Η Λίνα Στεφάνου γράφει το ποίημα της καραντίνας με τίτλο «Γέγονε»
Γέγονε
Και σταμάτησαν να τρέχουν οι άνθρωποι.
Κι άρχισε να τρέχει ο χρόνος
Λες κι ήταν μαγεμένος.
Τότε άρχισαν να μυρίζουν τα χρώματα
πειράζοντας μυαλά και συνειδήσεις,
όπως στην Αρχαιότητα.
Και στο στιλπνό φως έλαμψεν η Ακρόπολη
προτάσσοντας τις κολώνες της
όπως ο Εμπειρίκος προτάσσει
παρθενικούς μαστούς στους
στίχους του.
Κι ακούστηκε ξανά:
Σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν.
Και ο Άνθρωπος σταυρώθηκε κι αναστήθηκε
σύμφωνα με την υπόσχεση του Ιησού.
Του πρωτότοκου των νεκρών.
Και η σελήνη όλη έγινε αίμα.
Και ίππος μαύρος εμφανίσθηκε
Κι ο αναβάτης του φορούσε μαντήλι που
του κάλυπτε τα μάτια και στο χέρι
κρατούσε ζυγαριά.
Κάτω από το σταυρό ένας κάποιος
Αλέξανδρος άνοιγε για δεύτερη φορά
τα μάτια του καθώς ο κόσμος επιτάχυνε
σαν δερβίσης που έπεφτε σε νιρβάνα.
Ενώ συνέβαιναν αυτά το ένα τρίτο της γης,
το ένα τρίτο των δέντρων των ζώων των
χλωρών χόρτων το ένα τρίτο της ανάσας
του αηδονιού είχε ήδη καεί
Και το ένα τρίτο της θάλασσας είχε
ήδη γίνει αίμα και
το ένα τρίτο των νερών είχε ήδη πικραθεί
σαν άψινθος και πολλοί από τους ανθρώπους
πέθαναν από τα νερά, γιατί πικράθηκαν.
Και δεν μετάνιωσαν.
Και ήρθε από τον Βορρά ο Μαγώγ
απ' τον οποίο καταγόταν και το
ταλαιπωρημένο “κορίτσι βασίλισσα”
και πλανήθηκαν τα έθνη στις
τέσσερις γωνίες της γης, και συντάχθηκαν σε πόλεμο,
με δυστυχισμένους απ' όλα τα κράτη
που ο αριθμός τους ήταν ίσος με την άμμο
της θάλασσας.
Κι αγκαλιάστηκαν οι γυναίκες και κι απ το
γέλιο τους ψυχώθηκε ξανά ο κόσμος
κι απ' τα μαλλιά τους φύτρωσε με όλη της τη δύναμη
η Άνοιξη
κι από τα σκέλια τους γεννήθηκε απ' την αρχή
ο Άνθρωπος.
22°
