8 πρωτοεμφανιζόμενοι συγγραφείς μιλούν στην A.V. για το συναίσθημα του να βλέπει κανείς για πρώτη φορά ένα δικό του έργο τυπωμένο σε βιβλίο,προσεκτικά τοποθετημένο στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Κι ακόμα, για το άγχος αυτής της πρώτης φοράς, το πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν, για τις επιρροές τους και το μέλλον τους.
Οι ερωτήσεις
1.Σε ποιο λογοτεχνικό είδος θα κατέτασσες το βιβλίο σου;
2.Έχεις σκεφτεί να βιοπορίζεσαι από τη γραφή;
3.Πολλοί συγγραφείς έχουν δηλώσει ότι πέρασαν χρόνια μέχρι να δεχθεί κάποιος εκδοτικός οίκος να τους εκδώσει το πρώτο τους βιβλίο. Τι ισχύει για σένα;
4.Ειδικά τώρα, που περνάμε και οικονομική κρίση, πόσο δύσκολο είναι να εκδοθεί ένα βιβλίο; Θα πλήρωνες για να δεις το έργο σου τυπωμένο;
5. Έχεις παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής. Ποιες ήταν οι εντυπώσεις σου;
6.Λογοτεχνικές επιρροές;
Νίκη Χαλκιαδάκη-Ο Έρωτας του Pied de Coq, Εκδόσεις Λογείον
Στον Διεθνή Διαγωνισμό του Παγκόσμιου Φεστιβάλ InterArtia 2009, που διοργάνωσε η International Art Society & Academy, απέσπασε το 1ο βραβείο με το ποίημα «Αχερουσία λίμνη», το 3ο βραβείο με το ποίημα “La parada” και τον 1ο έπαινο με το ποίημα «Ξέρξης», τα οποία συμπεριλαμβάνονται στην εν λόγω έκδοση. Για το 2009 ανακηρύχθηκε Artist of the Year στην κατηγορία Ποίηση. Στις 28 Μαϊου θα γίνει παρουσίαση του βιβλίου στον Ιανό στη Θεσσαλονίκη.
2. Η απάντησή μου είναι μονολεκτική, ρεαλιστική και ειλικρινής. Όχι. Και δεν με απασχολεί. Η γραφή για μένα είναι ανάγκη. Η επικείμενη επανέκδοση του «Έρωτα του Pied de Coq» γεμίζει την ψυχή μου και όχι την τσέπη μου. Και αυτή τη σχέση έχω επιλέξει να διατηρήσω με ό,τι και αν ετοιμάσω μελλοντικά.
3. Οφείλω να πω ότι στάθηκα τυχερή. Η συνεργασία μου με τις εκδόσεις Λογείον και τον υπεύθυνο των εκδόσεων Ιωάννη Πλεξίδα προέκυψε μετά από τις διακρίσεις μου σε ένα διεθνή διαγωνισμό. Απλά, αβίαστα, σχεδόν ποιητικά.
4. Δεν είναι κλισέ πως η ποίηση δεν είναι εμπορική. Πολλοί επιλέγουν να κάνουν μια αυτοέκδοση ή να πληρώσουν για να τυπώσουν το έργο τους. Το μόνο εύκολο. Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι αυτό. Η προώθηση, η διαφήμιση, οι κριτικές, οι παρουσιάσεις, οι εισηγήσεις, οι πιθανές μεταφράσεις και πολλά άλλα είναι θέματα πιο φλέγοντα. Η έκδοση μπορεί να έχει τιμή, η τύχη της όμως δεν έχει. Χαίρομαι που δεν χρειάστηκε να κάνω τέτοιου είδους διαπραγματεύσεις.
5. Πρόσφατα παρακολούθησα μια ημερίδα στο Τμήμα Μεταπτυχιακών Σπουδών Δημιουργικής Γραφής στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Παράλληλα συνεργάζομαι με μια ομάδα ποιητών, στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, επικεφαλής της οποίας είναι ο ποιητής Στρατής Πασχάλης. Η πνευματική ζύμωση, η ώσμωση με ανθρώπους που μοιράζονται λογοτεχνικές ευαισθησίες, με κρατούν σε καλλιτεχνική εγρήγορση. Συμμετέχω κριτικά, επιλέγω και αυτοπροσδιορίζομαι.
