O Δημήτρης Λιθοξόου, ο Θανάσης Τριαρίδης και ο Γιώργος Σωτηρέλλος διαθέτουν ελεύθερα τα κείμενά τους στο διαδίκτυο.
Τρεις αξιόλογοι συγγραφείς, ο Δημήτρης Λιθοξόου (Αθηναίος, γεν. 1954, ζει στην Κορινθία), ο Θανάσης Τριαρίδης (γεν. 1970, Σαλονικός που ζει στην πόλη του) και ο Γιώργος Σωτηρέλλος (γεν. 1960, Αθηναίος που ζει στην πόλη του) διαθέτουν ελεύθερα τα κείμενά τους στο διαδίκτυο· αποκλειστικά ο Λιθοξόου, παράλληλα με την έντυπη μορφή ορισμένων ο Τριαρίδης, το τρίτο μέρος μιας τριλογίας ο Σωτηρέλος. Όπως γράφει η ιστοσελίδα του Σαλονικιού (αλλά ισχύει και για τους τρεις): «Τα κείμενα είναι ελεύθερα από κάθε πνευματικό δικαίωμα και μπορούν να αναπαραχθούν εν όλω ή εν μέρει χωρίς την άδεια του συγγραφέα».
Ο Τριαρίδης γράφει λογοτεχνία, δοκίμια και άρθρα επικαιρότητας. Ανοίγοντας την ιστοσελίδα του www.triaridis.gr διαβάζουμε: «Έχει γράψει πολλά κείμενα ενάντια στα έθνη, τις θρησκείες, τους ολοκληρωτισμούς, τους κοσμοδιορθωτισμούς και τον ανθρωποδιορθωτισμό, το ρατσισμό και κάθε μορφή ατομικής και συλλογικής βίας». Ο Τριαρίδης, επίγονος κατά τη γνώμη μου του Εμπειρίκου (υπερρεαλιστικό στοιχείο) και του Πετρόπουλου, αναπτύσσει έναν ιδιότυπο, συγκινητικό και ενεργητικό σύγχρονο ανθρωπισμό, πλευρές του οποίου αναδεικνύει διδάσκοντας σε σεμινάρια που οργανώνει. Ο συγγραφέας νιώθει ξεχωριστό αποτροπιασμό απέναντι στη βία, τονίζει την αβεβαιότητα του «τρεμάμενου σώματος», τον απελευθερωτικό ρόλο της σεξουαλικής πράξης και το δικαίωμα στη διαφωνία (φιλοξενεί ο ίδιος ηλεκτρονικά πολλές απόψεις με τις οποίες διαφωνεί, ακόμα και υβριστών του). Σταχυολογώ τίτλους: «Υπάρχουν στήθη που μοιάζουν με ελπίδες», «Τα μελένια λεμόνια», «Ειδύλλια ή τα χύσια του μεσημεριού», «Υπέρ πορνογραφίας», «Σημειώσεις για το τρεμάμενο σώμα», «Το κόψε - κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται. Ύμνος στην ατέλειωτη μεγάλη σφαγή» (το κατά τη γνώμη μου κορυφαίο βιβλίο του, γερή σφαλιάρα στον ελληνομανή εθνικισμό).
Ο Λιθοξόου δεν γράφει διόλου λογοτεχνία, μόνο κείμενα ιστορικά και εκλαϊκευμένα επιστημονικά, ενώ αναδεικνύει παλιές ξεχασμένες πρωτογενείς πηγές, κάνοντας δουλειά υποδομής. Ανοίγοντας την ιστοσελίδα του http://lithoksou.net, διαβάζουμε: «16 χρόνια στα θρανία. 28 μήνες φαντάρος (στον Έβρο). 30 χρόνια ένσημα στον ιδιωτικό τομέα (25 από αυτά βαρέα)». Ο Λιθοξόου, επίγονος κατά τη γνώμη μου του Κουκουλέ, ασχολείται ιδίως με τους τομείς ιστορία - ιστοριοδιφία - γλωσσολογία - «μειονοτικολογία». Τα βιβλία και τα άρθρα του κινούνται επίσης σε αντιεθνικιστική κατεύθυνση. Ο συγγραφέας έγινε μέλος στο «Ουράνιο τόξο», τη μακεδονική μεινοτική οργάνωση της Ελλάδας, και αγωνίστηκε πρακτικά και εκλογικά υπέρ της. Σταχυολογώ τίτλους: «Fallmerayer (Φαλμεράγιερ): Το αντίπαλο δέος του ελληνικού εθνικισμού», «Μετανάστες εθνικά Μακεδόνες στην Αμερική στις αρχές του 20ού αιώνα» (είναι η έρευνα που απόδειξε οριστικά την ύπαρξη μακεδονικού έθνους από το 1890!), «Οι μετονομασίες των χωριών και των πόλεων», «Το τετράγλωσσο λεξικό του Δανιήλ Μοσχοπολίτη (1802)», «Αυτοί που πίνουνε νερό» (πολύ μετριόφρων τίτλος για μια επιστημονικά πρωτότυπη υπόθεση εργασίας).
