Ένας δεκαεξάχρονος από τη Σκοτία ταξιδεύει στην αμερικάνικη Δύση του 19ου αιώνα αναζητώντας την αγαπημένη του. Στο δρόμο του θα βρεθεί ένας σκληροτράχηλος περιπλανώμενος που θα προσφερθεί να τον βοηθήσει επ’ αμοιβή, μόνο που έχει τα δικά του κρυφά κίνητρα για να το κάνει.
Όπως οι καλύτερες ταινίες οποιουδήποτε είδους, έτσι και το «Slow West» είναι ένα γουέστερν που ενδιαφέρεται για κάτι περισσότερο από το να ακολουθήσει την πεπατημένη ή να υπηρετήσει οποιουσδήποτε κανόνες. Βαθιά ρομαντικό και σκληρό μαζί, τραγικό αλλά και αστείο, κατά στιγμές σχεδόν παράλογο με τον τρόπο που η ίδια η ζωή μπορεί να είναι, το φιλμ του Μακλίν ζωγραφίζει ένα πορτρέτο της αμερικάνικης Δύσης του 19ου αιώνα που μοιάζει απόλυτα πειστικό και την ίδια στιγμή βυθισμένο στην αχλή ενός ονείρου ή ενός παραμυθιού. Όμως το φιλμ δεν είναι απλά μια ταινία για τη διαδικασία της σύνθεσης ενός έθνους από τα πιο αταίριαστα υλικά, αλλά μια παραβολή για την ανθρώπινη ύπαρξη, για το σθένος και την επιμονή της, για το καλό και το σκοτάδι που συνυπάρχουν εντός της, για την τυφλή ελπίδα που συχνά μας οδηγεί στην πιο τραγική κατάληξη. Θυμίζοντας το σινεμά των αδελφών Κοέν στον τρόπο που το «παράλογο» και το ορθολογικό προχωρούν χέρι με χέρι και το χιούμορ αφήνει μια πικρή γεύση στο στόμα, το «Slow West» είναι μια γεμάτη εκπλήξεις, βαθιά μελαγχολική ταινία που ανακαλύπτει την ομορφιά σε απρόβλεπτες στιγμές και βρίσκει υπέροχους νέους τρόπους για να αφηγηθεί γνώριμες ιστορίες. Γιατί μπορεί οι χαρακτήρες που κατοικούν τη Δύση του φιλμ να μοιάζουν τυπικοί ήρωες της πινακοθήκης των γουέστερν, όμως τίποτα δεν είναι όπως το περιμένεις σε αυτό το συναρπαστικά απρόβλεπτο, υπέροχο ταξίδι που σε οδηγεί αργά μα γοητευτικά σε αχαρτογράφητα συναισθηματικά και κινηματογραφικά νερά.
Βρισκόμαστε στο 2032 και οι άνθρωποι μάχονται τις μηχανές που έχουν πλέον κυριαρχήσει. Ο Τζον Κόνορ ηγείται της αντίστασης, όμως στην τελευταία μάχη στο Λος Άντζελες ένα σκοτεινό σχέδιο θα βάλει τον αγώνα του σε κίνδυνο.
Ταξίδια μπρος και πίσω στο χρόνο, πολύ μεγάλες σφαίρες, εξολοθρευτές που αλλάζουν μορφή κι ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ να αποδεικνύει πως μπορεί μα είναι ακόμη cool, κάνουν αυτό το reboot του «Terminator» διασκεδαστικό ακόμη κι αν είναι στην ουσία αχρείαστο. Το «Γενεsys» είναι αυτό ακριβώς που περιμένεις από ένα καλοκαιρινό blockbuster, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, από ένα θεαματικό pop corn movie που παραδίδει ό,τι ακριβώς υπόσχεται: καθαρό απροβλημάτιστο fun και χορταστικό θέαμα!
Ένα ζευγάρι σαραντάρηδων θα ανακαλύψουν ξανά τη διάθεσή τους για ζωή όταν αρχίσουν να κάνουν παρέα με δύο εικοσικάτι hipsters. Μόνο που, όπως όλοι ξέρουμε, η ζωή δεν είναι ποτέ απλή και η ηλικία είναι κάτι παραπάνω από ένας αριθμός.