6. Μελετώ. Ελληνική και ξένη λογοτεχνία. Είμαι κυρίως αναγνώστρια. Θαυμάζω την ποιητική γενιά του ’30, ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου έχει η Β΄ μεταπολεμική γενιά Ελλήνων ποιητών, πολλούς από τους οποίους έχω γνωρίσει και προσωπικά. Οι επιρροές μου, όμως, δεν είναι αμιγώς λογοτεχνικές. Η μουσική, το θέατρο, ο χορός, ο κινηματογράφος, το αρχαίο δράμα, η τέχνη ολιστικά, η μυθολογία, η ιστορία, αλλά και η καθημερινότητα με τη σύγχρονη πραγματικότητα, ασκούν μια γοητευτική επιρροή στους στίχους μου.
Η Νίκη Χαλκιαδάκη κατάγεται από την Κρήτη. Γεννήθηκε το 1980 στα Τρίκαλα Θεσσαλίας. Αποφοίτησε από το Τμήμα Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με κατεύθυνση Γλωσσολογία.
Κώστας Μουζουράκης-Φίδια στον Σκορπιό, Εκδόσεις Καστανιώτης
Μια ματωμένη ιστορία εκδίκησης, ταγμένη στην παράδοση των παλπ αναγνωσμάτων, των ρόουντ μούβι και των ταινιών του Σαμ Πέκινπα, του Σέρτζιο Λεόνε και του Κουέντιν Ταραντίνο με ήρωες ληστές τραπεζών, διεφθαρμένους μπάτσους, πόρνες, μπράβους και νταβατζήδες και σκηνικό ήσυχα μπαρ, παλιά ξενοδοχεία και βρόμικα νυχτερινά στέκια, εκεί όπου το δίκιο κρύβεται στις κάννες των όπλων κι ο θάνατος τριγυρίζει αθέατος.
1. Στον ευρύτερο χώρο του λεγόμενου «αστυνομικού» μυθιστορήματος. Πιο συγκεκριμένα στο πολιτικό νουάρ μυθιστόρημα.
2. Αποτελεί για μένα μια πολύ ευχάριστη διαδικασία που, όμως, δεν περιμένω να με ζήσει κιόλας. Μ’ αυτή την έννοια, σίγουρα δεν ποντάρω στο να βιοποριστώ απ’ τη γραφή, αλλά ομολογώ ότι ζηλεύω τους ανθρώπους που κάνουν αυτό που πραγματικά τους αρέσει, ακριβώς όπως τους αρέσει, και ζούνε απ’ αυτό. Η όλη ιστορία με την Εργασία είναι ένα αίσχος. Παραλογισμός.
3. Είμαι από τους τυχερούς – το βιβλίο μου εκδόθηκε κατευθείαν, στην πρώτη μου επαφή με τον εκδοτικό κόσμο. Αλλά η πιο ευχάριστη έκπληξη ήταν οι άνθρωποι με τους οποίους δουλέψαμε γι’ αυτό, ήταν εξαιρετικοί.
4. Όχι. Μ’ αρέσει να γράφω, θέλω να το μοιραστώ με κόσμο, αλλά δεν το βλέπω σαν επένδυση. Θα προτιμούσα να το φωτοτυπήσω και να το μοιράζω, στην τελική.
5. Όχι, δεν έτυχε.
6. Σίγουρα το «σκληρό αφήγημα μυστηρίου», η «νουάρ» λογοτεχνία όπως θεμελιώθηκε στην Αμερική από τους Ρέιμοντ Τσάντλερ και Ντάσιελ Χάμετ. Αλλά και η εξέλιξή της, το ευρωπαϊκό και νοτιοαμερικάνικο πολιτικό νουάρ, κυρίως του Ζαν Πατρίκ Μανσέτ και του Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ. Επίσης τα γουέστερν, road novels, η pulp λογοτεχνία, «αποδομητές» του Αμερικάνικου Ονείρου όπως οι Λόντον, Στάινμπεκ, Μπουκόφσκι, αλλά και «κλασικά» μυθιστορήματα περιπέτειας (κυρίως με πειρατές), όπως «Το νησί των θησαυρών» του Ρ.Λ. Στήβενσον.