Και οι δυο αυτοί συγγραφείς χαρακτηρίζονται από μια προσωπική ματιά στα δημόσια πράγματα, δεν ικανοποιούνται με έτοιμες προκάτ ιδέες και έχουν μια –κατά τη γνώμη μου– αναρχοφιλελεύθερη κατεύθυνση στη σκέψη τους. Αμφότεροι είναι άθεοι και αεθνείς ελληνόγλωσσοι, άκρως ανατρεπτικοί ως πος τα καθιερωμένα. Το αποτέλεσμα είναι ότι έχουν επισύρει τη μήνη ακροδεξιών, κομμουνιστών, ορθοδόξων, πατριωτών και άλλων ακραιφνών εθνικών δυνάμεων, έχοντας επανειλημμένα αποκληθεί πράκτορες, προδότες, μειοδότες και τα συναφή.
Διαφορετική περίπτωση, από πρώτη ματιά, είναι ο Γιώργος Σωτηρέλλος, που γράφει μόνο λογοτεχνία. Ανοίγοντας το μπλογκ του http://agramatos61.blogspot.com βλέπουμε ότι είχε εκδώσει τα πρώτα βιβλία του (σε συμβατική, φυσική μορφή) ως… αγράμματος. Για του λόγου το αληθές, οι τίτλοι είναι «Ο αγράμματος συγγραφέας» (Μελάνι) και «Ο αγράμματος συγγραφέας πάει διακοπές» (Scooter Books). Τώρα, «Η επιστροφή του αγράμματου συγγραφέα», που ανέβηκε κατευθείαν στο διαδίκτυο, επιβεβαιώνει σαφέστατα την άποψή μου «ο αυτοσαρκασμός είναι η ηγεμονική έκφραση του χιούμορ». Επίγονος κατά τη γνώμη μου του Κουτρουμπούση και –επίσης– του Εμπειρίκου, ο Σωτηρέλος παράγει σύντομα και συμπυκνωμένα λογοτεχνικά κείμενα με έντονο ειρωνικό στοιχείο, ασκήσεις ύφους θα έλεγα, που ποικίλλουν από μια αράδα μέχρι μια σελίδα. Πολλά εμφανίζονται (ή μήπως είναι κιόλας;) ως επιστολές, ειδησάρια εφημερίδων (στην καθαρεύουσα μάλιστα, από έντυπα εποχής), καθημερινές κουβέντες, ενίοτε παραινετικές, αμπελοφιλοσοφικές ή συγκαταβατικές. Τρία κείμενα είναι στ’ αγγλικά, σ’ ένα άλλο ενσωματώνονται γαλλικά, ενώ υπάρχει και μια φωτογραφία από την περίφημη ταινία «Ο τρίτος άνθρωπος». Πουθενά δεν γίνεται χοντρή πλάκα, ο σαρκασμός είναι υπόγειος και αβέβαιος, τίποτα όμως δεν γλιτώνει, από τις Αρσακειάδες μέχρι τη λογοτεχνική κριτική, από τον Τζέιμς Μποντ μέχρι την ταξιδιωτική λογοτεχνία, από το την παγκοσμιοποίηση μέχρι τη σοβαροφάνεια, από τον Παπαδιαμάντη μέχρι το φουτουριστικό βερμπαλισμό του αρθρωτού λεωφορείου.
Και ο Σωτηρέλος, κατά τη γνώμη μου, είναι ανατρεπτικός. Μπορεί να μη θέτει «μεγάλους στόχους», όπως οι άλλοι, αλλά η εικονοκλαστικότητά του είναι τόσο έντονη και τόσο διάχυτη, ώστε κι αυτός «αναρχίζει» και «φιλελευθερίζει» με τον τρόπο του· και ο τρόπος του είναι φυσικά το χιούμορ, το πιο υπονομευτικό στοιχείο που υπάρχει στον κόσμο.
Η τριάδα των συγγραφέων στο σύνολό της επιβεβαιώνει ότι η απελευθέρωση από τα δόγματα, ο πειραματισμός σε νέες μορφές, το ψάξιμο σε ξεχασμένα αρχεία και η αμφισβήτηση γεννάνε σημαντικά πνευματικά έργα και αυξάνουν την κριτική ικανότητα όχι μόνο των δημιουργών, αλλά και του κοινού που έρχεται σ’ επαφή μαζί τους. Γιατί, όπως έλεγε ο Μαρξ, «η τέχνη δεν δημιουργεί μόνο ένα αντικείμενο για το υποκείμενο, αλλά κι ένα υποκείμενο για το αντικείμενο».
Απέχετε μόνο ένα κλικ από τα ελεύθερης χρήσης και διανοητικής εύρυνσης διαδικτυακά κείμενα του Σωτηρέλου, του Τριαρίδη και του Λιθοξόου.
13°
