Ο Τόνι Νέγκρι στη σκιά μιας καλοκαιρινής ομπρέλας

Καλοκαιρινή ραστώνη στην παραλία. Προηγούμενη στάση το βιβλιοπωλείο. Τα αστυνομικά δεν υπόσχονται συγκινήσεις, τελικά στο ταμείο φτάνει «Το Μυστικό». Το υπογράφει ο Antonio Ferrari, δημοσιογράφος της Corriere Della Sera στα «χρόνια του μπαρουτιού», της εποχής δηλαδή που τα πρωτοσέλιδα ήταν κόκκινα από το αίμα και τις ομόχρωμες ανακοινώσεις που είχαν φόντο ένα αστέρι και την υπογραφή Brigate Rosse-Ερυθρές Ταξιαρχίες.

Το βιβλίο

Ξετυλίγεται μία εποχή τραυματικά οικεία, όπου γείτονες και συμφοιτητές εγκατέλειπαν το PCI του ιστορικού συμβιβασμού για να βγουν στους δρόμους φωνάζοντας με δύναμη Potere Operaio και να σχηματίσουν με τα δάχτυλα την κάννη του p38 από την οποία θα ξεπηδούσε η προλεταριακή δημοκρατία.

Το βιβλίο είναι μυθιστόρημα. Τα ονόματα είναι παραποιημένα, ακόμη και αυτό του πρωταγωνιστή. Ο δολοφονημένος Αldo Moro, ο γραμματέας του Χριστιανοδημοκρατικου Κόμματος που επεδίωκε την συνάντηση με τους κομμουνιστές του Berlinguer αναφέρεται ως «Εκείνος». Στην απέναντι πλευρά, κεντρικό ρόλο παίζει ένας καθηγητής. Καθοδηγεί την ακροαριστερή οργάνωση Potere Operaio-Εργατική Δύναμη. Θεωρητικά αρνείται την βία των όπλων, αλλά στα φανερά τη δικαιολογεί και στα κρυφά την επιδιώκει. Η προσωπικότητα παραπέμπει στον Toni Negri.

Ο ήρωας

Καθηγητής στην Padova, συνιδρυτής του Potere Operaio και της Autonomia Operaia, ο Negri υποστήριξε την ανάγκη της προλεταριακής βίας και το 1979 κατηγορήθηκε ως εγκέφαλος και ηθικός αυτουργός για τη δολοφονία του Aldo Moro από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες (και τις μυστικές υπηρεσίες, σύμφωνα με τον Ferrari). Παρέμεινε επί τεσσεράμισι χρόνια προφυλακισμένος παρά την πρώτη αθώωσή του, για να καταδικαστεί στη συνέχεια σε 12ετή φυλάκιση για «συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση».

Το 1983 βγήκε από τη φυλακή γιατί εξελέγη βουλευτής με το όχι και τόσο κομμουνιστικό Partito Radicale (την επόμενη τετραετία με το ίδιο κόμμα ήταν υποψήφια η Cicciolina), αλλά μετά από δύο μήνες το έσκασε στη Γαλλία. Εκεί παρέμεινε μέχρι το 1997 βγάζοντας τα προς το ζειν διδάσκοντας και εισπράττοντας από το 1993 μηνιαίως τα 3.018 ευρώ της βουλευτικής αποζημίωσης για τη δίμηνη θητεία του. Στη συνέχεια παραδόθηκε στις ιταλικές αρχές για να καταδικαστεί σε 30 χρόνια, αλλά μετά από μία συμφωνία με το κράτος που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, απελευθερώθηκε με την υποχρέωση να μην είναι υποψήφιος βουλευτής και καθηγητής πανεπιστημίου.

Ο αγώνας...

Ο Toni Negri συνέχισε να διδάσκει συμμετέχοντας σε σεμινάρια και ανοιχτές συζητήσεις που διοργάνωναν φίλα προσκείμενοι φορείς, όπως προ ολίγων μηνών ο Δήμος της Τζένοβα. Στην πόλη που οι Ερυθρές Ταξιαρχίες έχουν σκοτώσει 4 καραμπινιέρους, έναν αστυνομικό διευθυντή και έναν εισαγγελέα με τη φρουρά του, ο καθηγητής υποστήριξε τα εξής: «Η βία ήταν πάντα παρούσα στους εργατικούς αγώνες και η επανίδρυση του κινήματος θα περάσει υποχρεωτικά από φάσεις σκληρού αγώνα. Για το παρελθόν, υπήρχε η κρατική τρομοκρατία, αλλά κι εμείς απαντήσαμε με βία. Ήταν λάθος; Δεν το πιστεύω! Η εργατική και στρατευμένη βία δημιούργησαν μια στιγμή εξαιρετικού πλούτου.»

...Συνεχίζεται

Στο ίδιο στρογγυλό τραπέζι συμμετείχε ο Guido Viale, σημαντικό στέλεχος της Lotta Continua-Συνεχής Αγώνας. Το 2014 κατέβηκε στις εκλογές δημιουργώντας το κόμμα Lista Tsipras, που σκοπό είχε τη δημιουργία μιας «αντικαπιταλιστικής άλλης Ευρώπης». Θερμός υποστηρικτής του Αλέξη Τσίπρα ήταν και ο Toni Negri. Υπέγραψε ένα εγκωμιαστικό για τον ΣΥΡΙΖΑ άρθρο το 2014 και επανήλθε το 2017 υποστηρίζοντας ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απέτυχε, ο ΣΥΡΙΖΑ αντιστάθηκε αποδεικνύοντας πόσο είναι σημαντικό όχι μόνο απλά στην Ελλάδα αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο να προωθείς μια επαρκή αντίσταση απέναντι στο δημοσιονομικό σύμφωνο».

Στη συνέχεια άλλαξε γνώμη, πλέον θεωρεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε, αλλά επειδή πάντα αναζητά μια ιδεολογική ταύτιση με τη Ελλάδα, συμμετέχει με ενθουσιασμό και συνέπεια στο Diem 25 του Γιάνη Βαρουφάκη.