Ο Κώστας Μουζουράκης γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα και μεγάλωσε στους Αγίους Θεοδώρους Αλμυρού του νομού Μαγνησίας. Ζει στην Αθήνα και ασχολείται με τη συντήρηση έργων τέχνης, ενώ παράλληλα συμμετέχει ως κιθαρίστας σε μουσικά σχήματα. Κατά καιρούς έχει εργαστεί ως μπάρμαν, ηλεκτρολόγος, διακοσμητής, αποθηκάριος, πλανόδιος μουσικός, αφισοκολλητής, διανομέας διαφημιστικών φυλλαδίων, ταχυμεταφορέας, σερβιτόρος, μεταφορέας χαλιών και βιβλιοδέτης.
Με αφορμή το αίτημα του γιου για «αξιοποίηση» ενός επαρχιακού ακινήτου, ο ογδοντάχρονος πατέρας επιστρέφει, ύστερα από χρόνια, στη γενέτειρα. Κατά τη διάρκεια αυτής της επίσκεψης κατακλύζεται από αναμνήσεις. Παράλληλα, ο συγγραφέας κάνει μέσω του αφηγητή του ένα δυνατό φλας μπακ στο ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο και τα ιστορικά γεγονότα του 20ού αιώνα του τόπου μας: από τη Μικρασία του εύζωνα πατέρα ως τα δικά του χρόνια της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου.
1. Πρόκειται για μυθιστόρημα-ποταμό, με βιωματικές αναφορές στα ιστορικά γεγονότα, τις ιδεολογικές και κοινωνικές μεταβολές στη χώρα μας τον 20ό αιώνα. Ταυτόχρονα οι μνήμες έχουν ένα «ποιητικό», θα λέγαμε, χρώμα, απόρροια της προσωπικότητας του πρωταγωνιστή.
2. Για βιοπορισμό, χρόνια τώρα, έχω τη δουλειά μου και η συγγραφή δεν είναι το πάρεργο. Το λογοτεχνικό έργο είναι αποτέλεσμα μιας βαθύτερης εσωτερικής ανάγκης του συγγραφέα, να μοιραστεί ιδέες και συναισθήματα με τους αναγνώστες. Για μένα η μεγαλύτερη ανταμοιβή θα είναι, όταν ο αναγνώστης αγκαλιάσει το βιβλίο τελειώνοντας το διάβασμα. Κάθε τι άλλο, καλοδεχούμενο.
3. Με συνοδεύει η τύχη του πρωτάρη! Το έργο έλαβε βραβείο Μυθιστορήματος στον Α΄ Πανελλήνιο Διαγωνισμό του «Ιδρύματος Βασιλικής και Όλγας Σταυροπούλου» και έτσι αναζήτησα εκδότη. Μετά την τελετή βράβευσης το υπέβαλλα σε δύο εκδοτικούς οίκους, το «Μεταίχμιο» ανταποκρίθηκε πρώτο. Στάθηκα πραγματικά τυχερός στη συνεργασία.
4. Είναι δύσκολη, πράγματι, εποχή για τα οικονομικά· ήδη αυτό έχει αντανάκλαση στην καθημερινή μας ζωή. Ωστόσο, θέλω να ελπίζω, το βιβλίο θα διασωθεί ως είδος διότι καλύπτει βαθύτερες πνευματικές ανάγκες. Πιθανόν η κρίση να αποτελέσει αιτία, σε βάθος χρόνου, να γίνουμε σκεπτόμενοι καταναλωτές και περισσότερο υπεύθυνοι πολίτες. Για το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, απαντώ ευθέως όχι. Δεν ήταν αυτοσκοπός να δω το έργο τυπωμένο. Δεν έχει νόημα να κυκλοφορήσεις ένα βιβλίο αν δεν πιστεύουν και οι άλλοι στην αξία του.
5. Δεν έχω εντυπώσεις, διότι απουσιάζει η εμπειρία. Νομίζω ότι κάθε μορφή εκπαίδευσης είναι χρήσιμη.
6. Κάθε συγγραφέας δέχεται επιρροές από το έργο προγενέστερων και σύγχρονων δημιουργών. Στα εφηβικά μου χρόνια λ.χ. με γοήτευε η γραφή του Μενέλαου Λουντέμη. Λίγο αργότερα του Αντώνη Σαμαράκη και του Νίκου Καζαντζάκη.
