Ο συγγραφέας Άρης Σφακιανάκης διαβάζει «Το υπουργείο της υπέρτατης ευτυχίας» της Αρουντάτι Ρόι που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός
Έχουν περάσει περισσότερα από είκοσι χρόνια απ’ όταν η Αρουντάτι Ρόι κέρδισε το βραβείο Booker με το μυθιστόρημά της «Ο θεός των μικρών πραγμάτων». Κάθε σοβαρός αναγνώστης είχε διαβάσει τότε εκείνο το βιβλίο – από το οποίο δεν θυμάμαι τίποτα πάρεξ την πολυπλοκότητα της γραφής η οποία απαιτούσε υψηλή αναγνωστική επαγρύπνηση. Δίστασα, ομολογώ, πριν πάρω το καινούργιο της μυθιστόρημα με τίτλο «Το υπουργείο της υπέρτατης ευτυχίας», πρώτα για τον όγκο του (570 σελίδες) κι έπειτα επειδή πιστεύω ότι η ευτυχία είναι τόσο σπάνια που δεν της αξίζει να έχει δικό της υπουργείο.
Ωστόσο, το πήρα. Και μάλιστα το είχα μαζί μου στις σύντομες διακοπές μου στην Κρήτη χωρίς να φαντάζομαι ότι θα το διάβαζα σε τρεις κιόλας μέρες κι ότι θα αναγκαζόμουν να ψάχνω από νωρίς για το επόμενο ανάγνωσμα. (Έχω την ιδιαιτερότητα να περνάω περισσότερες ώρες μ’ ένα βιβλίο στο χέρι παρά με το κινητό μου – είμαι ένα τέρας της φύσης).
Αποφάσισα να γράψω μερικές αράδες γι’ αυτό το βιβλίο επειδή πιστεύω ότι αξίζει να διαβαστεί. Όχι για την πολυπλοκότητα της γραφής της Αρουντάτι Ρόι –αυτή, ευτυχώς για τον αναγνώστη, δεν υπάρχει εδώ- αλλά γιατί μας μεταφέρει σ’ έναν τόπο που είτε λόγω ιδιοσυγκρασίας, είτε λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων, είτε λόγω ευαίσθητου πεπτικού συστήματος δεν σχεδιάζει κανείς μας να επισκεφτεί στο άμεσο προσεχές μέλλον. Ομιλώ για την Ινδία και το Κασμίρ.
Το Κασμίρ (αχ, πόσο εξωτικό ακούγεται!) είναι μια περιοχή στη βόρεια Ινδία που κατοικείται κυρίως από Μουσουλμάνους που θεωρούν εαυτούς Πακιστανούς και η οποία περιοχή έχει καταληφθεί από την Ινδία που με τη σειρά της την θεωρεί δικό της έδαφος. Έκτοτε, σ’ εκείνη την όμορφη κοιλάδα με τις λίμνες και τα ψηλά βουνά που κάποτε υπήρξε τουριστικό θέρετρο, εξελίσσεται ένας ακατάλυτος πόλεμος ανάμεσα στους ντόπιους και τις δυνάμεις κατοχής. Είναι ένας πόλεμος πραγματικός, για τον οποίον εμείς εδώ, στο ελληνικό αρχιπέλαγος, δεν έχουμε ιδέα.
Οι ήρωες της Αρουντάτι Ρόι κινούνται πότε στο Δελχί και πότε στα υψίπεδα του Κασμίρ. Είναι άνθρωποι από όλες τις κάστες, που σημαίνει ότι το Υπουργείο της Υπέρτατης Ευτυχίας –ένα εγκαταλειμμένο νεκροταφείο που το ιδιοποιείται μια χίτζρα (μια γυναικεία ψυχή εγκλωβισμένη σε ανδρικό σώμα)– είναι ένας κόσμος χρωμάτων και παθών. Κυκλοφορούμε μαζί τους στο χάος του παλαιού Δελχί, τρώμε τα φαγητά τους –χωρίς να κινδυνεύουμε από διάρροιες– και κοιμόμαστε στα πλωτά σπίτια της Σριναγκάρ, θερινής πρωτεύουσας του Κασμίρ.
Η αφηγηματική δεινότητα της Αρουντάτι Ρόι τα συνδυάζει όλα αυτά με μαεστρία αληθινού πεζογράφου, αφήνοντάς μας στο τέλος με την έντονη επιθυμία να επισκεφτούμε τα μέρη εκείνα (κάποτε) αλλά και μ’ ένα μεγάλο ερωτηματικό: η ανθρώπινη φύση είναι αυτή που επιζητά τον πόλεμο ή μήπως η βιομηχανία όπλων;
14°
