Ο Άρης Σφακιανάκης διαβάζει το νέο βιβλίο της Αντιγόνης Ζόγκα «Κιντσούγκι» (εκδόσεις Ιωλκός).
Υπάρχουν κάποιοι συγγραφείς που εκδίδουν ένα βιβλίο, κάνουν εντύπωση στον χώρο κι ενώ όλοι περιμένουν το επόμενό τους πόνημα, εκείνοι εξαφανίζονται, συνήθως για πάντα, λες κι έχουν πέσει σε μαύρη τρύπα της λογοτεχνίας.
Η Αντιγόνη Ζόγκα έβγαλε το πρώτο της βιβλίο στον Κέδρο, πριν δεκαπέντε περίπου χρόνια. Καθώς μας στέγαζε ο ίδιος εκδοτικός οίκος, ήμουν από τους πρώτους που διάβασαν το μυθιστόρημά της με τον παράξενο κι ελαφρώς παιχνιδιάρικο τίτλο: Ελένα Μοράδο el enamorado. Το διάβασα, ομολογώ, επειδή μου άρεσε η φωτογραφία της συγγραφέως στο αυτί του βιβλίου. Έμοιαζε με λατίνα καλλονή και μελετώντας το βιογραφικό της διαπίστωσα ευχάριστα ότι ήταν μισή Αργεντίνα. Η πικάντικη αυτή πινελιά έδωσε φτερά στην αναγνωστική παραφορά μου, τέλειωσα το μυθιστόρημά της σε μια μέρα και γνώρισα την ίδια σ’ ένα εκδοτικό σουαρέ.
Της είπα ότι μου άρεσε το βιβλίο της κι εκείνη παραδέχτηκε ότι δεν είχε διαβάσει κανένα δικό μου. Της είπα ότι λάτρεψα την αφήγησή της κι εκείνη σχολίασε ευμενώς το πουκάμισό μου. Της είπα ότι εντρυφούσα στο ταγκό κι ότι ήμουν τακτικός θαμώνας σε μιλόνγκες κι εκείνη σχολίασε ότι χόρευε μόνο με κατοίκους του Μπουένος Άιρες.
Μείναμε φίλοι. Πέρασαν κάπου δεκαπέντε χρόνια, και τώρα, η Αντιγόνη Ζόγκα επανεμφανίζεται με το δεύτερο βιβλίο της, μια συλλογή από έξι εκτενή διηγήματα και τίτλο ακόμη πιο εκκεντρικό – αν και σαφώς πιο δωρικό αυτήν τη φορά: Κιντσούγκι.
Τι στην ευχή σήμαινε πάλι αυτό; Προσέτρεξα στο Google. Κιντσούγκι είναι η τέχνη της επισκευής των σπασμένων αντικειμένων. Σύμφωνα με την κουλτούρα των Ιαπώνων, αν ένα πράγμα κομματιαστεί –ένα βάζο σπάσει πες–, δεν απορρίπτεται ούτε χάνει την αξία του. Αντιθέτως, επανασυνδέεται με χρυσό, καθώς η εμπειρία του σπασίματος το έχει καταστήσει πιο πολύτιμο, πιο όμορφο.
Πάντα μου άρεσαν οι Ιάπωνες κι αυτή η εμμονή τους με την αισθητική. Το πιο ξεχωριστό ταξίδι της ζωής μου το έχω κάνει στην Ιαπωνία. Πάντως τα έξι διηγήματα της Ζόγκα ουδεμία σχέση έχουν με τη χώρα του Ανατέλοντος Ηλίου. Είναι ιστορίες άμεσα ελληνικές, που βιώνονται στην Ελλάδα της κρίσης και αφορούν μια κοπέλα που προσπαθεί να βρει τα κομμάτια μιας σπασμένης χώρας και να τα επανακολλήσει με το χρυσάφι της πένας της. Για την ακρίβεια, προσπαθεί να βρει δουλειά. Και κάθε φορά σ’ αυτήν την κοπιώδη αναζήτηση εργασίας κάτι ανάποδο θα συμβεί. Η ηρωίδα ωστόσο δεν απογοητεύεται – αν και ενίοτε φτάνει στα όρια της απελπισίας. Τη σώζει το χιούμορ της, ένα χιούμορ εξαιρετικό που ο πολύπαθος αναγνώστης σπάνια συναντάει στις μέρες μας. Αριγκατό κοζάι μας, Ζόγκα-σαν.
