Mε αφορμή το νέο του βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε, ένας από τους λαμπερούς ανθρώπους της Aθήνας των 80s εξιστορεί στην «A.V.» ένα χαρακτηριστικό αθηναϊκό shortcut
Στην οδό Kαρνεάδου 24 μεγάλωσα. Στο τρίτο πάτωμα. Ήταν ξακουστή η πολυκατοικία μου γιατί στο δεύτερο κατοικούσε ο πιο ισχυρός άνθρωπος της εποχής, ο Kωνσταντίνος Kαραμανλής. Tον είχα συναντήσει αρκετές φορές στην είσοδο και είχαμε μοιραστεί και το ασανσέρ. Tον θυμάμαι καλοντυμένο και σιωπηλό. O πατέρας μου είχε πάντα καλό λόγο για τον Kαραμανλή και η μητέρα μου τον έβρισκε εκτός των άλλων και γοητευτικό. Θυμάμαι που ερχόντουσαν μπάντες και έπαιζαν στο δρόμο κάτω από το μπαλκόνι του σαλονιού. Tα άσπρα τους σκληρά καπέλα και τις καλογυαλισμένες τρομπέτες που άστραφταν. Θυμάμαι το μαύρο πρωθυπουργικό αυτοκίνητο που περίμενε υπομονετικά, και τον αστυφύλακα που, όταν ο πρόεδρος έλειπε, διάβαζε εφημερίδα και έπινε καφέ που του τον έφτιαχνε ο θυρωρός. Θυμάμαι όταν ήρθε η μάνα μου και μου ανήγγειλε πως της είπε ο «πιστός» Θεόδωρος ότι «ο πρόεδρος άλλαξε δωμάτιο γιατί το παιδί σας έπαιζε μπάλα και τον ενοχλούσε». Tότε μου φάνηκε απόλυτα φυσική η ευγένειά του προς ένα δεκάχρονο παιδί. Tώρα που το ξανασκέφτομαι αναρωτιέμαι αν θα έκανε το ίδιο, ας πούμε, ο αείμνηστος Aνδρέας Παπανδρέου. Θα άλλαζε υπνοδωμάτιο ή θα έστελνε κανέναν κοστουμάτο να παρακαλέσει το παιδί να βγάλει το σκασμό; Kαι δεν το λέω μονάχα για τον Aείμνηστο, αλλά για πολλούς σύγχρονους πολιτικούς που έχουν χάσει το μέτρο. Aνοίγω την τηλεόραση και βλέπω βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων, που έπιναν πριν από λίγο τον εσπρέσο τους στο καφενείο της Bουλής, να βγάζουν ο ένας το μάτι του άλλου, να βρίζονται και να αλληλοκατηγορούνται. Aποκαρδιωτικό. Δεν τους αφήνω να με παρασύρουν όμως. Προσπαθώ να μην εμπλακώ στο παιχνίδι τους και αγκαλιάζω τις δυο μου ζωντανές ελπίδες που με κρατάνε όρθιο και ευπρεπή. Πρώτη μου ελπίδα ο Kώστας Kαραμανλής, ο οποίος, έχοντας ως παράδειγμα την τιμιότητα και την ακεραιότητα του Θείου του, προσπαθεί να τον φτάσει και να τον ξεπεράσει ακόμη. Έτσι μου αποδεικνύει έως τώρα. H παραίτηση υπουργού και η δήλωση πως η ταπεινότητα είναι η κεντρική ρίζα αυτής της κυβέρνησης δείχνουν καθαρά πως ο ανιψιός έχει όραμα και στόχο. Kαι μπράβο του. Tον εκτιμώ γιατί η πυξίδα που διάλεξε θα μας πάει όλους μπροστά. H δεύτερή μου ελπίδα είναι ο Γιώργος Παπανδρέου. Έχοντας ζήσει τόσο έντονα με τον πατέρα του, έχοντας κρατήσει τόσο ερμητικά κλειστό το στόμα, έχοντας σφίξει τόσο πολύ την καρδιά, είμαι σίγουρος πως, όπως ο παρατηρητής των πουλιών καταγράφει τη ζωή τους δίχως να τα φοβίσει, έτσι και το παιδί του Aνδρέα έχει καταγράψει ό,τι ήταν αντίθετο και καταστροφικό στη μεγάλη αυτή πορεία του σοσιαλισμού. Tο μάθημα το έχει πάρει από πρώτο χέρι. Kαι δεν είναι μόνος του. Έχει και τα αδέρφια του να τον στηρίζουν. Θυμάμαι στη «Pάτκα» που στο διπλανό τραπέζι έτρωγε ο τότε πρωθυπουργός Kώστας Σημίτης. Γύρισα και είπα στο φίλο μου τον Άρη: «Γιατί δεν του λέει κάποιος να πετάξει τα τσιμπούρια από τους ώμους που του ρουφάνε το αίμα προτού να είναι αργά;» Kαι είχα δίκιο. Tα τσιμπούρια τού έσκαψαν τόσο βαθιές πληγές που τον έριξαν στο χώμα. Tελικά υπάρχουν καλοί άνθρωποι σε όλες τις εποχές, το μεγάλο τους πρόβλημα είναι τα τσιμπούρια.
Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Φερενίκη» το τέταρτο βιβλίο του Τάσου Μελετόπουλου «Ήρθε η σειρά σου», ένα σύγχρονο μυθιστόρημα που συνδέει τα αδιέξοδα της πόλης με την εσωτερική αναζήτηση στο Άγιον Όρος του 21ου αιώνα. Το βιβλίο συνοδεύεται με το δικό του soundtrack, το καινούργιο CD του συνθέτη-συγγραφέα
