Κυριακή μεσημέρι. Εκατοντάδες Θεσσαλονικείς απολαμβάνουν τη βόλτα τους στη Λεωφόρο Νίκης, δίπλα από το Θερμαϊκό. Λίγοι όμως γνωρίζουν πώς τόσο κοντά τους, την ίδια στιγμή, ένας μεγάλος έρωτας αργοσβήνει…
Άλλοτε, ο Θερμαϊκός ήταν ο δροσερός εραστής της πόλης. Θώπευε με την αρμύρα του το πρόσωπό της. Στα νερά του η Θεσσαλονίκη έβλεπε να αντανακλώνται τα χρώματα, τα φώτα, η ζωή, η ιστορία της. Από την εποχή του μέγα στρατηλάτη Αλέξανδρου, την αίγλη της συμβασιλεύουσας του Βυζαντίου, τη μεγάλη απελευθέρωση του 1912, την πυρκαγιά του 1917, τη γερμανική κατοχή, το σεισμό του 1978, σε δόξες και μπόρες, παρέμεναν πάντα ενωμένοι σαν γροθιά. Ο Θερμαϊκός στεκόταν πάντα δίπλα της, δίνοντας διέξοδο στους ορίζοντές της και εκείνη του το ανταπέδιδε με τρυφερότητα. Τα Σαββατοκύριακα άραζαν σε κάποιο ταβερνάκι της Κρήνης και έπιναν με τους γλάρους το κρασάκι τους. Τραγούδια είχαν γραφτεί για τους δυο τους και η ζωή τους κυλούσε ήρεμα και αγαπημένα.
Όπως όμως στις περισσότερες σχέσεις, τα πρώτα προβλήματα κάποια στιγμή εμφανίστηκαν. Το τελευταίο διάστημα διαπίστωναν έκπληκτοι ότι μολονότι ζούσαν εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο στο ίδιο σπίτι, «ως δια μαγείας» κάθε ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ τους απουσίαζε. Η συμπεριφορά της Θεσσαλονίκης είχε αλλάξει. Είχε γίνει ψυχρή και απόμακρη. Όχι, δεν είχε γνωρίσει κάποιον άλλο, όπως πιθανόν υποθέτετε. Απλά αδιαφορούσε. Την είχε συνεπάρει η κοσμική ζωή, οι συνεστιάσεις, οι εκδηλώσεις, οι συνεντεύξεις στα τηλεοπτικά «παράθυρα». Ως κοκέτα γυναίκα, φρόντιζε επιμελώς την εμφάνισή της και την απασχολούσε διαρκώς πώς θα αποκτήσει νέα εντυπωσιακά κοσμήματα. Δεν ήθελε να αισθάνεται κατωτερότητα μπροστά στις ευρωπαίες φίλες της… Πού λοιπόν χρόνος να ασχοληθεί με το Θερμαϊκό; Έπρεπε να κοιτάξει την καριέρα της...
Φρόντιζε, λοιπόν, ό,τι δυσάρεστο και ενοχλητικό για την ίδια, να το επωμίζεται εκείνος. Βιομηχανικούς ρύπους, αστικά λύματα, φυτοφάρμακα και άλλα επιβλαβή. Τον θεωρούσε βλέπεις δεδομένο. Μάζευε μάζευε ο Θερμαϊκός για δεκαετίες, όμως έκανε υπομονή, γιατί την αγαπούσε. Ήλπιζε ότι θα καταλάβαινε τα σφάλματά της, μα είχε επανειλημμένως διαψευσθεί. Μεγάλη θλίψη τον κυρίεψε, απερίγραπτη στενοχώρια και σοβαρές διαταραχές εκδηλώθηκαν στην υγεία του, παρουσιάζοντας φαινόμενο ευτροφισμού. Οι συζητήσεις επί συζητήσεων με τη Θεσσαλονίκη κατέληγαν σε «ομηρικούς» καβγάδες και οι φωνές τους ακούγονταν από το Λιμάνι μέχρι την Περαία. Σε κάποιες, μάλιστα, στιγμές έντονου εκνευρισμού, ο Θερμαϊκός φούσκωνε, φουρτούνιαζε και ξέβραζε στην παραλία της σωρούς τα φύκια του για να την εξοργίσει.
Ο Λευκός Πύργος, επιστήθιος φίλος του ζευγαριού, που παρακολουθούσε εκ του σύνεγγυς την έκρυθμη αυτή ατμόσφαιρα, τους σύστησε κάποιον ειδικευμένο σύμβουλο γάμου. Δίσταζαν να εκθέσουν όλη τους τη ζωή σε έναν ξένο, μα ίσως και να ντρέπονταν για όσα είχαν να του πουν. Στη συνάντηση που ορίστηκε, οι δύο πλευρές ξεδίπλωσαν αναλυτικά τα επιχειρήματά τους. Ο σύμβουλος, φύσαγε, ξεφύσαγε, πήγαινε πέρα δώθε, σκούπιζε ξανά και ξανά το μέτωπό του. Ήταν, ομολογουμένως, από τις δυσκολότερες περιπτώσεις που είχε συναντήσει. Μέχρι που αποφασιστικά γνωμοδότησε: «Βιολογικός Καθαρισμός». Μια πρωτοποριακή μέθοδος που θα απέβαλε από το γάμο τους χαλκό, ψευδάργυρο, μόλυβδο, χρώμιο και τα λοιπά στοιχεία που τον είχαν επιβαρύνει.
