Λιμάνι του Πειραιά, κάπου στη δεκαετία του ’30. Μεγάλη Δευτέρα. Ο Χρήστος Νεζερίτης, μαστούρης ολκής και πρεζάκι θολωμένο από τις ντάγκλες, περιφέρεται στο καρνάγιο, στους τεκέδες, τα καφενεία και τους δρόμους, παραμιλώντας και παραληρώντας. Ο κόσμος τον περιγελά με τις ιστορίες που λέει, η μάνα του, φαρμακωμένη, παλεύει να τον συνεφέρει. Αδύνατον όμως. Μεγάλη Πέμπτη τον μπουζουριάζουν στην ψειρού, η αστυνομία εκτός από την πρέζα τον κατηγορεί και για κομμουνιστή επικίνδυνο για τη δημόσια τάξη, κάποιο «όργανο» του πασάρει σκόνη, ο Χρήστος Νεζερίτης ρουφάει απρόσεκτα. Πεθαίνει. Κι αρχίζει η περιπλάνηση. Της ψυχής του. Στον Παράδεισο, το Καθαρτήριο, την Κόλαση, από παντού τον διώχνουν και δεν τον θέλει κανένας. Έξω από κάθε νόρμα και προδιαγραφή είναι ο χαρακτήρας και τα χούγια του.
Δεν θα συνεχίσω με την υπόθεση του διηγήματος «Η Μεγάλη Εβδομάδα Του Πρεζάκη» για να μη χαλάσω το σασπένς. Ο Δημήτρης Βανέλλης και ο Θανάσης Πέτρου έφτιαξαν για άλλη μια φορά ένα μεγαλειώδες οπτικό αφήγημα, πιστοί στη γραμμή που τους θέλει πάντα παρέα με τις Εκδόσεις Τόπος να αποδίδουν σημαντικά έργα της νεοελληνικής λογοτεχνίας σε κόμικς. Αυτή τη φορά σειρά είχε το ομότιτλο διήγημα του Μ. Καραγάτση. Είμαι φαν πιστός. Τους πρωτογνώρισα με το κόμικς «Παραρλάμα και άλλες ιστορίες του Δημοσθένη Βουτυρά». Τους παρακολούθησα στο «Γιούσουρι και άλλες φανταστικές ιστορίες», σπουδή σε κείμενα των Καρκαβίτσα, Καβάφη, Παπαδιαμάντη και άλλων. Το ίδιο και με την καινούργια τους δουλειά: θες ο τρόπος του να στήνουν το σκηνικό, την ατμόσφαιρα εποχής, όπου μέσα του εγκιβωτίζουν ήρωες, λέξεις και δράση, θες τα χρώματα που χρησιμοποιούν και η γραμμή, που σε αυτή την ιστορία, ένεκα που όλα συμβαίνουν το Πάσχα, μοιάζει να δανείζονται και τεχνικές αγιογραφίας, κατάφεραν πάλι να με μαγέψουν.
Είναι βέβαια και το κείμενο του Καραγάτση από μόνο του μια ποιητική. Φλερτάρει με τη σταύρωση, και τη μεγάλη του Θεανθρώπου και τη μικρή, του τιποτένιου και παρατεταμένου ήρωα. Στον απόπατο της κοινωνίας όπου ζει ο Χρήστος Νεζερίτης, ταπεινός και καταφρονεμένος, μοιάζει με τον Ιησού. Χλευάζεται και ραβδίζεται. Κι έτσι το μαρτύριο του Πρεζάκη γίνεται βέβηλο και ασεβές, καθώς επίτηδες ο Καραγάτσης το παραλληλίζει με τα πάθη του Χριστού. Τοποθετεί το κέντρο βάρος του δράματος στις πλάτες ενός κακομοίρη, με τον οποίο κανένας αναγνώστης δεν θα ταυτιστεί. Αθώοι, αμέτοχοι, παρατηρητές, βλέπουμε πάθη, μαρτύρια και καθημερινές σταυρώσεις, χωρίς τίποτα να διαταράσσει τη μακαριότητά μας. Κι όμως! Με πόση στοργή, γλύκα και διακριτικότητα ο Καραγάτσης αντιμετωπίζει τον ήρωά του. Και πώς τον οδηγεί στη λύτρωση, μέσω της κατανόησης και της αλληλεγγύης που του χαρίζει, μέσω του Άγγλου καπετάνιου και του πλοίου «Redemtor», μέσω του οποίου επέρχεται η Δευτέρα Παρουσία, η επανεκκίνηση, η νέα ζωή του Χρήστου Νεζερίτη.
Απολαυστικό, μεστό, αλληγορικό, σατιρικό ως προς την κοινωνία, τα βάναυσα ήθη και την καθημερινή τρέλα που παράγουν, το συγκινητικό αυτό κόμικς των Πέτρου και Βανέλλη εικονογραφεί ρεαλιστικά τον κόσμο αυτών που δυστυχώς δεν τους στεφανώνει καμιά θεία άλως.
