Λένα Καλλέργη: Γιατί η ποίηση είναι σημαντική

Ποίηση είναι ο τρόπος μου να υπάρχω στον κόσμο και να αλληλεπιδρώ με τα πράγματα. Είναι ο διαρκής εσωτερικός ρυθμός μου και η πατρίδα που φτιάχνω (και) με τη γλώσσα μου.

Η ποίηση είναι σημαντική γιατί εκεί ασκούμαστε στην ελευθερία της σύλληψης, της αίσθησης, της μουσικής, του δρόμου, του λόγου. Εκεί επιτρέπεται να υπάρξουμε με πρωτόγνωρους τρόπους και να αποτυπώσουμε τις ισχυρότερες και διαρκέστερες αισθήσεις μας. Όταν τη διαβάζουμε/ακούμε ενεργοποιούνται μέσα μας αντανακλαστικά ξεχασμένα ή καινούρια και όταν τη γράφουμε υπερβαίνουμε τα δεδομένα μας, δημιουργούμε κόσμους και αναμνήσεις.

Έμπνευση και ερεθίσματα αντλώ από τα πάντα. Με έχει επηρεάσει πολύ ο κινηματογράφος - αγαπημένες ταινίες οδήγησαν σε ποιήματα - η μουσική, οι άνθρωποι οι δικοί μου αλλά και εκείνοι με τους οποίους ανταλλάξαμε δυο κουβέντες, οι περίπατοι στα δάση και στη θάλασσα, τα βιβλία. Συνήθως ένα ποίημα ή ένα τμήμα του κυκλοφορεί για πολύ καιρό μέσα στο μυαλό μου, δομείται εκεί, μετά το γράφω σε χαρτί, και τελικά στον υπολογιστή. Μέχρι να το τελειώσω συνήθως αλλάζει πολύ. Σπάνια είναι έτοιμο κατευθείαν.

Δεν ξέρω αν οι ποιητές έχουν όντως κύρος και αναγνώριση. Ως προς τα βιβλία ποίησης, οι άνθρωποι με τους οποίους έχω μιλήσει τα αντιμετωπίζουν συχνά με αμηχανία. Δεν ξέρουν πώς ή γιατί να τα διαβάσουν. Ακόμα κι όταν τους αρέσει η ιδέα ενός βιβλίου με ποιήματα, μπορεί να το αποφεύγουν γιατί δεν θεωρούν ότι θα τους κάνει να περάσουν καλά ή ότι θα τους βοηθήσει σε κάτι. Είναι αλήθεια ότι για την ποίηση χρειάζεται παραπάνω μύηση από ότι για την πεζογραφία, και νομίζω ότι ο τρόπος που εισάγεται η ποίηση στο σχολείο ή γενικότερα στα παιδιά από μικρή ηλικία δεν έχει βοηθήσει πολύ στο να αγαπηθεί ή να τη νιώσουν οικεία. Αργότερα όμως θα τη βρουν όσοι την αναζητήσουν και τους ταιριάζει.

Ποίημα της Λένας Καλλέργη από το βιβλίο «Περισσεύει ένα πλοίο» (Γαβριηλίδης, 2016)

Δοξασίες του δρόμου

Ήρθε κι εκείνη η ζωή
η περιβόητη.
Ήταν χλομή.
Την είχαν πνίξει τα καλύτερά μας χρόνια.
–Κι εσύ εδώ; της λέω, με τους φυγάδες;
–Προχώρα, μου είπε,
αρκεί ν’ αλλάξεις λόγια:
Πες τη χαμένη σου εφηβεία «γιορτή».
Την πιο βαθιά σου σκοτεινιά πες την «μητέρα».
Πες τα καμένα δέντρα «προσευχή».
Δοκίμασα.
Θέλω να πάω πιο πέρα.
Θέλω να πω τη νύχτα «σώμα»
κι ας είναι μόνο
στιγμή.
Θέλω να πω το σώμα «δέντρο»
κι ας είναι μόνο
κλαδί.
Θέλω να πω τα δέντρα «δάσος»
κι ας είναι μόνο
κορμοί.

---

Λένα Καλλέργη - βιογραφικό

Η Λένα Καλλέργη γεννήθηκε το 1978 στην Αθήνα. Σπούδασε βιολογία στην Πάτρα και γλωσσολογία στην Αθήνα και στο Λάνκαστερ της Αγγλίας, όπου έκανε μεταπτυχιακό και διδακτορικό. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Ποιήματά της περιλαμβάνονται στη συλλογική έκδοση Ομάδα από ποίηση, Γαβριηλίδης, 2010. Η πρώτη της ποιητική συλλογή, Κήποι στην άμμο, Γαβριηλίδης, 2010, τιμήθηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ποιητή "Μαρία Πολυδούρη" του Δήμου Καλαμάτας, ενώ συμπεριλήφθηκε στην τελική λίστα υποψηφιοτήτων για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού "Διαβάζω". Τον Δεκέμβριο του 2011 έλαβε μέρος στο 1ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών που διοργάνωσε το ΕΚΕΒΙ στο Ίδρυμα Κακογιάννη. Τον Ιούλιο του 2013 εκδόθηκε η μετάφρασή της ποιημάτων του Giacomo Leopardi, με τίτλο Η νύχτα απομένει, στη σειρά Μεταφορές των εκδόσεων Γαβριηλίδης. Η δεύτερη ποιητική συλλογή της έχει τίτλο Περισσεύει ένα πλοίο (Γαβριηλίδης, 2016).