Ηλίας Ευθυμιόπουλος «Ποιήματα»: Συνειρμοί

ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ

Δάκρυα από αναμνήσεις που δεν ξέρεις τι σημαίνουν πια 
Απ’ το βάθος κάποιας ιερής φωτιάς που σβήνει 
Που ανεβαίνουν στην καρδιά και φτάνουν σε πληγωμένα μάτια 
Κοιτάζοντας τα ευτυχισμένα φθινοπωρινά απογεύματα 
Καθώς σκέφτεσαι τις μέρες που δεν υπάρχουν πια. 
*
Larmes de faux cristaux brisés   
Σαν την πρώτη δέσμη φωτός που ανάβει το λευκό πανί στο πέλαγος 
Αυτά που φέρνουν κοντά τους φίλους από τον κάτω κόσμο 
Όταν στέκεις ξεχασμένος ως το τελευταίο άστρο που κοκκινίζει ξανά και ξανά  
Όπως βυθίζεται με όλα όσα αγαπάμε κάτω από τα όρια 
Τόσο λυπημένος και τόσο μοναχός, όσο οι μέρες που δεν υπάρχουν πια. 
*
Σαστισμένος και παράξενος όπως τα καθυστερημένα καλοκαιρινά πρωινά  
Πριν ακόμα ξυπνήσει το αηδόνι κι ο κορυδαλλός 
Στα βλέφαρα που μαραίνονται και στα μαλλιά που λιγοστεύουν 
Όταν το παραθυρόφυλλο μεγαλώνει σιγά-σιγά το τετράγωνο που τρεμοπαίζει 
Τόσο σαστισμένος και τόσο παράξενος, όσο οι μέρες που δεν υπάρχουν πια. 
*
Τι περίεργο που θυμόμαστε τα φιλιά μετά το θάνατο. 
Τόσο γλυκά σαν την απελπισία που κραυγαλέα προσποιείται 
Σε χείλη που είναι για τους άλλους, βαθιά σαν την αγάπη, 
Βαθιά σαν την πρώτη αγάπη και άγρια όπως σε κάθε λύπη 
Κι ο θάνατος στη ζωή, όπως οι μέρες που δεν υπάρχουν πια! 

Διαβάστε περισσότερα για τον συγγραφέα και το βιβλίο εδώ