Ο Παναγιώτης Νάννος γεννήθηκε στο Μορφοβούνι Καρδίτσας το 1962. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες - Διοίκηση και Οικονομία της Υγείας, όπου έκανε μεταπτυχιακές σπουδές. Αρθρογράφος, ερευνητής Τοπικής Ιστορίας και Λαογραφίας, τα κείμενά του δημοσιεύονται στον ημερήσιο Τύπο της Θεσσαλίας. Για μεγάλο διάστημα διατηρούσε στήλη χρονογραφήματος στην εφημερίδα Πρωινός Τύπος της Καρδίτσας. Το μυθιστόρημα «Σκιές οδοιπόρων» είναι το πρώτο του λογοτεχνικό βιβλίο, για το οποίο έλαβε το Βραβείο Μυθιστορήματος στον Α΄ Πανελλήνιο Διαγωνισμό του Ιδρύματος «Βασιλική και Όλγα Σταυροπούλου» (2009). Έχει λάβει επίσης το Α΄ Βραβείο Διηγήματος (Σικελιανά 2006). Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.
Σόφη Θεοδωρίδου - Η νύφη φορούσε μαύρα, Εκδόσεις Ψυχογιός
Σεπτέμβρης του ’22. Η νεαρή Αντριανή καταφτάνει στη Σαλονίκη μαζί με το υπόλοιπο ανθρώπινο κοπάδι των προσφύγων, πεντάρφανη και ολομόναχη. Με τις ανταλλαγές των πληθυσμών, θα εγκατασταθεί σ’ ένα μουσουλμανικό χωριό της Μακεδονίας. Σε μια Ελλάδα που ανεμοδέρνεται στις θύελλες του εικοστού αιώνα, μια γυναίκα τολμά να ορθώσει το ανάστημά της απέναντι σε μια κοινωνία όπου τον πρώτο λόγο έχει ο άντρας και η πεθερά, για να αναδειχτεί πληγωμένη αλλά νικήτρια.
1. Πρόκειται για ένα κοινωνικό, αισθηματικό μυθιστόρημα με πάρα πολλά ιστορικά στοιχεία που του δίνουν κι ένα άρωμα ιστορικού μυθιστορήματος.
2. Είμαι εκπαιδευτικός και μέσα από τις απολαβές τούτου του λειτουργήματος έχω μάθει να βιοπορίζομαι. Δεν είναι μεγάλες, είναι όμως αρκετές για μια αξιοπρεπή ζωή. Έχω, λοιπόν, την τύχη να γράφω μονάχα γιατί έτσι εκφράζομαι.
3. Πιστεύω πως είμαι από τους τυχερούς, αφού ο εκδοτικός οίκος Ψυχογιός, στον οποίο απευθύνθηκα μόλις τελείωσα το βιβλίο μου, δέχτηκε να το εκδώσει. Τον ευχαριστώ για την ευκαιρία που έδωσε στο πρωτόλειο έργο μου να ταξιδέψει στα χέρια των αναγνωστών.
4. Όπως σας ανέφερα παραπάνω, γράφω γιατί έτσι εκφράζομαι. Αν αυτά που έχω να πω είναι ενδιαφέροντα, αυτό επαφίεται στην κρίση των εκδοτικών οίκων και των αναγνωστών. Αν, λοιπόν, οι εκδότες, κρίνουν πως δεν έχω τίποτα καινούργιο να δώσω, τότε δεν έχω και λόγο να δω το έργο μου τυπωμένο.
5. Όχι, δεν έχω παρακολουθήσει κανένα σεμινάριο.
6. Ντοστογέφσκι, Τολστόι, Ουγκό, Χέμινγουέι, Στάιμπεκ, Καραγάτσης, Μυριβήλης, Τερζάκης, Λουντέμης, Βενέζης και πολλοί άλλοι, καθώς και σύγχρονοι λογοτέχνες, είναι οι επιρροές μου. Έχω την άποψη πως, ακόμα κι αν ένα λογοτεχνικό βιβλίο δεν σε συναρπάσει, κάπου, κάπως έχει κάτι κρυμμένο να σου δώσει. Κι εμένα μου αρέσει να τρυγώ από παντού.
