#menoumespiti με την Athens Voice: Ο σπουδαίος συγγραφέας Αλέξης Πανσέληνος μένει σπίτι με τη γάτα του και μαθαίνει να βάφει τα μαλιά της Λουκίας, της γυναίκας του.
Έτσι κι αλλιώς από το σπίτι δουλεύουμε, οικογενειακώς. Η καθημερινότητά μας, ως ωρολόγιο πρόγραμμα, δεν έχει μεταβληθεί ριζικά. Εκείνο που είναι καινούργιο είναι ο φόβος. Για τον αόρατο εχθρό. Τον ύπουλο. Που έρχεται μεταμφιεσμένος σε αλληλογραφία, σε ψώνια, σε αγγίγματα πραγμάτων, στο άνοιγμα μιας πόρτας. Αυτό είναι κάτι καινούργιο, άγνωστο. Πρέπει να φοβάσαι τα πάντα, να υποπτεύεσαι τα πάντα. Τι κάνεις για να μη μένεις κουλουριασμένος στη γωνία σε στάση εμβρύου; Προσέχεις. Όσο μπορείς, όσο θυμάσαι. Μαθαίνεται κι αυτό, όπως όλα. Γελάς με τα αστεία που κυκλοφορούν, με το χιούμορ των ανθρώπων, επιστρατεύεις κι εσύ όσο διαθέτεις – στο κάτω-κάτω ούτε πόλεμος αληθινός είναι αυτός, ούτε θεομηνία να σε ξεσπιτώσει, να σε ορφανέψει, να σε ματώσει. Υπάρχουν άστεγοι στους δρόμους που, ενώ εμείς πρέπει να μείνουμε μέσα, εκείνων το μέσα είναι έξω. Υπάρχουν πρόσφυγες στις πόρτες της χώρας, σπρωγμένοι από τον ανελέητο δικτάτορα της γείτονος, που χτυπούν μια πόρτα που δεν μπορεί να ανοίξει. Και μένουν έξω. Υπάρχουν αυτοί που χάνουν όχι τις αγαπημένες συνήθειες της καθημερινότητάς τους, αλλά τη δυνατότητα να επιβιώσουν με τη δουλειά τους, είτε είναι υπάλληλοι είτε μαγαζάτορες είτε ελεύθεροι επαγγελματίες του καθημερινού μόχθου. Αν το σκεφτείς αυτό, είναι πολύ δύσκολο να πάρεις στα σοβαρά όσους θρηνούν γιατί δεν πρέπει να βγουν στους δρόμους χωρίς λόγο σοβαρό.
Το πράγμα έξω αγριεύει. Βλέποντας τις συγκλονιστικές εικόνες από την Ιταλία και την Ισπανία, βλέποντας τις εξελίξεις στη Γαλλία και τον Αρμαγεδδώνα που οι εκλεγμένοι κλόουν σε ΗΠΑ και Αγγλία ετοιμάζουν για τους λαούς τους, λέω –ποιος θα το πίστευε!– πάλι καλά εμείς!
Εδώ, σε εμάς, υπάρχουν μερικές ντάνες βιβλίων που περιμένουν να διαβαστούν. Κυρίως υπάρχουν μερικά σχέδια για βιβλία που περιμένουν να γραφτούν, και είναι προνόμιο να μπορείς να αφιερώσεις όλο τον χρόνο που χρειάζονται, από το σπίτι σου, στον υπολογιστή.
Υπάρχει η Λουκία που το ’χει ρίξει στο διάβασμα, τώρα που καταλάγιασε η ενασχόληση με το δικό της βιβλίο και ανησυχεί για τη μεγάλης ηλικίας μητέρα της που μένει μόνη και –τις υπόλοιπες ώρες– για τη ρίζα της που έχει φανεί αλλά δεν μπορεί να πάει στο κομμωτήριο να τη φτιάξει – άρα επιστρατεύομαι εγώ για να μάθω μια νέα τέχνη (πού ξέρεις αύριο τι μας ξημερώνει επαγγελματικά!)
Υπάρχει η Μπέλλα, η κοκκινόασπρη γατούλα, που δεν καταλαβαίνει από καραντίνες και μπαινοβγαίνει για να απολαύσει εναλλάξ το παιχνίδι έξω από το σπίτι και το φαγητό της μέσα, ενώ όταν ο ήλιος πέσει και με βρει ξαπλωμένο στον καναπέ, έρχεται να κοιμηθεί στο αγαπημένο της κρεβάτι που είναι η κοιλιά μου.
Ανησυχώ για τον Κωστή, τον γιο μου, που μένει στο κέντρο. Το καλό είναι ότι κι αυτός από το σπίτι δουλεύει έτσι κι αλλιώς – μεταφραστής. Το κακό είναι ότι, αν και συχνά μαγειρεύει, ακόμα πιο συχνά παραγγέλνει φαγητό από τα ντελίβερι της γειτονιάς. Πλένει τα χέρια του; Βάζει απολυμαντικό; Θέλω να ρωτήσω αλλά κινδυνεύω να ακούσω τις οργισμένες διαμαρτυρίες του για την έλλειψη εμπιστοσύνης που δείχνω. Οπότε δεν το κάνω. Βασίζομαι στο μανιακό με την καθαριότητα ζώδιο στο οποίο ανήκει.
Βλέπουμε Master Chef νωρίς, έργα ή σειρές αργά. Δεν έχω να σας συστήσω κάτι. Αυτά είναι θέματα γούστου. Αλλά θα σας πω ένα πράγμα: ούτε επιβεβαιώνω ούτε διαψεύδω πως θα περάσει σύντομα η πανδημία. Θα δείξει, που λέει κι ο γιος μου. Στο μεταξύ, προσεύχεστε και μετανοείτε!
Ο Αλέξης Πανσέληνος είναι συγγραφέας. Το τελευταίο του βιβλίο «Ελαφρά Ελληνικά Τραγούδια» έχει βραβευθεί με το Βραβείο Μυθιστορήματος της Ακαδημίας Αθηνών (Ίδρυμα Κ. & Ε. Ουράνη) 2018
14°
