Το λεύκωμα «Η άγνωστη Κίνα» με φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Αντωνόπουλου και κείμενα του Δημήτρη Σωτάκη μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα (σελ. 265, 44). Μας είπαν λίγα λόγια για την προσωπική τους σχέση με τη «χώρα των δράκων».
Δημήτρη, πώς προέκυψε η ιδέα;
Ο Κωνσταντίνος, ο οποίος ζει και εργάζεται στο Λονδίνο, από δική του «διαστροφή» τόλμησε ένα 2μηνο ταξίδι σε απάτητες περιοχές της Κίνας. Μου έστειλε τις φωτογραφίες γνωρίζοντας την αγάπη που έχω για τη χώρα αυτή κι ενθουσιάστηκα από την οπτική τους γωνία· είναι ανθρωποκεντρικές και φωτίζουν άγνωστες πτυχές της καθημερινότητας.
Τι είναι η Κίνα;
Όσο και να ακούγεται υπερβολικό, είναι ένας αυτόφωτος πλανήτης πάνω στη γη. Η κινέζικη νόηση είναι πραγματικά αδιανόητη για έναν δυτικό. Πρέπει κανείς να έχει ανοιχτή την πόρτα του για να αντιληφθεί τη μοναδικότητά της. Όταν βρεθείς εκεί μένεις άφωνος με ένα «θεατρικό» σκηνικό το οποίο θεωρούσες ότι δεν υπάρχει, κι όμως, να το, τώρα βρίσκεται μπροστά στα μάτια σου. Είναι ένα αλλόκοτο πάντρεμα καπιταλισμού και κομμουνισμού, αλλά αυτό παραδόξως με έναν τρόπο αδιανόητο λειτουργεί. Υπάρχει μια ασάφεια γύρω από τον τρόπο που διαχειρίζονται την ίδια τους τη ζωή. Τις προτεραιότητές τους. Από τη μία το κυνήγι του πλούτου και από την άλλη η αρχαία κινεζική κληρονομιά κι η δική τους προσωπική ηθική την οποία αρνούνται να απαρνηθούν.
Τι σημαίνουν τα ιδεογράμματα στο εξώφυλλο;
Και τα δυο μαζί σημαίνουν Κίνα. Το πρώτο σημαίνει κέντρο και το δεύτερο χώρα. Οι Κινέζοι αποκαλούν τη χώρα τους κέντρο του κόσμου. Και πράγματι, όταν βρεθείς εκεί δεν θα διαφωνήσεις με αυτή την άποψη.
Είναι η Κίνα η επόμενη υπερδύναμη;
Νομίζω ότι οι Κινέζοι δεν αντιμετωπίζουν τη χώρα τους με αυτό το στερεότυπο. Δεν ξύπνησαν ένα πρωί πλούσιοι, έχουν μια γραμμική οικονομική εξελικτική πορεία. Το ότι αναπτύσσονται γρήγορα είναι αποτέλεσμα μιας πορείας που έχει ξεκινήσει εδώ και 15 χρόνια.
Τι κάνει αυτό το λεύκωμα ξεχωριστό;
Το ότι δραπετεύει από το στερεότυπο για την Κίνα. Οι φωτογραφίες είναι σκληρές, αποτυπώνουν όλη την γκάμα του κινέζικου ψηφιδωτού, από την κοσμοπολίτικη Σαγκάη μέχρι τις περιφερειακές περιοχές που βουλιάζουν στην ανέχεια. Στο Πεκίνο, για παράδειγμα, είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία να δούμε τα χουτόνγκ, τα σοκάκια-συνοικίες, κι αυτά του Σετσουάν που γκρεμίστηκαν από το σεισμό και λόγω των ολυμπιακών αγώνων.
