Ο Θοδωρής Μανίκας γράφει για τις αναμνήσεις του από τα Μουντιάλ.
Μουντιάλ δεν είναι μόνο το τρέχον, αλλά και το ένδοξο παρελθόν του θεσμού. Ιστορίες, στατιστικά, περίεργα, θρυλικές φυσιογνωμίες και φάσεις που στοίχειωσαν το θεσμό, είναι το αλατοπίπερο κάθε Μουντιάλ για να περνάει ευχάριστα η ώρα. Κάτι σαν σταυρόλεξο ή trivia, αλλά ο καθένας έχει το δικό του τρόπο. Ο Θοδωρής Μανίκας μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως είναι ένας από τους μανιακούς του θεσμού. Έχει ταξιδέψει σε Μουντιάλ, έχει ξενυχτήσει, έχει μαζέψει απίστευτα αρχεία, έχει κάνει ραδιοφωνικές εκπομπές, έχει –τέλος πάντων– την πετριά του με το θέμα: Μουντιάλ. Γι’ αυτό και ετοίμασε ένα βιβλίο, μια πολύ προσωπική θεώρηση για την ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων όπως την έχει ζήσει ο ίδιος, που έχει τίτλο: «Crazy Cup» και θα κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες από τις εκδ.Γαβριηλίδη. Πριν βγει –ειδικά για τους αναγνώστες της A.V.– «κλέψαμε» κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα.
Τελικός Μουντιάλ, 1970
«…Το ημίχρονο τελείωσε 1-1 και η λήξη του με βρήκε σε ακόμη πιο προνομιακή θέση! Μέσα στην αναμπουμπούλα των πανηγυρισμών είχα βρεθεί από τη θέση οκλαδόν στα πόδια ενός νεαρού που καθόταν στην πρώτη σειρά. Εκεί με βρήκαν ο πατέρας μου μ’ ένα φίλο του συμβολαιογράφο και μου έδωσαν ένα μπουκάλι Coca-Cola (που ήταν, για την τότε ελληνική πραγματικότητα, κάτι ακόμη πιο καινούργιο και από την τηλεόραση). Ο φίλος του πατέρα μου μού χαμογέλασε δείχνοντας το νεαρό. “Θοδωράκη, βλέπω ότι γνώρισες τον ανεψιό μου” μου είπε. “Ξέρεις πώς τον λένε;” Κοίταξα απορημένος το νεαρό, που χαμογελούσε. “Τον λένε Μανώλη Καβουκλή... Είναι ο ντράμερ των Idols!” Ζζμπρρραουουιιινγκζζμπνννντόιιινγκ!
Τώρα μιλάμε για έναν κόσμο χωρίς TV, βιντεοκλίπ, περιοδικά, ποπ και ροκ και όλα τα σχετικά, έναν κόσμο όπου το πιο “ροκ” πρόσωπο ήταν ο απέναντι τινέιτζερ που άκουγε... Αλ Μπάνο, όπου η λέξη “συγκρότημα” ακουγόταν σαν κάτι πολύ πολύ μακρινό. Επιπλέον, εδώ και κάνα χρόνο είχα στην κατοχή μου ένα φοβερό παιχνίδι, ένα κόκκινο ανοιχτό αυτοκίνητο με κάτι τυπάκια που κρατούσαν κιθάρες κ.λπ. και στο πίσω κάθισμα ήταν ο ντράμερ και τα ντραμς έγραφαν επάνω: “The Idols!”. Πάταγες το κουμπάκι και το αυτοκίνητο πήγαινε μπρος πίσω, ενώ ακούγονταν οι Idols στο “Τρελοκόριτσο”!
...Πήρα την Coca Cola κι έκατσα όσο πιο αναπαυτικά μπορούσα στα πόδια του νεαρού. “Είσαι στ’ αλήθεια ο ντράμερ των Idols;” τον ρώτησα, ενώ άρχιζε το δεύτερο ημίχρονο. “Φυσικά” μου απάντησε γελώντας. “Τι ομάδα είσαι;” “Βραζιλία” μου λέει. “Κι εγώ!” του απάντησα, θεωρώντας αυτονόητο πως το να είμαι με τη Βραζιλία ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω για τον εκλεκτό μου φίλο.
Για κάπου είκοσι λεπτά δεν έμπαινε γκολ, αλλά ποσώς με απασχολούσε το σκορ. Εγώ είχα άλλα πράγματα να αξιολογήσω. Ξαφνικά, η ζωή μού φερόταν πολύ καλά! Τα παράπονα που είχα μέσα μου καθ’ οδόν προς τα εδώ πήγαν περίπατο... Τώρα το πράγμα είχε ως εξής: Ξενυχτούσα μαζί με τους μεγάλους, ρουφώντας τσογλανίστικα με το καλαμάκι την Coca-Cola μου, παρέα με τον ντράμερ των Idols, ακούγοντας τον Διακογιάννη να προφέρει μυστήρια και εξωτικά ονόματα (Κλοντοάλντο, Τοστάο, Φελίξ...) δίπλα στα πιο γνώριμα (Πελέ, Φακέτι, Ματσόλα...)»