Η Σόφη Θεοδωρίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε σ’ ένα μικρό χωριό της Αλμωπίας, μιας μικρής επαρχίας του νομού Πέλλας. Σπούδασε νηπιαγωγός στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται σε δημόσιο σχολείο της περιοχής απ’ όπου κατάγεται και όπου ζει με την οικογένειά της. Αγαπημένες της ασχολίες είναι το διάβασμα, η ζωγραφική και, εδώ και λίγο καιρό, το γράψιμο. (http://sofitheodoridou.blogspot.com)
Βίλη Κανελλοπούλου-Το παιχνίδι με τα αξεσουάρ, Εκδόσεις Μελάνι
Ο φόβος, μοναδικός κοινός τόπος και αφηγητής, μας παρουσιάζει το ετερόκλητο πλήθος μιας πολυκατοικίας, κρυφακούοντας προσωπικούς μύθους, αναμοχλεύοντας πάθη του παρελθόντος. Πρόκειται για μια πολυκατοικία οικεία, με ενοίκους που μας μοιάζουν: η αυτόχειρας κληρονόμος, ο εργολάβος-γαμπρός της, η φαρμακοποιός κι ο άντρας της –σύμβουλος επιχειρήσεων και εντεταλμένος «υπόγειων» υπηρεσιών– με το αυτιστικό παιδί, το ερωτευμένο ζευγάρι, ο ορφανός μουσικός, η χήρα στρατηγού κι ο «νεκραναστημένος» Νεκτάριος, αντιμετωπίζουν τους εχθρούς τους, με κατά μέτωπον επίθεση ή τρεπόμενοι σε φυγή.
1. Είναι και δική μου απορία. Αν και αυτό είναι αντικείμενο άλλων – εγώ δεν βρίσκομαι στην απαραίτητη απόσταση. Στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα συχνά ο λόγος γίνεται ποιητικός, προκειμένου να αναδείξει το υπαρξιακό υπόβαθρο σε ιστορίες κατά τα άλλα καθημερινές και αναγνωρίσιμες.
2. Νωρίς δεν είναι;
3. Ήμουν μάλλον από τους τυχερούς. Οι καθυστερήσεις είναι πάντα μέσα στο πρόγραμμα όταν πρωτοεμφανίζεται κανείς, όμως είχα από την αρχή την αποδοχή του εκδοτικού οίκου και της Πόπης Γκανά προσωπικά για το βιβλίο μου.
4. Πολλά λέγονται για τη θέση του βιβλίου σε περιόδους κρίσης – όχι απαραίτητα αρνητικά ως προς τη στάση του αναγνωστικού κοινού απέναντί του. Για τη δυσκολία των εκδοτών και τις απαιτήσεις τους σε τέτοιες συνθήκες καλύτερα να ακουστούν οι ίδιοι.
5. Δεν έχω παρακολουθήσει.
6. Ό,τι έχω διαβάσει τόσα χρόνια, κυρίως από την ευρωπαϊκή παράδοση, παλαιότερη και σύγχρονη. Δύσκολο να αρχίσω να αραδιάζω ονόματα συγγραφέων, αν και πολλοί με έχουν πείσει να τους παρακολουθήσω στο σύνολο του έργου τους. Περισσότερο έχω να θυμάμαι αυτόνομα έργα, αποσπάσματα, ακόμα και παραγράφους βιβλίων που με έχουν συναρπάσει και συχνά επιστρέφω σε αυτά. Μπορεί να προέρχονται από τη λογοτεχνία, αλλά και από την ποίηση, το θέατρο, τη σημειολογία και το δοκίμιο, ακόμα και από… τη Βίβλο.
Η Βίλη Κανελλοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965. Σπούδασε στην Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Έχει κάνει πολλές ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Γεωργία Χαραμαρά-Το δικό μας τραγούδι, Θα εκδοθεί τέλη Απριλίου από τις εκδ. Ωκεανίδα
Δύο παλιοί εραστές που συναντιούνται ξανά μετά από εννιά χρόνια χωρισμού, κάτω από τις ίδιες συνθήκες που πρωτοσυναντήθηκαν. Ένας κοινός γνωστός τούς προτείνει για δεύτερη φορά επαγγελματική συνεργασία. Θα συγχωρήσουν ο ένας τον άλλον; Θα καταφέρουν να συνεργαστούν ξανά; Το παρελθόν που αρχίζει με έναν περίεργο τρόπο να ξαναζωντανεύει, δυσκολεύει τα πράγματα. Οι συμπτώσεις, οι λάθος αποφάσεις και οι κακοί χειρισμοί, τα ξεχασμένα συναισθήματα, κάνουν τη σχέση τους που ξεκινάει πάλι από την αρχή να είναι γεμάτη αγκάθια.
