Στο νέο βιβλίο της Αθηνάς Χατζή «Η Θάλασσα έφυγε» (εκδ. Μεταίχμιο) η Αθήνα πρωταγωνιστεί. Με αυτή την αφορμή ζητήσαμε από τη συγγραφέα να μας γράψει για το ποια είναι η δική της Αθήνα. Μαζί με το κείμενο έστειλε και φωτογραφίες...
Η συνονόματη πόλη είναι για μένα περπάτημα που μετράει πολλά χιλιόμετρα σε δαιδαλώδεις ημι-δομημένες διαδρομές στο αστικό και εξοχικό τοπίο της και φωτογραφική αποτύπωση κατά το δοκούν. Τις αποστάσεις τις μετράω σε χρόνους και πέρα από τις τακτικές διαδρομές μου – για παράδειγμα, σπίτι-Μεταίχμιο ίσον ανεβαίνω ένα λόφο / κατεβαίνω ένα λόφο (Λυκαβηττός) σε σαράντα λεπτά, εμπλουτίζεται το ρεπερτόριο με απρόσμενες περιπατητικές εμπειρίες, π.χ. ο φωτογραφικός περίπατος στην Οδό Πειραιώς, σύλληψη-πρόταση της εικαστικού και φίλης Αιμιλίας Γιαννοπούλου και εκτέλεση των δυο μας, απ’ όπου και οι φωτογραφίες μου εδώ και το project «Genius Loci».
Η δική μου Αθήνα είναι η τέχνη του δρόμου και οι χιλιάδες φωτογραφίες των έργων της στη συλλογή μου. Μου αρέσουν οι κώδικες των τοίχων στο άστυ και μου αρέσει να φαντάζομαι ότι μου απευθύνονται προσωπικά καμιά φορά. Η δική μου Αθήνα είναι ο γείτων Υμηττός, ο très long, και τρελός στην παραφθορά του, κατά μία εκδοχή, με τις καλέντουλές του και την ετήσια συγκομιδή τους για το θαυματουργό λαδάκι που πρωτοείδα στη Γαύδο και περιέλαβα στη «Θάλασσα».
Η δική μου Αθήνα είναι οι κήποι που πληθαίνουν: ο κήπος της Δουκίσσης στο Βυζαντινό Μουσείο με το θεσπέσιο ροδώνα, ο κήπος της (Βασιλίσσης) Αμαλίας στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών, ο άλλος κήπος της στο ρωμαϊκό λουτρό εντός του Εθνικού Κήπου, ο γνωστότερος ίσως όλων, του Νομισματικού Μουσείου, και οι παλαιότατοι, ο μπροστινός και κυρίως ο μυστικός του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Είναι οι λόφοι, Λυκαβηττός και ανάβαση στον Άι-Γιώργη σε γλυκά βράδια μεταβατικών εποχών, του Αρδηττού όποτε προκύψει, απαρεγκλίτως μαζί με ανάβαση των σκαλοπατιών της Οδού Άγρας και φόρο τιμής στο σπίτι του ποιητή. Οι εκκλησίες της, ο Άγιος Νικόλαος Ραγκαβάς για τους Χαιρετισμούς με τη σκαλωσιά στο ιερό και τα κεράκια μόνη πηγή φωτός, ο ομώνυμος Χωστός, αγνοημένος και παραμελημένος στην είσοδο του ΚΤΕΛ Κηφισού, η Αγία Κυριακή της Οδού Αθηνάς με τα φωτοστέφανα-δρεπανάκια στην οροφή, η Μονή Καισαριανής με τα χελωνάκια της.
Η κατά Μποτέρο «Αρπαγή της Ευρώπης» στην Πειραιώς στο City Link, που βρήκα παρηγοριά από τις αιχμές του κόσμου στις στρογγυλάδες της έναν Φλεβάρη που θρηνούσα το λαβωμένο Αττικόν απέναντι, ο «Δρομέας» (που θέλω να επιστρέψει στην Ομόνοια) και ό,τι αντιπροσωπεύει και η πλαϊνή όψη του Hilton που ζωντανεύει τον Μόραλη και μια εποχή που η Αθήνα αισιοδοξούσε. Η Βαλαωρίτου, ευγενικός πεζόδρομος χωρίς το αγοραίον πνεύμα της Βουκουρεστίου, η Ηρώδου Αττικού που περιέχει νεραντζιές και εύζωνες και μια είσοδο του Εθνικού Κήπου που έκλεισε πίσω μου και με κλείδωσε μέσα μια μέρα Μαΐου που η Αθήνα φλεγόταν. Και μαγαζιά, πολλά μαγαζιά, ξεχωρίζω το βουλγάρικο παντοπωλείο στο Παγκράτι και το μπαχαράδικο χαμηλά στην Ευριπίδου.
Η Αθήνα μου είναι εν κατακλείδι μία καλειδοσκοπική αντίληψη του αστικού βίου που φέρει άλλοτε ελαφρά τη καρδία και άλλοτε βαρέως την απίθανα περίπλοκη ιστορία της κι όστις επιχειρεί να την «εξευγενίσει» με τρόπο ισοπεδωτικά ομοιόμορφο ματαιοπονεί.
19°
