εξίσου όλους τους θεατές. Σε κάποια στιγμή του φιλμ ο Χέρτζογκ λέει “ας κάνουμε ησηχία, ας ακούσουμε τη σιωπή, κι ίσως ακούσουμε τον ήχο της καρδιάς μας”. Κανείς δεν μιλά, η αίθουσα της δημοσιογραφικής προβολής βυθίζεται στη σιωπή για να ακουστεί μόνο 'ενα δυνατό ροχαλητό, από κάποιον που κοιμόταν...
Μετά την εντυπωσιακή παρουσία της Ρωσίας στο περσινό Βερολίνο με το Πως Τελείωσε Αυτό το Καλοκαίρι, οι προσδοκίες ήταν μεγάλες για το Innocent Saturday του Αλεξάντερ Μιντάτζε, που προβλήθηκε χθες στο διαγωνιστικό. Με φόντο την έκρηξη του αντιδραστήρα του πυρηνικού εργοστασίου στο Τσερνομπίλ στις 26 Απριλίου του 1986, αφηγείται την προσπάθεια ενός νεαρού μέλους του κόμματος να φύγει από την πόλη προκειμένου να αποφύγει την ραδιενεργή μόλυνση. Θέλοντας να πάρει μαζί του μια κοπέλα με την οποία είναι ερωτευμένος όμως, θα "παγιδευτεί" στο γλέντι ενός γάμου όπου παίζει το παλιό του συγκρότημα και σε αντιζηλίες και σχέσεις από το παρελθόν, πριν αρνηθεί τον ανατρεπτικό τρόπο ζωής του για να αν ελιχθεί στο Κόμμα. Η ιδέα είναι το δίχως άλλο ενδιαφέρουσα, και η σκηνοθεσία πετυχημένα (αν και ίσως υπερβολικά) "αγχωμένη", όμως η ιστορία αναλώνεται σε περισσότερα μεθυσμένα στιγμιότυπα και σκηνές γαμήλιου ρώσικου ροκ εν ρολ απ όσες μπορούσε να αντέξει το φιλμ πριν γίνει αφόρητα επαναλαμβανόμενο. Η σκιά της τραγωδίας ελλοχεύει βαριά στο βάθος, αλλά ο Μιντάτζε αποτυγχάνει να εξηγήσει τους λόγους και τις αιτίες που κάνουν τους ήρωες να την αγνοούν, αντί να τρέχουν πανικόβλητοι να ξεφύγουν...
Φανταστείτε έναν τουριστικό οδηγό της Αρμενίας για λάτρεις του πειραματικού σινεμά των 60's και πιθανότατα θα πάρετε μια καλή ιδέα για το ύφος της ταινίας του πρωτοεμφανιζόμενου Μπρέιντεν Κινγκ που μετά το Sundance προβλήθηκε στο Πανόραμα του Βερολίνου. Ο Μπεν Φόστερ, εξαιρετικός, αλλά με ρόλο εντελώς σχηματικό, ταξιδεύει στις πιο απομακρυσμένες περιοχές την χώρας, επιβεβαιώνοντας στοιχεία δορυφόρων για μια χαρτογραφική εταιρία. Στην πορεία θα συναντήσει μια φωτογράφο που επιστρέφει στην πατρίδα της μετά από μια έκθεση στο Παρίσι και που προσπαθεί να βρει τον βηματισμό της ανάμεσα στη νοσταλγία, τις ενοχές, την οικογένεια και τον όμορφο ξένο. Γεμάτη αχανή λιβάδια, εντυπωσιακά βουνά, χαμένα στο χάρτη χωριά, γαλάζιες λίμνες, αλλά και εικόνες σοβιετικού "εκσυχρονισμού" και δυτικότροπης "προόδου", η ταινία διακόπτεται από διαλείμματα εικόνων πειραματικού ύφους και αφηγήσεων σε voice over για χαρτογράφους κι εξερευνητές που υποτίθεται δίνουν νόημα σε αυτή την ισχνή, ιστορία για τα σύνορα και την ταυτότητα. Η αλήθεια είναι δίχως μεγάλη επιτυχία.
H μικρού μήκους ταινία του Παρκ Τσαν Γουκ Night fishing, που γυρίστηκε με iphones, συμμετέχει στο ανάλογο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ. Το τριάντα λεπτών ασπρόμαυρο θρίλερ θυμίζει σύμφωνα με τον δημιουργό του μια παλιά αποκατεστημένη ταινία, καθώς αντί να προσπαθήσει να βελτιώσει ψηφιακά την εικόνα της κάμερας του τηλεφώνου, ο Παρκ Τσαν Γουκ προτίμησε να εντείνει τις ατέλειές της. Γύρισε με λιγοστό φωτισμό και προσάρμοσε έναν φακό DSLR στο τηλέφωνο για να δώσει στην εικόνα κινηματογραφική υφή. "Ήταν μια επιλογή που είχε να κάνει με το μπάτζετ" λέει ο ίδιος αλλά που δικαιολογείται απολύτως αισθητικά κι από το σενάριο του φιλμ". Η ταινία γυρίστηκε για λογαριασμό μιας εταιρίας κινητής τηλεφωνίας που πληρωσε τα (όχι και λίγα) 150 χιλιάδες δολάρια που στοίχισε το φιλμ, αλλά μοιάζει να έχει ήδη αποσβέσει το κόστος της. Όχι μόνο από το γεγονός ότι το φιλμ κάνει ήδη τον γύρο των φεστιβάλ του κόσμου, αλλά κι από τα 30 χιλιάδες εισιτήρια που έκοψε ήδη στα multiplex της Κορέας...
Ανάμεσα στους όμορφους και διάσημους που παραβρέθηκαν στην προχθεσινή επίσημη πρεμιέρα του Pina του Βιμ Βέντερς ήταν και η Άνγκελα Μέρκελ που πιθανότατα δεν είχε σκεφτεί ότι τα χοντρά τρισδιάστατα γυαλιά, μάλλον δεν κολακεύουν το πρόσωπό της. Εν τούτοις, όχι απλά τα φόρεσε για χάρη της ταινίας, αλλά δεν δίστασε και να φωτογραφηθεί όλο χαρά δίπλα στον Βιβ Βέντερς, χαρίζοντας μας μια αληθινά επώδυνη ανάμνηση που θα μας στοιχειώνει σε όλο το υπόλοιπο φεστιβάλ...
