Η Άλις Μάνροου –Νόμπελ Λογοτεχνίας 2013– με τα μάτια του Τζόναθαν Φράνζεν των «Διορθώσεων» και της «Ελευθερίας»: «Δεν είναι παίκτης του γκολφ σε γήπεδο προπόνησης. Είναι μια γυμνάστρια με μια σκέτη εφαρμοστή φόρμα γυμναστικής, μόνη σ’ ένα γυμνό παρκέ, που ξεπερνάει όλους τους μυθιστοριογράφους με τα φανταχτερά κοστούμια τους, με τα μαστίγια, τους ελέφαντες και τις τίγρεις». Ακόμα περισσότερα εγκώμια στη συλλογή δοκιμίων του «Ακόμα πιο μακριά» (μετ. Α. Παπασταύρου, Ωκεανίδα).
Γιάννης Τσίρμπας: «Η Βικτώρια δεν υπάρχει» (Νεφέλη). Εξήντα σελίδες όλες κι όλες, με το ξενοφοβικό παραλήρημα ενός τύπου της πλατείας, μπολιασμένο με αφηγήσεις ταπεινών και καταφρονεμένων από εποχές προ-κρίσης, προ-Χρυσής Αυγής. Το ντεμπούτο ενός γεννημένου διηγηματογράφου, με ακαδημαϊκές περγαμηνές στις πολιτικές επιστήμες, που βγάζει σπίθες αρδεύοντας από την υπόγεια βία, την υπαρξιακή ασφυξία και τους στενούς ορίζοντες της αμορφωσιάς.
Μια και είμαστε στο κεφάλαιο «μικρή φόρμα», όπου να ’ναι κυκλοφορεί από τον Καστανιώτη η συλλογή «Παρουσία» με έξι διηγήματα που έγραψε ο Άρθουρ Μίλερ ενώ πλησίαζε τα 90, γεμάτος νοσταλγία για το ερωτικό και πολιτικό του παρελθόν (μετ. Α. Κορτώ). Οι κριτικές που γράφτηκαν ήταν μάλλον χλιαρές, αλλά εκείνος ήταν πια στους ουρανούς.
Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, τέτοιες και χειρότερες ήταν κι οι κρίσεις των ειδημόνων για τα θεατρικά του, και μάλιστα για τα πρώτα, που σήμερα θεωρούνται αριστουργήματα! Ξεφυλλίζοντας την αυτοβιογραφία του («Στη δίνη του χρόνου») έπεσα στην παρακάτω φράση: «Αν είχα ακούσει τους κριτικούς θα είχα πεθάνει πνιγμένος σ’ ένα βόθρο». Δεν ήταν δικιά του, του Τσέχοφ ήταν, αλλά ο Μίλερ την προσυπέγραφε.
Ο τζίρος της βιβλιαγοράς την περασμένη χρονιά κινήθηκε κάτω από τα 400 εκ. ευρώ (το 2009 ξεπερνούσε τα 525 εκ.), ενώ η εκδοτική παραγωγή μετά βίας άγγιξε τους 7.000 νέους τίτλους (χίλιοι και βάλε λιγότεροι από το 2011). Πού ακόμα οι μηχανές δουλεύουν στο φουλ; Σε Πατάκη, Μεταίχμιο και Ψυχογιό.
23°