Φυσικά, τα Μ.Μ.Ε. δεν θα μπορούσαν να αγνοήσουν όλες αυτές τις εξελίξεις, μιας και το ζευγάρι ήταν από τα πλέον επιφανή και η είδηση ενός επικείμενου χωρισμού είχε θορυβήσει την κοινωνία της πόλης. Κάμερες και δημοσιογράφοι συνωστίζονταν καθημερινά έξω από το σπίτι τους για μία μόνο δήλωση. Η Θεσσαλονίκη που την αφορούσε πολύ η δημόσια εικόνα της και φοβόταν μην την πλήξουν τυχόν άσχημα σχόλια, προσπαθούσε να είναι συνεπής ή τουλάχιστον να δείχνει. Στον απόηχο όμως του θέματος, γρήγορα εφησύχαζε.
Συνέπεια; Η ραγδαία επιδείνωση της υγείας του Θερμαϊκού. Η υψηλή συγκέντρωση τοξικών ενώσεων, όπως τα PCBs, στον «πνεύμονά» του, στην πλατεία Αριστοτέλους, οδήγησε σε οξέα αναπνευστικά προβλήματα, ενώ άλλα σημεία του είχαν καταστεί εντελώς ακατάλληλα για τη διαβίωση οργανισμών. Σύμφωνα με τις ιατρικές διαγνώσεις, οι βλαβερές ουσίες, δεν ήταν καθόλου εύκολο να απομακρυνθούν και στους διαδρόμους του νοσοκομείου ψιθυριζόταν ότι ήταν σχεδόν θαύμα που ζούσε ακόμα. Αλλά και η άσχημη ψυχολογική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει ο ασθενής, δεν συντελούσε στην ανάνηψή του. Ένιωθε εξαιρετικά απομονωμένος. Κανένας δεν τολμούσε πλέον να βουτήξει στα νερά του και τα ψάρια με τα οποία έπιανε παλιά την κουβέντα, είχαν τώρα φύγει, υπό το κράτος του φόβου μήπως αρρωστήσουν και αυτά. Απέραντη μοναξιά!
Θα αναρωτηθεί κανείς, αφού δεν τα βρίσκουν, γιατί δεν χωρίζουν έστω και αυτή την ύστατη στιγμή να μην υποφέρει κανείς; Ας ήταν τόσο απλό! Η σχέση τους θυμίζει το «εμείς μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε». Δείτε άλλωστε τι συμβαίνει με τα αντρόγυνα μετά από κάμποσα χρόνια γάμου. Γκρινιάζουν ότι τάχα δεν αντέχουν άλλο τον σύντροφό τους, ότι παραγνωρίστηκαν οι δυο τους, ότι ήτανε λάθος που επέλεξαν να ζήσουνε μαζί, αλλά ούτε λόγος για διαζύγιο. Έχουν αναπτύξει μία σχέση «εξάρτησης». Και ο έρωτας, που δεν σβήνει, μεταλλάσσεται με τον καιρό σε βαθύτερη αγάπη.
…Αυτά σκεφτόταν η Θεσσαλονίκη εκείνο το μεσημέρι της Κυριακής, στο διάδρομο του νοσοκομείου. Ένιωθε να την φθείρει αυτή η κατάσταση, να χάνει κάτι από την παλιά της γοητεία Αναπολούσε περασμένες εποχές, τότε που όλοι τους ζήλευαν που ήταν τόσο ευτυχές ζευγάρι και στις φωτογραφήσεις τους τραβούσαν πάντα μαζί.
Αστραπιαία δεκάδες σκέψεις πέρασαν από το νου της:
Ποιος θα τη δροσίζει με ένα ποτήρι νερό στις αποπνικτικές ημέρες του καύσωνα;
Ποιος θα την πηγαίνει βόλτα «παρά θίν’ αλός» στο ανοιξιάτικο αεράκι;
Τί θα απογίνουν οι ψαράδες της αν όλα του τα ψάρια πεθάνουν;
Με τόση μόλυνση, σε τί περιβάλλον θα μεγαλώσουν τα παιδιά της;
Πώς μπόρεσε και άφησε τα πράγματα να φτάσουν ως εδώ;
«Όχι, δεν πρέπει να φτάσουμε στο διαζύγιο!», ασυναίσθητα αναφώνησε ενώπιον όσων ανυποψίαστοι τους κοιτούσαν. Και η φωνή της ακούστηκε τόσο δυνατά που πλέον όλοι γνωρίζουν πόσο σημαντικό είναι να σωθεί αυτός ο γάμος.
17°
