Μια παρέα Αφρικανών σε ένα υπόγειο δυαράκι, με ανοιχτό το παράθυρο πάνω στο πεζοδρόμιο, τραγουδάει. Σε λίγο θα χτυπήσει το κινητό της Χριστίνας, που τους παρακολουθεί, και θα την καλέσει ο Χάρης για να πάει σπίτι του, να δουν μαζί τον «Εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες νο 5». Από τη μια οι υπόγειες παρέες και το ομαδικό τραγούδι, από την άλλη τα μικροαστικά σαλόνια και η τηλεθέαση του καναπέ. Δυο κόσμοι δύο βήματα απόσταση, που η Χριστίνα τα δρασκελίζει όταν αποφασίζει να διασχίσει τα σύνορα που τη χωρίζουν από τον εαυτό της.
* Είναι κάποιες στιγμές κρίσιμες στη ζωή μας. Στιγμές που παίρνουμε αποφάσεις, που θα κρίνουν το μέλλον μας. Αυτές δεν συμβαίνουν αναγκαστικά μέσα σε ένα κρεσέντο μουσικής, ενώ οι ουρανοί από πάνω μας ανοίγουν για να μας φωτίσουν. Μπορεί να γίνουν απλά και αθόρυβα, μέσα στη νύχτα, ενώ περπατούμε σε έναν άδειο δρόμο και ετοιμαζόμαστε να περάσουμε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Τόσο απλά και αθόρυβα η Χριστίνα θα κοντοσταθεί, ενώ περπατάει, και θα πάρει τη «μεγάλη» απόφαση. (Ήταν ένα νυχτερινό γύρισμα που είχε ένα απαιτητικό παράλληλο τράβελινγκ, με την κάμερα σε ειδικό όχημα να παρακολουθεί την Έφη από το δρόμο.)
* Η Έφη μού είχε πει ότι κάποιο σύνθημα που είδε τυχαία κάποτε σε μια γωνία κοντά στο σπίτι της είχε παίξει ρόλο στη σκέψη της, τότε. Μετέφερε ένα λανθάνον υπαρξιακό μήνυμα που της είχε φανεί σημαντικό. Αυτό συμβαίνει σπάνια, γιατί τα περισσότερα συνθήματα στους τοίχους το μόνο που προσφέρουν είναι μουτζούρες. Μια τέτοια «μουτζούρα» αποκτάει ξαφνικά νόημα για τη Χριστίνα (που την παίζει η Έφη), όταν τη βλέπει καθώς φεύγει από τη λαϊκή της Φυλής, που είναι γεμάτη ξένους κι από όπου αυτή πλέον κάνει τα ψώνια της.
* Η επιλογή της πρωταγωνίστριας μιας τέτοιας ταινίας δεν είναι απλή υπόθεση. Δεν είναι μόνο γιατί πρωταγωνιστεί σε όλη την ταινία, αλλά γιατί η ταινία είναι αυτή. Για να γίνει η ταινία αυτή (η ηθοποιός), πρέπει αυτή (η ηθοποιός) να γίνει ο ρόλος. Δεν είναι θέμα ηθοποιίας, είναι θέμα ύπαρξης. Κατέληξα στην Έφη Λογγίνου αφού είδα πολλές νέες ηθοποιούς, από τις οποίες κάποιες ήταν πραγματικά εξαιρετικές. Η επιλογή της Έφης έγινε όταν ένιωσα ότι δεν μπορούσε παρά να είναι αυτή. Ή θα έκανα την ταινία μαζί της ή δεν θα την έκανα καθόλου. Η απόλυτη ταύτιση είναι εντελώς απαραίτητη σε τέτοιου είδους εγχειρήματα.
* Με την Έφη ζήσαμε ένα ταξίδι. Ταξιδέψαμε μαζί με τα άλλα παιδιά, τους ηθοποιούς και τους συνεργάτες, σε μέρη που συνήθως πάνε οι τηλερεπόρτερ για να διεκτραγωδήσουν κάποιο κοινωνικό δράμα. Κινηθήκαμε σε τοπία εσωτερικά που δεν τα πιάνει κανένας φακός, σε σπίτια που κατοικούν οι ψυχές μας και τα επισκέπτεται μόνο ο υδραυλικός. Αυτοί οι χώροι είναι γεμάτοι από ανάσες και παλμούς, ελπίδες και λαχτάρες, που αν τις αφουγκραστείς και τους δώσεις φωνή έχουν το σασπένς μιας μικρής Οδύσσειας, με τον Κύκλωπα να έρχεται στην πρώτη του μηνός που πρέπει να πληρώσεις το νοίκι.
* Στην περιοχή του κέντρου, κοντά στη Φυλής, έχω ζήσει αρκετά χρόνια. Όσο κι αν έχουν αλλάξει, αγαπάω αυτούς τους δρόμους που περπάτησα γεμάτος όνειρα και ελπίδες, που τώρα τους περπατούν κάποιοι άλλοι, με τα δικά τους όνειρα και τις δικές τους ελπίδες. Για τη Χριστίνα της ταινίας είναι οι δρόμοι που θα περπατήσει αφού πιάσει το δυαράκι των 45 τετραγωνικών, που μόλις έχει δει. Η ανάγκη της για ελευθερία θα την οδηγήσει σε μια περιοχή που άλλοι αποφεύγουν, κι όμως αυτή θα κάνει τα βήματά της προς την ανεξαρτησία εκεί.
