Διαβάστε το ποίημα «Η θάλασσα τον χειμώνα» του Ηλία Ευθυμιόπουλου από το βιβλίο που κυκλοφορεί στις εκδόσεις ATHENS VOICE BOOKS
Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ
Ο κόλπος ανοίγεται αργά στη θάλασσα
Μαστιγώνει τα ακρωτήρια που ζώνουν τις ακτές της
Σβήνει τις αναλαμπές της με άλλο φως
κι αποδίδεται ολόκληρος, για πάντα,
στο απρόσιτο όνειρο του ωκεανού.
Ποιος ακολουθεί; Πόσο μακρύ το πέταγμα της ψυχής
που περιφρονεί το σχεδόν χορευτικό κύμα,
και με γενναιότητα εποικίζει, αδάμαστη,
το παλιό κατασκήνωμα των Πάντων;
Μήπως οι σκοτεινοί και φοβισμένοι ορίζοντες του βυθού;
*
Μην κοιτάς πίσω, στο εξοχικό σπίτι με τις φιλικές ξυλοδεσιές
και το τσεκούρι στον κορμό του δέντρου
Πράγματα οικεία, φωτεινά, ευχάριστα, κατανοητά
Μαζί με τις καλόκαρδες αγκαλιές
και τις ζεστές μάλλινες κάλτσες.
Καλύτερα να είστε απελπισμένοι, σκληροί
Να πετάξτε από πάνω σας τα σκουπίδια της ηρεμίας
Αναπνεύστε βαθειά τον μολυσμένο αέρα,
ψάχνοντας τις απαντήσεις για την αναίρεση του προφανούς
στα κατώτερα στρώματα των αρχαίων παγετώνων.
*
Όχι, μην το πεις, όχι ακόμα,
όχι πριν οι κόκκινες αστραπές που συντρίβουν τη δαιμονική νύχτα
βυθιστούν στις θάλασσες που καγχάζουν στο σκοτάδι.
Όχι, πριν πέσουν στις μαύρες τρύπες των τεράτων που παραμονεύουν στα γυμνά νησιά με σώμα από κροκάλες πυριτίου.
*
Θυμάσαι το δίστιχο;
“Κι αν η ευχή μας είν’ γεράκι και γλαρόνι
σκληραίνει απ' το βοριά, μαραίνεται, παγώνει”.
Ξεμείναμε όπως βλέπεις αυτό το χειμώνα
μ’ ένα νεκρό χταπόδι στην ακτή
και, παρά το ότι ο καιρός βελτιώνεται, χαλάει το πνεύμα
Στο απέραντο νερό και στον φόβο.
*
Όποιος προπορεύεται σ’ αυτό το μονοπάτι,
δεν πρέπει πίσω να στραφεί, είν’ αμάρτημα
Υπάρχει ένα αόρατο, σαθρό κομμάτι,
που πάνω του ακουμπάει η ελπίδα
και πέφτει και σωριάζεται σε κάθε παραπάτημα,
ιδιαίτερα μετά την καταιγίδα.
Διαβάστε περισσότερα για τον συγγραφέα και το βιβλίο εδώ