Ο Νόα Μπόμπακ μιλά για κάτι που σχεδόν κάθε άντρας ή γυναίκα που βρίσκεται κάπου κοντά στα σαράντα –και πάνω– πιθανότατα μπορεί να κατανοήσει. Σε μια εποχή μου μοιάζει εμμονικά προσκολλημένη σε μια σχεδόν θεοποίηση της νεότητας, τι ακριβώς κάνεις όταν τα χρόνια περνούν; Θα μπορούσε να πει κανείς πως το «Όσο είμαστε νέοι» είναι μια κωμωδία για την κρίση της μέσης ηλικίας, όμως στην πραγματικότητα είναι περισσότερο ένα φιλμ για το πώς οι λάθος επιλογές και τα προσωπικά άγχη δεν γνωρίζουν στ’ αλήθεια ηλικιακούς περιορισμούς. Το φιλμ του Μπόμπακ είναι φτιαγμένο από τα υλικά των καλύτερων κωμωδιών του Γούντι Άλεν, μιλά με σαφήνεια για τους ανθρώπους του σήμερα και είναι άβολα απολαυστικό, ακόμη κι αν χάνει λίγο το στόχο και την ακρίβειά του στο δεύτερο μισό.
Όταν χάνει τη μητέρα του, ένα νεαρό αγόρι με εξαιρετική φωνή βρίσκει μια θέση στην καλύτερη μουσική σχολή για χορωδίες στην Αμερική χάρη στον πατέρα του που δεν γνώρισε ποτέ κι ο οποίος θέλει να κρατήσει κρυφή την ύπαρξη του παιδιού από την κανονική του οικογένεια.
Θα μπορούσε να είναι το φετινό «Whiplash», αφού η ιστορία ενός εξαιρετικού ταλέντου που προσπαθεί να τα καταφέρει έχει ομοιότητες με εκείνη του Ντέμιαν Σαζέλ, όμως το φιλμ του Φρανσουά Ζιράρ είναι απόλυτα προβλέψιμο όχι μόνο σε ό,τι αφορά στην ιστορία του μα και σε ό,τι αφορά τις σκηνοθετικές και υφολογικές επιλογές του. Προφανώς το φιλμ έχει την καρδιά του στη σωστή θέση, μόνο που όλα σε αυτή την τρυφερή ιστορία ενός αουτσάιντερ που τελικά τα καταφέρνει, ακολουθούν την πορεία που θα περίμενες με περισσότερη ακρίβεια απ’ όση ο ταλαντούχος ήρωάς της πιάνει τις νότες κάθε τραγουδιού. Ο Ντάστιν Χόφμαν είναι όπως πάντα καλός, το ίδιο κι ο νεαρός Γκάρι Γουόρινγκ που πρωταγωνιστεί, όμως η ταινία δεν πηγαίνει πολύ πιο πέρα από τις καλές της προθέσεις.
Ακόμη: Ο Τόμας Βίντερμπεργκ μεταφέρει στην οθόνη το κλασικό μυθιστόρημα του Τόμας Χάρντι «Μακριά απ’ το πλήθος» (Far from the Madding Crowd), με την Κάρεϊ Μάλιγκαν στο ρόλο μιας δυναμικής γυναίκας μπερδεμένης ανάμεσα σε τρεις εντελώς διαφορετικούς μνηστήρες >>> Ο Τζον Μέι είναι ένας άντρας που είναι παθιασμένος με το να βρίσκει τους συγγενείς ανθρώπων που πέθαναν μόνοι και να τους προσφέρει μια αξιοπρεπή κηδεία. Μέχρι τη στιγμή που θα γνωρίσει την αποξενωμένη κόρη του νεκρού πλέον γείτονά του και η ζωή του θα αλλάξει. Ο Ουμπέρτο Παζολίνι σκιαγραφεί μετρημένα αλλά όχι δίχως κλισέ μια τρυφερή ιστορία στις «Ξεχασμένες ζωές» (Still Life)**½ με έναν εξαιρετικό Έντι Μάρσαν στον πρωταγωνιστικό ρόλο. >>> Ο Μάικλ Γουιντερμπότομ ακολουθεί ξανά τον Στιβ Κούγκαν και τον Ρομπ Μπράιντον, αυτή τη φορά σε ένα «Ταξίδι στην Ιταλία» (The Trip to Italay)*** σε μια ακόμη χαριτωμένη διαδρομή μεταξύ φιξιόν και ντοκιμαντέρ, ταξιδιωτικού οδηγού και μπερδεμένων γύρων σε προσωπικές νευρώσεις κι ανασφάλειες. >>> Κι άλλα κακόβουλα πνεύματα μας περιμένουν στο «Παγιδευμένη ψυχή: Κεφάλαιο 3» (Insidious: Chapter 3) του Λι Γουάνελ. Αυτή τη φορά μια νεαρή κοπέλα έχει γίνει στόχος μιας οντότητας από άλλη διάσταση που έχει ξεκάθαρα κακούς σκοπούς.>>> Ένα ανώριμο πουλί αναλαμβάνει τη δύσκολη αποστολή να οδηγήσει το σμήνος του στο μεταναστευτικό ταξίδι στην Αφρική στο «Ο κιτρινομύτης σε τρελές πτήσεις» (Yellowbird), την ταινία κινουμένων σχεδίων του Κριστιάν ντε Βιτά.