1. Το έργο αυτό είναι ένα μυθιστόρημα που αναφέρεται σε σχέσεις σύγχρονων ανθρώπων και σε καταστάσεις που μπορεί να βρεθεί ο καθένας.
2. Η έκφραση και η επικοινωνία μέσω της γραφής ήταν κάτι που ανέκαθεν με αντιπροσώπευε. Το να βιοπορίζομαι κατ’ αυτό τον τρόπο αποτελεί ένα όνειρο που ελπίζω να πραγματοποιηθεί. Γνωρίζω φυσικά ότι είναι πολύ δύσκολο, αλλά ταυτόχρονα θεωρώ ότι είναι επίτευγμα να μπορεί κανείς να επαγγέλλεται αυτό που ταιριάζει στην προσωπικότητά του.
3. Θεωρώ τον εαυτό μου από τους τυχερούς, μια και δεν χρειάστηκε να περιμένω πολύ για να πάρω μια θετική απάντηση για την έκδοση του βιβλίου μου. Ο εκδοτικός οίκος Ωκεανίδα μού προσέφερε μια φιλόξενη στέγη από την πρώτη στιγμή που μου πρότεινε συνεργασία.
4. Στις μέρες μας, η έκδοση ενός βιβλίου είναι ακόμα πιο δύσκολη απ’ ό,τι ήταν στο πρόσφατο παρελθόν. Ένας εκδοτικός ρισκάρει αρκετά όταν προτείνει συνεργασία, ειδικά σε πρωτοεμφανιζόμενο. Στην παρούσα φάση δεν ξέρω αν θα πλήρωνα για να δω το έργο μου τυπωμένο, γιατί η έγκριση της έκδοσης αποτελεί και μια ηθική ανταμοιβή η οποία δεν καλύπτεται όταν αποφασίζεις να πληρώσεις εσύ ο ίδιος την έκδοση του έργου σου.
5. Τον Οκτώβρη του 2008 παρακολούθησα στο Μικρό Πολυτεχνείο ένα εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής με συντονίστρια τη Χριστίνα Οικονομίδου. Εκεί συνειδητοποίησα πώς είναι να γράφεις συστηματικά, χωρίς να βυθίζεσαι σε μεγάλα κενά συγγραφικής αδράνειας περιμένοντας την έμπνευση να σου χτυπήσει την πόρτα.
6. Αν και προτιμώ τους Έλληνες συγγραφείς, και ιδιαίτερα τον Ν. Καζαντζάκη, με συγκινούν συγγραφείς της Λατινικής Αμερικής, όπως ο Μάρκες και η Αλιέντε.
Η Γεωργία Χαραμαρά γεννήθηκε το 1978 στην Αθήνα. Είναι καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής. Παρακολούθησε σεμινάρια δημιουργικής γραφής και έχει γράψει σενάρια για τον κινηματογράφο και το θέατρο.
Μαρία Τσολακούδη- Γραμματική, Εκδόσεις Τόπος
Ιστορίες τέλους εποχής, στο μεταίχμιο αλλαγής μιας κοινωνίας. Διαδραματίζονται σ’ ένα νησί του Αιγαίου μετά τον πόλεμο, λίγο πριν επέλθει η τουριστική ανάπτυξη σε μια στάσιμη αγροτική κοινωνία, όπου όλα φαίνονται ίδια αλλά έχουν αρχίσει να μεταβάλλονται. Μια ενδιαφέρουσα «γραμματική» των νεοελληνικών ηθών της επαρχίας μέσα από μια σύγχρονη αυθεντική φωνή.
1. Στο βιβλίο μου περιέχονται δεκαπέντε διηγήματα. Ανάμεσά τους έχουν παρατεθεί αποσπάσματα από δημοσιεύματα εφημερίδων που λειτουργούν και ως χαλαρός συνδετικός ιστός μεταξύ των διηγημάτων. Απ’ αυτή την άποψη θα μπορούσε να ειπωθεί ότι το είδος είναι και λίγο μεικτό.
2. Δεν έχω σκεφτεί ποτέ ότι μπορεί να βιοπορίζομαι από τη συγγραφή γιατί θεωρώ ότι είναι ένας μη ρεαλιστικός στόχος στην παρούσα πραγματικότητα.