[Απόσπασμα από το κεφάλαιο, όπου ο συγγραφέας παρακολουθεί τον πρώτο του τελικό Μουντιάλ, το 1970, από μια ασπρόμαυρη τηλεόραση, νυχτιάτικα, σÕ ένα κατάμεστο καφενείο στην Αντιμάχεια της Κω]
Για τον Σόκρατες
«…Κι όμως, όλη η Βραζιλία θυμάται το 1982, όχι τόσο σαν τη χρονιά που ο Σόκρατες ηγήθηκε της πιο φαντεζί σελεσάο της τελευταίας 40ετίας, αλλά σαν τη χρονιά που ηγήθηκε της Κορίνθιανς στο δρόμο προς τον τίτλο, αλλά και στο δρόμο προς το γκρέμισμα μιας σιδερόφραχτης χούντας!
Γιατί, το 1982, ο δόκτωρ Σόκρατες και οι συμπαίκτες του, που είχαν από καιρό επιβάλει στην Κορίνθιανς ένα σπανιότατο στο ποδόσφαιρο σύστημα διοίκησης, όπου κάθε παίκτης, αλλά και υπάλληλος, είχε γνώμη και ψήφο για ΟΛΑ τα ζητήματα του συλλόγου, κατάφεραν όχι μόνον να στεφθούν πρωταθλητές (όπως και το 1983, άλλωστε), αλλά να το κάνουν φορώντας όλη τη χρονιά φανέλες με τη στάμπα “Δημοκρατία” στη θέση του χορηγού και συμμετέχοντας σε σειρά αντιχουντικών διαδηλώσεων, που βρήκαν τον “πολιτικό” Σόκρατες να απευθύνεται και να σκορπά ενθουσιασμό σε πλήθη εκατοντάδων χιλιάδων Βραζιλιάνων και που, τελικώς, συνέβαλαν στην πτώση του δικτατορικού καθεστώτος!
Δεν αδικώ τον Σόκρατες, που θεωρούσε αυτό ως το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής του. Ένας άνθρωπος, που ένα από τα πέντε δικά του παιδιά το έχει βαφτίσει Φιντέλ, δεν θα μπορούσε να νιώθει διαφορετικά!»
[Απόσπασμα από νεκρολογία για το μέγα Βραζιλιάνο ποδοσφαιριστή Σόκρατες]
Σάββας Κωφίδης
«Η εμπειρία του Μουντιάλ πώς ήταν; Ξαφνικά, από το απόγειο της πρόκρισης βρέθηκες στη μιζέρια της παρουσίας μας στην Αμερική. Τι οι τεσσάρες στο γήπεδο, τι οι τσαμπουκάδες, τι το τσούρμο από παράγοντες και τα πηγαινέλα με τους ομογενείς... Σε έβλεπα εκεί και κάνα δυο φορές μου φάνηκες τελείως έξω από τα νερά σου. (Γελάει) Ήμουν τελείως εκτός! Όλο αυτό το γύρω γύρω όλοι και το... έτσι, με είχε βγάλει εκτός κλίματος. Δεν ήταν του χαρακτήρα μου, δεν το κατανοούσα, δεν με ενδιέφερε. Δεν είχε σχέση με το ποδόσφαιρο! Ζούσα τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική εμπειρία της ζωής μου, όλα στη διοργάνωση φώναζαν το μήνυμα ότι η πιο υψηλή έννοια του ποδοσφαίρου είναι το ίδιο το παιχνίδι και στην ελληνική ομάδα γινόταν του Κουτρούλη ο γάμος...
Καλά, εσύ ήσουν εκτός από την αρχή! Είναι αλήθεια ότι κατά την αναχώρηση από το Ελληνικό, σε είχε χάσει ο Παναγούλιας και σε βρήκαν να έχεις ξεχαστεί αγοράζοντας χέβι μέταλ κασέτες; (γέλια) Απλώς ο καθένας παίρνει μαζί του όσα χρειάζεται και εγώ, επειδή μου αρέσει η μουσική, ήθελα πολύ πράγμα για τις ελεύθερες ώρες μου σε ένα τόσο μακρύ ταξίδι.
Οι άλλοι πώς αντιμετώπιζαν τα μουσικά σου γούστα; Σε έβλεπαν σαν κάποια γραφική περίπτωση; Εεεε… ήταν λίγο στο άλλο άκρο.
Πολύ κομψά τα λες! Αφού σχεδόν όλοι άκουγαν σκυλάδικα... Το πιο πιθανό ήταν να με έβλεπαν σαν μια γραφικότητα, αλλά για να πάρεις μια απάντηση θα πρέπει να ρωτήσεις αυτούς...
Ναι, θα πιάσω όλο το ρόστερ. Αποστολάκης, Τσαλουχίδης, Τσιαντάκης... (βάζει τα γέλια)»
[Απόσπασμα από συνέντευξη με το Ευγενές μέταλλο Σάββα Κωφίδη]
13°