3. Μάλλον στάθηκα τυχερή διότι η δική μου εμπειρία ήταν θετική. Στον πρώτο εκδοτικό οίκο που έστειλα το χειρόγραφό μου αποφάσισαν να το εκδώσουν.
4. Λόγω της οικονομικής κρίσης ίσως να διαφοροποιηθούν τα κριτήρια έκδοσης ενός έργου. Η πιθανότητα να πληρώσω για να εκδοθεί ένα έργο μου θα εξαρτηθεί από το τι θα επικρατεί γενικώς στον εκδοτικό χώρο και φυσικά από την προσωπική οικονομική μου κατάσταση.
5. Έχω παρακολουθήσει ένα ολιγόωρο σεμινάριο δημιουργικής γραφής και το κέρδος που αποκόμισα είναι ότι ήλθα σε επαφή με άλλα άτομα με κοινά ενδιαφέροντα, τη γραφή δηλαδή και την ανάγνωση, και τα οποία έγιναν οι πρώτοι μου αναγνώστες.
6. Οι λογοτεχνικές μου επιρροές στο χώρο του διηγήματος είναι: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ΄Αντον Τσέχοφ, Ρέιμοντ Κάρβερ και από τους σύγχρονους Έλληνες ο Σωτήρης Δημητρίου.
Η Μαρία Τσολακούδη γεννήθηκε στη Λήμνο και ζει στην Αθήνα. Είναι μέλος της λογοτεχνικής ομάδας ΜΕ.Λ.ΟΜΑ
Ένα από τα πρώτα διηγήματά της δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εντευκτήριο», ενώ με το διήγημα “Schlaf Sick” απέσπασε το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό “Hotel Γ. Μ. Βιζυηνός” 2006.
1. Συλλογή διηγημάτων με 17 σκοτεινές, ενίοτε καθημερινές αλλά όχι πάντα, σχετικά παράξενες, μικρές ιστορίες με εξομολογητική διάθεση και λιτή γλώσσα.
2. Φυσικά. Όπως όλοι έχουμε σκεφτεί κάποια στιγμή πως κερδίσαμε το λότο ή το τζόκερ. Σκέψη ιδιαίτερα ελκυστική, αρκετά αδιανόητη για την Ελλάδα. Αν βέβαια λέγοντας γραφή εννοούμε τη συγγραφή βιβλίων, από τη γραφή βιοπορίζομαι αλλά με άλλο τρόπο.
3. Ανήκω στους τυχερούς. Ένα από τα πρώτα διηγήματά μου κέρδισε σε διαγωνισμό του Πατάκη όπου βραβείο ήταν η συμμετοχή σε συλλογικό έργο. Αυτό προφανώς μου άνοιξε την πόρτα των εκδόσεων. Στη συνέχεια τελείωσα το δικό μου βιβλίο, το έστειλα και μου είπαν ναι.
4. Φαντάζομαι πως οι εκδοτικοί οίκοι είναι πιο κατάλληλοι να απαντήσουν σε αυτό. Όσον αφορά στο αν θα πλήρωνα για να δω το έργο μου τυπωμένο, όχι. Σίγουρα όχι. Αν κανείς άλλος δεν θέλει να το κάνει, προφανώς κάποιος λόγος υπάρχει. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν σημαντικές εξαιρέσεις.
5. Παρακολούθησα σεμινάριο διηγήματος του ΕΚΕΒΙ με τον Μισέλ Φάις. Ενδιαφέρουσα εμπειρία με σημαντικό για μένα αποτέλεσμα. Η φράση «θέλω να γράψω» έγινε «γράφω».
6. Δυσκολεύομαι να μιλήσω για επιρροές. Προτιμώ να θυμάμαι διαβασμένους και ξαναδιαβασμένους, αγαπημένους συγγραφείς –Όμηρος, Καμί, Κούντερα, Καπότε, Ροθ, Ντιράς, Μπανάνα Γιοσιμότο–, οι οποίοι, χωρίς να το υποψιάζομαι, επηρέασαν τη διάθεση, τις σκέψεις, την αντίληψή μου γενικά.
Η Λουίζα Σπηλιωτοπούλου γεννήθηκε στην Πάτρα το 1979. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Δημόσια Διοίκηση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ζει στην Αθήνα και εργάζεται ως κειμενογράφος σε διαφημιστική εταιρεία.
16°
